chronisch ziek z..... je mond houden!

Ik lijd...
is dat leuk om te zeggen? nee.
Is het waar? Ja
is het moeilijk om te lezen?
vast wel...

Chronisch ziek zijn is één van de moeilijkste dingen voor mij om over te schrijven. Het neemt een enorm deel van mijn leven in beslag, maar het maakt niet wie ik ben. En als ik iets niet wil is dat mensen mij gaan zien als een zielepiet. Welnee, zielig ben ik niet, maar moeilijk heb ik het wel.
Moeilijk om te zien dat anderen het moeilijk vinden om mij te zien.
Ja ik lijd. Ik lijd pijn, ik lijd verdriet, ik lijd aan het leven. En over het algemeen kunnen we er met zijn allen niet zo goed tegen. We willen ons niet onmachtig voelen, we willen niet geconfronteerd worden met on-mogelijkheden. We willen het hebben over de leuke dingen van het leven.
En daarom lijd ik aan iets dat nog veel slopender is. Ik lijd aan mijn mond houden.

Chronisch je mond houden is iets wat mensen opvreet aan de binnenkant. Waarom ik het dan doe? Om mijzelf te beschermen. Ik wil het kleine meisje van binnen beschermen tegen onbegrip. Want onbegrip kost energie, en energie is er al zo weinig. Onbegrip doet pijn, en pijn is er al zo veel.

ooit hoorde ik een wijs iemand opmerken dat ik best mag vertellen wat ik nodig heb om dit te kunnen volhouden. Maar van binnen weet ik bijna zeker dat het zo weinig gaat uitmaken als ik dat allemaal ga uitspreken. Het is zo makkelijk om iets te vinden over iets wat je niet kent.

Daarom schrijf ik maar weer een blog. Met twee doelen. Drie dingen die jullie NOOIT mogen zeggen tegen iemand met een chronische ziekte, en drie dingen die je je zo af en toe MOET REALISEREN.

Zeg dit nooit:

"kom op, positief blijven he? van negativiteit wordt niemand beter" 
op het moment dat ik mijn grens aangeef, ben ik er waarschijnlijk al ver over. Dus wanneer jij denkt dat ik me aanstel, heb ik me juist al een poosje te groot gehouden!! Stop is stop.

"denk aan je kinderen"
dit voelt voor mij als een steek onder water. Ik heb al miljoen keer bedacht hoe het voor de kinderen moet zijn om met een moeder op te groeien die nooit wat kan, en vaak huilend op de bank ligt. En elk beetje energie dat ik heb besteed ik aan hen!

"we zijn allemaal wel eens moe"
het verschil tussen moe en moe is enorm. Geloof me als ik zeg dat ik deze vermoeidheid mijn ergste vijand niet toewens.


Realiseer je zo af en toe:
* wat een wonder dat mijn lichaam functioneert zoals dat moet.
* waar ben ik goed in, en wie kan ik daarmee van dienst zijn?
* voor wie kan ik vandaag bidden?


Misschien dat ik op deze manier een paar mensen heb kunnen helpen. En ken je iemand die chronisch ziek is, vertel die gene dat hoe dapper hij/zij is. Nee, geen aansteller, maar een dappere strijder.

Ik ga leren om NIET mijn mond te houden, want ik ben Gods lieve dochter, waardevol de moeite waard om naar te luisteren. En God is mijn rechter.