Altijd gierende emoties, los van wat er dan ook gebeurd. Ze noemen het soms hoog sensitief, soms overgevoelig, soms aanstellerij. Maar ik zit er mee opgescheept. ik schop er zo vaak tegenaan in mijn gedachten. waarom kan ik niet gewoon een koele kikker zijn. waarom voel ik altijd álles? Mijn vragen helpen me niet, want er zijn geen goede antwoorden. behalve dat het God goed leek om mij zo te maken, precies zoals ik ben. Op deze manier moet ik mijn weg door het leven vinden, en o wat vind ik dat moeilijk.
Mijn weg is niet die van grote prestaties, niet die van uitgekiende weggetjes, niet die van nuchtere zakelijkheid. Mijn weg is die van hoogtes en daarna zeer diepe dalen. Van heen en weer geslingerd worden tussen wat iedereen denkt, en hoe het echt is. Van weten dat ik meer in mijn mars heb dan ik ooit zal kunnen bewijzen. Van denken, voelen, en dan nog meer denken en nog meer voelen, en dan zoveel denken en voelen dat je barst.
Ben je een gevoelsmens of een verstandsmens, vragen mensen wel eens. De mensen die mij goed kennen zullen het kunnen beamen als ik zeg: alletwee! dat kán niet volgens de boekjes, maar ik ben het levende bewijs.
Ik zeg vaak tegen Roop: waarom ben ik er? Wat is het nut van mijn leven? Ik vind het leven helemaal niet leuk. En nee dat betekend niet dat ik niet geniet. Juist wel. Ik kan genieten tot in de puntjes van mijn tenen, maar dát betekend weer niet dat het leven ook leuk is.
Ik voel me als: prediker. Ik zou ook wel op mijn dakje willen klimmen om te roepen: ALLES IS LUCHT EN LEEGTE! Waarom zou ik blogs schrijven? Waarom zou ik tekenen, schilderen, gedichten schrijven, liedjes maken, en dat soort fratsen. Wat is de meerwaarde van mijn bestaan. De wereld was er voor mij, en zal er na mij nog zijn. Wat maakt mijn kleine petieterige leventje nou uit?
En dan loop ik weer buiten, met mijn gezicht in de zon en voél ik dat ik écht leef en besta. Waarom? Geen idee. Hoelang? geen idee! Het plan? weet niet! Maar ik bén. En kennelijk maakt dat dus uit.
Dus waarom zou ik mij ergeren aan heel mijn hooggevoeligheid? Kennelijk heeft het een zeer nuttig doel. Een doel waar ik met mijn verstand niet aan kan tippen, maar wat mijn gevoel sóms eventjes oppikt.
Ooit komt er een moment waarin ik weer klop met mezelf. Als ik volledig gekend ben! Wat zal dát heerlijk zijn. Misschien gieren mijn emoties dan nog steeds, maar dán snap ik waarom, en heb ik er geen last meer van. Het moment waarop ik mijn Maker in zijn ogen kijk en wéét: Wát een wonder is mijn bestaan.
Ontroerend mooi.
BeantwoordenVerwijderenEn zeer herkenbaar.
Hsp-er zijn is heftig maar ze hebben vaak een rijke gedachtewereld. Dat is dan de rijkste zegen.
Het leven is en mega geschenk. Wie zou het willen verliezen? Is het niet geweldig om benen te hebben?!
Blijf vooral schrijven, schilderen en liedjes maken ...
bé God's!
dank je Hans! Het leven is inderdaad mooi, en als jij dat zegt, raakt het me meer als dat iemand het zegt die het altijd voor de wind gaat. Mooi om elkaar te kunnen bemoedigen door de tijd heen. Dank je wel.
VerwijderenEn wat ben ik blij dat ik jou heb gekregen! Zo'n kostbaar geschenk.....
BeantwoordenVerwijderenthanks mam, love you.
VerwijderenJa, 'ik ben' ... Je bent. En je bent zoals je bent. Zoals 'Ik ben' je heeft bedacht. Gevormd, van geest voorzien, met alles wat er bij hoort. Uniek en enig in je soort. Apart gezet. Het licht gezien. Gevuld met goede gaven. Een diamant, een parel, een bijzonder mens. Het is maar dat je het weten mag en leven, op zijn weg, naar later. Het is maar dat je mag zijn wie je bent, in Hem geborgen en verwachtingsvol van wat Hij van je maken wil, gebruiken in Zijn tuin. Dank Hem, die jou de adem gaf, en elke dag van leven. Zoals je bent, en anders niet. Hou vol, hou vast, hou je maar taai. Hij weet, Hij ziet, Hij lacht, Hij wacht. Hij kent je en geniet. durf jij dat ook?
BeantwoordenVerwijderenDank je Anton. Ik vind het moeilijk om te genieten, terwijl de gevolgen van zonde overal zo zichtbaar zijn. Ik begrijp de Ene niet. Je zegt het mooi. Ik klamp me eraan vast.
VerwijderenWat mooi en openhartig zeg. Ik weet haast niet wat ik verder zal zeggen, maar ik vind het knap dat je het zo helder onder woorden brengt. Ieder heeft zo zijn eigen kruis en dat helpt om afhankelijk van Hem én dichtbij te blijven.. Kruip maar veel op Zijn schoot, in Zijn armen en laat je weiden door Zijn groene en grazige weiden. Die rustmomenten zijn erg belangrijk, denk ik. Zegen!
BeantwoordenVerwijdereninderdaad die rust vinden op schoot bij Vader, daar kun je niet zonder! Fijn dat je hebt gereageerd.
VerwijderenHoi! Al tijden lees ik mee op je blog - en geniet van je inzichten en je eerlijkheid in je schrijven. Nog nooit heb ik een reactie geplaatst...(ben meer van t stille zien-en-aanschouwen op de achtergrond ;p) Ik herken mezelf in je HSP-blogs....dat valt inderdaad soms echt niet mee. Toch is het ook écht iets wat God in ons heeft gelegd. We mogen het inzetten tot Zijn eer, het is Zijn gevoeligheid. Weet je dat n boek van Joyce Meyer mij enorm helpt: Leven boven je gevoel. Er is zoooveel gevoel dat t goed is (voor mij) om bewust te worden dat je er ook sturing aan kunt geven en je niet constant ten onder gaat in de vloed. Een enorme les, maar t helpt wel om t hoofd boven water te houden! Als God dit in ons bedoeld heeft, dan zal Hij ons ook helpen er kanalen voor aan te brengen! Gods zegen en wie weet heb jij ook iets aan dit boek! Liefs hoor!
BeantwoordenVerwijderendank je. het komt op mijn lijstje dat boek. Fijn dat je meedenkt, en meevoelt.
VerwijderenDat zijn precies mijn gedachten van gisteravond. Niet dat we hetzelfde zijn, want jij bent jij en ik ben ik. En toch lijken we op elkaar. Het leven is ingewikkeld. Ik ben heel blij met jou! Gewoon wat losse warrige gedachten van mij ;-) ( ik kan er geen lopend verhaal van maken).
BeantwoordenVerwijderenik snap je. Dank je, hou ook van jou.
VerwijderenNet een mooi boek gelezen... en daarin stond een voorbeeld.
BeantwoordenVerwijderen(boek heet: Zet de deur van je huis maar open).
het voorbeeld gaat als volgt.(blz 89)
Er was eens een oude chinese vrouw, die twee grote kruiken had. De kruiken hingen aan de uiteinden van een stok, die zij op haar schouders droeg. Een van die kruiken had een barst, de andere was helemaal perfect. Aan het einde van de lange wandeling van de rivier naar huis was de perfecte kruik nog helemaal vol, de andere kruik was slechts halfvol.
Dit gebeurde twee jaar lang, elke dag. De oude vrouw bracht telkens slechts anderhalve kruik water mee naar huis.
De perfecte kruik was natuurlijk erg trots op zijn prestatie.
Maar de kruik met de barst schaamde zich voor zijn gebrek, en was bedroefd omdat hij slechts de helft kon presteren van wat er van hem werd verwacht.
Na twee jaar, een periode die hem als een eindeloos falen voorkwam, zei de kruik tegen de oude vrouw:"Ik schaam me zo voor mijn barst waaruit de hele weg naar jouw huis wat water stroomt".
De oude vrouw lachte. "Is het je niet opgevallen dat er aan jouw kant van de weg bloemen bloeien, maar aan de kant van de andere kruik niet? Ik heb aan jouw kant bloemen gezaaid omdat ik me van jouw gebrek bewust was. Je hebt mijn bloemen elke dag bij onze terugkeer water gegeven. Twee jaar lang heb ik die wondermooie bloemen kunnen plukken en er de tafel mee versierd. Was je niet zoals je bent, dan zou de schoonheid die ons huis eer aandoet niet bestaan."
mooi he?