kerstwens van ons

spreekt voor zich..

hoezo overgewicht?

"vrouwen tillen te zwaar aan hun gewicht." Is de slijpsteenstelling van Visie op facebook. Of mensen maar even willen reageren. "uw reactie willen we graag gebruiken voor de volgende Visie"
Natuuurrrlijk ben ik nieuwsgierig naar de reacties! 'NIET DOEN' fluistert een iets te hard stemmetje in mijn hoofd. Maar ik ben zo eigenwijs en begin vol overgave de enorme hoeveelheid reacties tot me te nemen.

Waar zijn ze mee bezig, die mensen?! Eerst die mensen van de visie. Waarom gooi je steeds zulke gevoelige en kwetsbare onderwerpen op het wereldwijde web, en hoop je dan op één of twee bruikbare reacties. Hoe mensen hierop reageren weten we met z'n allen al lang!!

Ik lees met verbazing alle reacties door en nee, ik word er niet bepaald door opgebouwd.
Zo vind iemand (een man) dat er nog steeds "te veel dikkertjes rondlopen met maat 42, of zelfs hoger"....
Tja, zo'n 'dikkertje' ben ik, lieve meneer. En ik kan me afvragen waar ik dan heen moet gaan, als ik niet meer mag rondlopen om uw uitzicht te bederven. Ik moest me schamen! Zomaar met mijn dikke achterwerk en vette plump-buik het straatbeeld vervuilen. Ik zou moeten gaan sporten, of niet zo vreselijk moeten vreten. Ik zou uw goede voorbeeld moeten volgen en slank moeten zijn, of niet soms?

Dikke mensen. Alleen die uitdrukking al. Alsof er twee soorten bestaan: slanke en dikke.
Ik ben al die oordelen zo vreselijk zat. Wat weten mensen van mijn gewicht? van het aantal calorieën dat ik binnenkrijg? Van de beweging die ik krijg, of niet?
"ieder pondje gaat door het mondje" met dank aan Sonja Bakker, die het "mocht zeggen"  omdat zij haar overgewicht had "overwonnen", hoor ik dit nu zo vaak.
En het is niet waar. Er zijn mensen die hetzelfde eten of meer dan ik, en bij wie er geen pondjes aankomen.

Waarom oordelen we elkaar op uiterlijk? Waarom vinden we het "geweldig" als iemand zoveel afvalt, en hebben we ons oordeel klaar over mensen die dat niet doen?
Waarom , waarom, waarom..

Ik wéét waarom. Omdat het heerlijk is om je beter te voelen dan een ander. Als een ander het fout doet, doe jij het tenminste beter!
Vervolgens komt de andere groep en roept: "je bent goed zoals je bent! Je mag er zijn. Het maakt niet uit hoe zwaar je bent als je maar gezond bent".
O ja? denk ik dan. Klinkt heel vroom, maar wat als je niet gezond bent, mag je er dan niet zijn?

"oordeel niet zodat er niet over je geoordeeld wordt, en veroordeel niet zodat je niet veroordeeld wordt"

Heb lief! dik, dun, ziek gezond, heb lief met de liefde van Christus!
De mening van sommige mensen is te dik! Dat is het overgewicht wat ik wel eens zou willen zie afslanken.

preken tegen jezelf

Ik ben een enorme piekeraar. Mijn gedachten wereld is er één die bijzonder ingewikkeld en complex is. En ik weet dat er meer mensen zijn die zo in elkaar zitten, maar ik kom ze niet zo vaak tegen. En als ik ze wel tegenkom, weet ik vaak niet dat het net zo is als bij mij.

Mijn emoties kunnen enorm met me op de loop gaan. en dan heb ik het niet over huilen bij een mooie film, want dat doen alle gevoelige vrouwen wel eens, maar ik bedoel geloven in mijn gedachten over dat alles nutteloos is, dat ik niet veel voorstel, en dat iedereen wel zonder me kan.
Gevoelens en gedachten die God niet goedkeurt, maar die zo waar lijken als ik ze denk.

Een poosje geleden sprak ik een kennis, die nogal in de knoop zit. Ik luisterde naar haar verhaal en vertelde haar hoe waardevol ze is. Dat God een bedoeling heeft met haar leven en wil werken door haar heen. Dat ik begrijp hoe ze zich voelt is daarbij natuurlijk heel handig. Want zo klink je niet als de "beste stuurlui" . na het gesprek knuffelden we elkaar en vertelde ik haar dat ik voor haar zou bidden. Dat heb ik gedaan..

Je voelt hem misschien al aankomen..
Ik vraag me gewoon af: Heeft God het zo geleid om me een spiegel voor te houden?
Waarom kan ik die dingen met het grootste gemak en de grootste overtuiging aan anderen vertellen en voorhouden, terwijl ik mezelf zo de grond in boor?
Hoe kan het zijn dat ik iets geef, van wat ik zelf nog niet heb eigen gemaakt?
Je hoort altijd dat mensen zeggen: "je kunt niet van een ander houden als je niet eerst van jezelf houdt.
Ik geloof dat niet. Ik vind namelijk dat ik zelf dagelijks bewijs dat dat wel mogelijk is. Maar ik geef ook niet mijn eigen liefde maar Gods liefde door. Het domme is dat ik mijzelf moet horen praten om te beseffen dat God het niet alleen tegen die ander heeft, maar ook tegen mij.

Zo kwam het dat ik vanmorgen preekte tegen mijzelf:

"lieve zelf,
Jij bent Gods kostbare kind. Een vrouw die hij heeft gemaakt en liefdevol begeleid heeft tot nu toe. Aan wie Hij zich bekend wil maken, ondanks al je tekorten en je falen. Voor wie Hij zijn lieve Zoon overgaf. Aan wie Hij gaven en talenten wil geven om ze tot zijn eer te gebruiken. Jij bent waardevol, wat je jezelf ook wijs maakt. Jij bent niet de waarheid, Hij is het! En Hij heeft je verteld hoe het zit!
Huil maar op zijn schoot over al het onvolmaakte. Over je onmacht om het goede te kiezen. Vertel Hem, dat je dagelijks ontdekt dat jij niet perfect bent, en hoeveel pijn het doet om dat te constateren. Hoe je verlangt naar recht, maar zelf zo vaak onrecht doet. Hoe je hongert naar eerlijkheid en je daarom maar volpropt met voedsel, zo dat de leegte niet zo groot voelt. Hoe je preekt tegen anderen, terwijl je vervolgens zelf je kop in het zand steekt. Vertel het Hém, er is namelijk vergeving voor. Hij wil die last van je af nemen."

Het ja-maar't in mijn hoofd. Heel hard. Ik weet dat dat mijn oude zelf is, die zich gemakkelijk voelt bij een negatief zelfbeeld en schuld gevoel. Maar in Christus mag ik een nieuwe schepping zijn! Een nieuwe schepping, ja maar... nee! Een nieuwe schepping! Het oude is voorbij, het nieuwe IS GEKOMEN!
Jezus ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!