preken tegen jezelf

Ik ben een enorme piekeraar. Mijn gedachten wereld is er één die bijzonder ingewikkeld en complex is. En ik weet dat er meer mensen zijn die zo in elkaar zitten, maar ik kom ze niet zo vaak tegen. En als ik ze wel tegenkom, weet ik vaak niet dat het net zo is als bij mij.

Mijn emoties kunnen enorm met me op de loop gaan. en dan heb ik het niet over huilen bij een mooie film, want dat doen alle gevoelige vrouwen wel eens, maar ik bedoel geloven in mijn gedachten over dat alles nutteloos is, dat ik niet veel voorstel, en dat iedereen wel zonder me kan.
Gevoelens en gedachten die God niet goedkeurt, maar die zo waar lijken als ik ze denk.

Een poosje geleden sprak ik een kennis, die nogal in de knoop zit. Ik luisterde naar haar verhaal en vertelde haar hoe waardevol ze is. Dat God een bedoeling heeft met haar leven en wil werken door haar heen. Dat ik begrijp hoe ze zich voelt is daarbij natuurlijk heel handig. Want zo klink je niet als de "beste stuurlui" . na het gesprek knuffelden we elkaar en vertelde ik haar dat ik voor haar zou bidden. Dat heb ik gedaan..

Je voelt hem misschien al aankomen..
Ik vraag me gewoon af: Heeft God het zo geleid om me een spiegel voor te houden?
Waarom kan ik die dingen met het grootste gemak en de grootste overtuiging aan anderen vertellen en voorhouden, terwijl ik mezelf zo de grond in boor?
Hoe kan het zijn dat ik iets geef, van wat ik zelf nog niet heb eigen gemaakt?
Je hoort altijd dat mensen zeggen: "je kunt niet van een ander houden als je niet eerst van jezelf houdt.
Ik geloof dat niet. Ik vind namelijk dat ik zelf dagelijks bewijs dat dat wel mogelijk is. Maar ik geef ook niet mijn eigen liefde maar Gods liefde door. Het domme is dat ik mijzelf moet horen praten om te beseffen dat God het niet alleen tegen die ander heeft, maar ook tegen mij.

Zo kwam het dat ik vanmorgen preekte tegen mijzelf:

"lieve zelf,
Jij bent Gods kostbare kind. Een vrouw die hij heeft gemaakt en liefdevol begeleid heeft tot nu toe. Aan wie Hij zich bekend wil maken, ondanks al je tekorten en je falen. Voor wie Hij zijn lieve Zoon overgaf. Aan wie Hij gaven en talenten wil geven om ze tot zijn eer te gebruiken. Jij bent waardevol, wat je jezelf ook wijs maakt. Jij bent niet de waarheid, Hij is het! En Hij heeft je verteld hoe het zit!
Huil maar op zijn schoot over al het onvolmaakte. Over je onmacht om het goede te kiezen. Vertel Hem, dat je dagelijks ontdekt dat jij niet perfect bent, en hoeveel pijn het doet om dat te constateren. Hoe je verlangt naar recht, maar zelf zo vaak onrecht doet. Hoe je hongert naar eerlijkheid en je daarom maar volpropt met voedsel, zo dat de leegte niet zo groot voelt. Hoe je preekt tegen anderen, terwijl je vervolgens zelf je kop in het zand steekt. Vertel het Hém, er is namelijk vergeving voor. Hij wil die last van je af nemen."

Het ja-maar't in mijn hoofd. Heel hard. Ik weet dat dat mijn oude zelf is, die zich gemakkelijk voelt bij een negatief zelfbeeld en schuld gevoel. Maar in Christus mag ik een nieuwe schepping zijn! Een nieuwe schepping, ja maar... nee! Een nieuwe schepping! Het oude is voorbij, het nieuwe IS GEKOMEN!
Jezus ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!