over het gewone leven..

Ja, het móet gewoon, al heb ik geen idee wat ik allemaal in dit blog wil vertellen. Ik zit zo vol ideeën voor blogs dat ik er passief van word.

Alles is inmiddels weer begonnen: school, muziekles, zangles, tienerkoor, kidzklup (dat is het kinderwerk bij ons in de kerk), ipb (iemand die ons komt helpen met de opvoeding), enzovoorts.
En mét dat het drukker wordt in mijn agenda, wordt het ook weer voller in mijn hoofd. Dus wordt er ook weer volop gedicht, en geschilderd, en liedjes bedacht, en bijbel gelezen, en verhalen verzonnen en toespraken bedacht. Soms denk ik wel eens: waarom kan ik niet lekker een hele ochtend met een boek op de bank kruipen..
Maar nee, mijn hoofd is te druk, en de adrenaline giert overal doorheen.
Dat is niet echt handig als je tegelijk moet dealen met een lijf dat niet wil wat ik allemaal wil. Ik ben dus af en toe ook weer flink gefrustreerd.

Maandagavond was de openingsavond van het cathegisatie en jeugdverenigingsseizoen bij ons in de kerk. Een heel interessante avond die ging over het puberbrein, en hoe je daar rekening mee moet houden als jeugdleiders. Gisteravond verzorgde ik samen met een collega zelf een cursus voor de leiders van de kidzklup. Dat ging over elkaar leren kennen en je gekend weten door God.
Vanavond sta ik weer als dirigent te zwaaien voor een club tieners. Morgen wordt onze derde dochter 9, en mag ze als klap op de vuurpijl 's avonds auditie doen voor een speelfilm..
Vrijdag zit ook al bomvol..
Nou zo schrijvend kan ik best zeggen dat ik geen saai leven heb. Toch voelt het soms anders. Ik ben gewoon moe! Nu al weer. En ik weet niet hoe ik het anders moet doen. De dingen die ik graag doe geven me veel voldoening, maar mijn eigen energie  is maar zo weinig. En ik kies dan steeds liever voor het leuke dan voor het praktische. En niets doen maakt me depri, dus doe ik van alles.

Het is wel fijn dat God mij steeds weer te binnen brengt dat ik écht in het moment mag leven. En nú zit ik dit blogje te typen, en hoef ik me even nergens anders mee bezig te houden. Heerlijk even van me afschrijven, ongeacht wie het leest. Zo kan ik ook even rust vinden.
Zien dat buiten de zon zo heerlijk schijnt. Horen hoe Rockey in zijn kooitje geluidjes maakt en gezellig zit te zijn. Ruiken dat de deur openstaat en de frisse lucht naar binnen komt. Voelen...dat ik leef! Dat het eigenlijk gewoon héél goed met me gaat.

Dank U God, voor het gewone alledaagse...dat ik er mag zijn, en mag weten dat U bij mij bent. Of ik nou de afwas doe, of  moeilijke cursussen geef.