die kant op!

En álweer zit ze op haar kamer! Alweer moet ik constateren dat het met haar echt niet vanzelf goed zal gaan. Het is zo hard werken voor ons allebei. Voor mij, maar zeker ook voor haar. In haar ogen ben ik een moeder die niks begrijpt, niet snapt dat de wereld heel anders is dan ik beweer..
In haar ogen is het alleen maar onrecht wat ik haar aandoe en houd ik niet van haar. Ik beperk haar, ik geef duidelijkheid, ik stel grenzen. Maar zij wil vrijheid!
We hebben al een poosje een stoplicht ingesteld. Groen is goed gedrag, Oranje is riskant want dan neig je naar Rood, en Rood is gedrag waar je straf voor krijgt. De straf bestaat uit een kwartier in afzondering, wat op haar eigen slaapkamer is. Oranje? Dan mag ze zelf weer bepalen wanneer ze van haar kamer komt, bij Rood moet ze wachten tot wij haar komen halen.

Het ging een poos heel goed. Maar de laatste tijd is het weer helemaal mis. Iedere zin die je tegen haar zegt kan rekenen op een reactie. Grote monden, schreeuwen, trappen, deuren slaan..
Iedereen wordt beïnvloed. Ook de andere kinderen beginnen te schreeuwen tegen elkaar.
En voor ik er erg in heb doe ik ook mee...

Ik voel me moedeloos en verdrietig. Ik houd van haar, maar soms is het gewoon zo moeilijk om geduldig te blijven en alles te doen volgens haar "gebruiksaanwijzing".
Steeds opnieuw bots ik tegen mijn  eigen onvermogen om het goed te doen. Waarom kunnen we nou niet gewoon leuk doen tegen elkaar? Ik zit een dag lang te bedenken hóe ik het tegen haar moet zeggen als er iets moet veranderen, maar veranderen is verschrikkelijk voor haar. Alle veranderingen zijn een aanslag op haar leven lijkt het wel. Die kleren wil ze aan, zó moet haar haar zitten, en wie er anders over denkt krijgt de wind van voren. Óok als ze compleet voor schut loopt kan ik er niks van zeggen. Nee ze is geen puber, ze is mijn dochter met ASS.

Ik wou dat ik haar begreep, ik wou dat ze mij begreep, maar we begrijpen er allebei niks van. Alsof je bij elkaar wilt komen en er een grote doorzichtige muur tussen zit. Onmacht overheerst aan twee kanten.
De enige connectie die we hebben is:

Zingen!

Dus zing ik de longen uit mijn lijf en vraag haar tweede stem te zingen. Dat kan ze als de beste! Ze zingt als een nachtegaal, en dat vind ik niet alleen...
Zing maar kind, zing alle onmacht er maar uit. We zingen tot we erbij neer vallen. tot de tranen over onze wangen biggelen en we elkaar in de armen kunnen vallen. Eventjes is het dan goed...

Wat heb ik nu al een verlangen naar straks, wanneer er geen tranen meer zijn en ik haar zal zien zoals God haar heeft bedoeld. Dat zij mij mag zien zoals God mij heeft bedoeld. Bestemming bereikt.
Maar dat is straks pas. En voor nu bid ik mijn knieën kapot dat ik het goed mag doen voor haar. En ik pak haar hand stevig vast, ook al wil ze los! En ik zeg: "die kant uit" ook al wil zij de andere kant uit.
Dáár gaan we heen...want dán komt het goed!