Ik merk dat, hoe langer ik niet schrijf, hoe moeilijker het is om de draad op te pakken. In mijn aller somberste momenten denk ik zelfs dat niemand me mist, en ik toch niets nuttigs te schrijven heb. Maar dan weet ik het weer: ik voer mijn zwarte hondje...
Mijn zwarte hond is geen lievertje. Hij is groot en vals, en heeft altijd honger.
En...hij kan praten. Maar dat is niet fijn. Hij vertelt me voortdurend wat ik allemaal fout doe.
" stommeling dat je bent, niemand heeft zin om jouw blogs te lezen." " moet je zien, je zit altijd te zeuren: ooo, ik voel me zo moe, oooo ik heb zo'n pijn. Geen wonder dat al die mensen dan vinden dat je een zeurkous bent, duh!"
Ik heb ook nog een wit hondje. Heel klein en tenger...
Dat is echt een lieffie! Ze past op mij, en gromt regelmatig naar die dikke zwarte hond. maar ja ze heeft een groot probleem: ik ben niet al te lief voor haar. Ik geef haar veel te weinig eten. Ze is nu dus klein en mager en kan echt niet tegen mijn zwarte hond op.
Wat vraag je? Of ze kan praten? O ja dat wel, maar ja, ik geloof haar nooit. Dan zegt ze bijvoorbeeld:
" o wat ben je toch een lieve moeder, en dat terwijl je steeds zo'n pijn hebt. Er zijn moeders die vergeten te luisteren naar hun kinderen, dat doe jij wel."
En dan gromt wijn zwarte hond; ' ja maar kijk eens hoe vaak ze haar geduld verliest, als de pijn te veel wordt. Lieve moeder? tggg t kan nog wel veel liever, ze is er nog lang niet."
en voor ik het weet krijgt mijn zwarte hondje een beloning! Ik voer hem brokjes, luister naar zijn woorden, en geloof ze.
Vandaar dat ik vandaag mijn witte hondje het voordeel van de twijfel gun. Okee, ik schrijf een blog. ik vertel gewoon over jullie en eens kijken wie het zwarte hondje van mij wil kopen, zodat ik wat meer gelegenheid krijg naar mijn witte hondje te luisteren.
