rozegeur en maneschijn?

Dit wordt een lastig blogje. lastig om te schrijven en misschien ook wel om te lezen.
Vandaag zijn Roop en ik 15 jaar getrouwd. De eerste reactie van mensen die dat horen is een blijde: Oooo gefeliciteerd!! En natuurlijk zeg ik dan oprecht: dank je! Want het is niet niks. 15 jaren aan elkaar verbonden. En wat hebben we al veel meegemaakt! We hebben vier prachtige dochters gekregen, Roop heeft al die tijd werk gehad, en een goede gezondheid. Maar ik niet. Geen werk en geen goede gezondheid. Wat deel je veel samen.
Tegelijkertijd zijn er ook zoveel zorgen geweest. Zoveel problemen, en crisis-situaties. Alles altijd áchter de voordeur, waar geen mens het weet.
We zijn samen, al 15 jaar. Maar ook alleen, al 15 jaar. We zijn gelukkig, maar ook ongelukkig. We zijn zichtbaar, maar ook onzichtbaar.

In onze gemeente zijn er verschrikkelijk veel echtscheidingen. Talloze jonge en wat oudere koppels verbreken hun verbond. Wij niet. Maar dat is geen verdienste van onze kant. Het is het steeds weer met lege handen aankloppen bij onze Hemelse Vader.

"Vader, wij staan machteloos tegenover elkaar en weten soms niet hóe we elkaar nog kunnen bereiken. U wéét het, U ziet het. Maar Vader onze trouw tekst was:"wentel Uw weg op de Heer, vertrouw op Hém en Hij zal het maken". U kunt het maken. Maak ons een afspiegeling van Christus en zijn gemeente. Maak onze harten zuiver. Geef dat wij niet spreken als er geen liefde in klinkt. Hélp!!"

En ik weet dat God het zál doen. Hij heeft het beloofd, en als wij al willen doen wat we hebben beloofd, hoeveel meer Hij die oneindige macht heeft!! Hij gaat zijn kracht tonen door onze zwakheid heen. Want zó is God.
Ook de komende tijd putten wij sámen uit zijn overvloedige bron van liefde en genade. en zó houden we het samen vol.
Rozegeur en maneschijn? welnee, Christusgeur en Geestesschijn!

de ontwikkeling van kinderen (begrenzen)

Voor mijn "werk" als leider van een kinderclub, (dat is dus in mijn vrije tijd, niet echt mijn werk) heb ik laatst een cursus gegeven over de ontwikkeling van kinderen. En natuurlijk valt daarover zoveel te zeggen dat dat niet in één blog past. maar wat me trof was dat veel leiders van onze kinderclub zo weinig wisten over grenzen stellen.

Er heerst een sfeer dat je geen grenzen mag stelen aan het gedrag van een kind, en al helemaal niet als dat kind niet je eigen kind is. Veel volwassenen zijn onzeker over hun aanpak, en willen vooral aardig gevonden worden.
Ik begrijp heel goed dat het vervelend voelt als een kind doet alsof het jou niet aardig vind, maar dat wil niet zeggen dat je er goed aan doet om dan maar geen grenzen te stellen.

In de cursus heb ik het zo bespreekbaar gemaakt:

Ieder kind heeft veiligheid nodig om zich goed te kunnen ontwikkelen. Naast fysieke veiligheid (een thuis, gezond voedsel, bescherming, goede nachtrust en goede hygiënne) bestaat er ook emotionele veiligheid. Die emotionele veiligheid kun je bieden door drie dingen: Liefde (aandacht), communicatie (aandacht) en begrenzing (aandacht). Met aandacht bedoel ik niet dat je altijd het kind op de wenken hoeft te bedienen, want dat is absoluut niet zo. Maar present zijn op momenten dat het kind je iets wil vertellen.
*Oogcontact maken, en niet van achter je mobiel mompelen,
* herhalen van wat je kind zegt, zodat je zeker weet of je het goed hebt begrepen,
* Positieve dingen benoemen die je bij je kind ziet
* complimenten maken over die positieve dingen enz.

Grenzen zijn er over het algemeen niet alleen om de boze dingen buiten te houden, maar ook om wat er binnen is te beschermen.  Ieder kind zoekt naar die bescherming, om dat het nog niet in staat is volledig zelf te bepalen wat goed en slecht is.
Wanneer een kind grenzen op zoekt is dat zoeken naar veiligheid. het kind test jou op je betrouwbaarheid. Dan kun je dus ook beter maar betrouwbaar blijken te zijn. Wanneer je een grens hebt aangegeven,  gaat ieder kind van nature die grens verkennen. Jij zegt nee? Hoe nee is jouw nee eigenlijk?
Je bent dus geen boeman als je een concequentie stelt aan het gedrag van een kind. eigenlijk ben je bezig met veiligheid bieden. Dat scheelt een stuk wanneer je binnenkort zo situatie tegenkomt.
Achteraf zal het even lijken of het kind je stom vind en nooit meer aan zal kijken, maar ik kan je verzekeren: Er is niets zo veilig voor een kind als een volwassene die doet wat ie zegt, en zegt wat ie doet.

Bied kinderen die veiligheid, en zie het kind, en niet je eigen drang o zo leuk mogelijk te blijven.

over het gewone leven..

Ja, het móet gewoon, al heb ik geen idee wat ik allemaal in dit blog wil vertellen. Ik zit zo vol ideeën voor blogs dat ik er passief van word.

Alles is inmiddels weer begonnen: school, muziekles, zangles, tienerkoor, kidzklup (dat is het kinderwerk bij ons in de kerk), ipb (iemand die ons komt helpen met de opvoeding), enzovoorts.
En mét dat het drukker wordt in mijn agenda, wordt het ook weer voller in mijn hoofd. Dus wordt er ook weer volop gedicht, en geschilderd, en liedjes bedacht, en bijbel gelezen, en verhalen verzonnen en toespraken bedacht. Soms denk ik wel eens: waarom kan ik niet lekker een hele ochtend met een boek op de bank kruipen..
Maar nee, mijn hoofd is te druk, en de adrenaline giert overal doorheen.
Dat is niet echt handig als je tegelijk moet dealen met een lijf dat niet wil wat ik allemaal wil. Ik ben dus af en toe ook weer flink gefrustreerd.

Maandagavond was de openingsavond van het cathegisatie en jeugdverenigingsseizoen bij ons in de kerk. Een heel interessante avond die ging over het puberbrein, en hoe je daar rekening mee moet houden als jeugdleiders. Gisteravond verzorgde ik samen met een collega zelf een cursus voor de leiders van de kidzklup. Dat ging over elkaar leren kennen en je gekend weten door God.
Vanavond sta ik weer als dirigent te zwaaien voor een club tieners. Morgen wordt onze derde dochter 9, en mag ze als klap op de vuurpijl 's avonds auditie doen voor een speelfilm..
Vrijdag zit ook al bomvol..
Nou zo schrijvend kan ik best zeggen dat ik geen saai leven heb. Toch voelt het soms anders. Ik ben gewoon moe! Nu al weer. En ik weet niet hoe ik het anders moet doen. De dingen die ik graag doe geven me veel voldoening, maar mijn eigen energie  is maar zo weinig. En ik kies dan steeds liever voor het leuke dan voor het praktische. En niets doen maakt me depri, dus doe ik van alles.

Het is wel fijn dat God mij steeds weer te binnen brengt dat ik écht in het moment mag leven. En nú zit ik dit blogje te typen, en hoef ik me even nergens anders mee bezig te houden. Heerlijk even van me afschrijven, ongeacht wie het leest. Zo kan ik ook even rust vinden.
Zien dat buiten de zon zo heerlijk schijnt. Horen hoe Rockey in zijn kooitje geluidjes maakt en gezellig zit te zijn. Ruiken dat de deur openstaat en de frisse lucht naar binnen komt. Voelen...dat ik leef! Dat het eigenlijk gewoon héél goed met me gaat.

Dank U God, voor het gewone alledaagse...dat ik er mag zijn, en mag weten dat U bij mij bent. Of ik nou de afwas doe, of  moeilijke cursussen geef.