ik ben.....verlegen

 .

Omdat ik in mijn vorige blog schreef dat ik nogal gierende emoties heb, leek het me leuk een serietje te schrijven over emoties. En de allereerste is dus VERLEGEN.

Ja zeker Verlegen zijn is een emotie. Vaak denken we bij emoties direct aan de 4 basis emoties:
*Bang, * Boos, *Blij , * Bedroefd. Maar er zijn er nog véél meer.

Waarom ik voor verlegen kies om mee te beginnen? Verlegen zijn is zo verschrikkelijk ongemakkelijk.
Bij kleine kinderen vinden we het in de meeste gevallen wel schattig, maar als je volwassen bent én verlegen,
is dat best irritant



Vroeger was ik niet echt heel verlegen. Tenminste niet uitgesproken verlegen. Uitgesproken verlegenheid kenmerkt zich door de volgende dingen:
-  mensen niet willen aankijken
- niets durven zeggen
- snel een rood hoofd krijgen
- "domme" dingen zeggen
- onhandigheid in gezelschap

Verlegenheid is namelijk een verhoogde vorm van  kritisch zelfbewust zijn. Je bent je bewust van het feit dat iemand iets van je kan vinden, en dat dat in jouw geval dan misschien niet zo positief gaat uitpakken. Of je ziet hoe leuk de ander is en bent bang dat diegene jou wel niet zo leuk kan vinden.
De meeste mensen kennen wel een vorm van verlegenheid. Bijvoorbeeld schaamte is een vorm van verlegenheid. De meeste pubers gaan door heftige periodes van verlegenheid heen. Zij schamen zich voor hun uiterlijk, familie, leraren, enzovoorts. Die periode is nodig om te ontdekken wie je bent ten op zichte van de rest van de wereld. Het is net als "éénkennigheid bij peuters" een natuurlijke vorm van verlegenheid, die nodig is in de ontwikkeling naar volwassenheid.
Helaas kan zich ook een onnatuurlijke vorm van verlegenheid ontwikkelen, die vaak te maken heeft met omstandigheden en ervaringen.
Mensen die vaak zijn gepest, mensen die dik zijn geworden en daardoor onzeker zijn geworden,  mensen die in andere familie-omstandigheden zitten dan de gemiddelde mens , kunnen verlegen worden. Verlegen met zichzelf, verlegen met de situatie waarin ze zich bevinden.


Toch is de reactie van mensen op hun eigen verlegenheid heel divers. Omdat ik het heel interessant vind om mensen te bestuderen heb ik mijn ogen dus goed de kost gegeven op zoek naar verlegen mensen.
En dán blijkt dat verlegenheid vele vormen heeft. Er zijn niet alleen mensen die in hun schulp kruipen (en dus voor iedereen zichtbaar verlegen zijn) , maar ook mensen die bot worden, chagrijnig, clownesk, en overschreeuwend.
Misschien, wanneer je je afvraagt waarom iemand "altijd" zo bot doet, moet je je realiseren dat diegene wel eens heel verlegen kan zijn. Bang voor jouw mening, en dus al in de verdediging voor je hebt gesproken.
Of wanneer iemand je niet groet. Het kán verlegenheid zijn. Of wanneer iemand álle aandacht altijd opeist..ja zelfs dát kan verlegenheid zijn. Niet durven laten zien wie je écht bent, en daarom een masker van grootspraak ophebben.

Zoals ik al zei: vroeger was ik niet uitgesproken verlegen. Hoewel ik als puber wel worstelde met mijn zelfbeeld, durfde ik gewoon mensen aan te kijken en aan te spreken.
Inmiddels is dat behoorlijk veranderd. Nu, veilig achter mijn computer, kan ik zeggen wat ik wil. er is toch niemand die nú reageert. En de meeste van mijn lezers kom ik overdag niet tegen.
Maar ik ben op het schoolplein wél verlegen. Geen idee hoe ik me in een gesprek moet mengen. Ben zelfs benauwd dat sommige leuke mensen me aanspreken omdat ik dan bang ben dat ze me stom vinden reageren. En voila...als ik dan wel heb gereageert vind ik mezelf echt onnozel, en kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dit of dat heb gezegd. Op weg naar huis bedenk ik dan: ik had zo of zo moeten reageren..maar ja dan is het al te laat.

Verlegenheid. Je hebt er voornamelijk zelf last van. Dus ik heb me voorgenomen om vriendelijk te zijn voor alle mensen die ik tegenkom. Zodat ze weten dat ze bij mij niet verlegen hoeven te zijn..
Nu ikzelf nog, haha.