vrienden voor het leven?

Als kinderen vriendjes maken gaat dat op basis van eigenlijk niets. Kleine kinderen herkennen zichzelf in een ander klein kind. Hé jij bent  net zo klein als ik, mooi dan horen we dus bij elkaar. Geen moeilijk gedoe, gewoon hup: wij zijn vrienden. Ze hebben (Vaak) geen moeite om een gespreksonderwerp te vinden en vragen elkaar van alles ongegeneerd.
Helaas raken volwassenen die manier van contact maken kwijt in de loop van hun leven. Er zijn misschien enkelen die onbevangen op mensen blijven afstappen, maar de meesten bouwen muurtjes.

Muurtjes bouwen doen we voor onze eigen veiligheid. In deze wereld raakt een mens snel gekwetst of teleurgesteld. Bovendien leren we ons aan bepaalde codes houden die goed zijn voor onszelf en anderen: *Niet te dichtbij iemand staan,
*niet alleen over jezelf praten,
*niet in een eerste gesprek je hele levensverhaal op tafel leggen,
*geen gênante vragen stellen,
*niet reageren met het eerste wat in je op komt.
* enzovoorts...

Codes die goed zijn, maar ook behoorlijk in de weg kunnen gaan staan als het gaat om het maken en onderhouden van vriendschappen.
Mijn ervaring is dat wanneer je je heel goed aan alle regels probeert te houden van wat hoort, en wat wél en niet kan, dat je dan al te gauw doorslaat naar: ik laat mezelf niet kennen, want stel je voor..
de codes worden omgedraaid in je hoofd en gelden nu ánders:
* sta ik niet te dichtbij? kan ik nu wel een hand op iemands schouder leggen of een kus geven, of is dat te intiem?
* praat ik niet te veel over mijzelf? Laat ik maar stil zijn en niet teveel aangeven wat me allemaal bezighoudt.
* misschien zit hij/zij wel niet te wachten op mijn levensverhaal.
* ik zou dit of dat willen weten, maar als ik het vraag vindt hij/zij mij misschien brutaal
* Ik heb bepaalde gedachten bij wat de ander mij vertelt maar zit hij/zij daar nu wel op te wachten?

Kennis maken is al moeilijk, maar vriendschap opbouwen kan soms nog veel ingewikkelder zijn. Vooral wanneer je jezelf niet wilt laten kennen. Of wanneer je jezelf te snel wilt laten kennen, en de ander krijgt geen tijd om daar iets over te vinden.
Hoe eerlijk durven we te zijn? Durf je nog tegen je vriend(in) te zeggen wanneer je het helemaal niet met hem/haar eens bent en waarom? Durf je nog te vragen om hulp wanneer je het niet alleen redt? Durf je nog afstand te nemen en daarna samen je vriendschap te evalueren?

Ik denk dat mensen tegenwoordig snel oppervlakkig vrienden zijn, maar zodra er iets gebeurd waar men even geen raad mee weet, dan haken we snel af. Veel te eng om eerlijk te zijn, en nog veel moeilijker om kritiek van de ander te incasseren, en er eerlijk naar te kijken.
wanneer je vriendschap sluit moet je ervan uit gaan dat jij er bent voor die ander. Jij bent een vriend vóór hem/haar. Je  bent trouw door dik en dun, en je bent eerlijk door dik en dun.
Echte vrienden helpen elkáar verder in het leven.

Ken jij ook zo'n vriendschap waarbij je echt jezelf mag zijn, in welke omstandigheid ook?