het is oké om mij te zijn

Heel langzaam kruip ik door de pijn
en hoor heel zacht mijn bange stem:
"het is oké om mij te zijn
en ik ben zéér geliefd door Hém"

De angstige verkenningstocht
duurt langer dan ik had gewild
na elke bocht komt nóg een bocht
en ik kalmeer mezelf nu mild

'toe maar, ontdek maar wie je bent
zo lang mocht jij er al niet zijn'
Maar Hij heeft mij het eerst herkent
legde zijn hand toen op de pijn.

de grot is steeds een spiegelwand
die confronteert en reflecteert
maar dit hier is geen niemandsland
dit land wordt nu gerespecteerd

want hier is 'ik' en hier is 'mij'
hier is wat altijd al mocht zijn
en in de spiegel zie ik: hee
hier kruipen we nu met z'n twee

de grote ik, de kleine mij
zij houd zich heel goed vast aan mij
en ik herhaal steeds het refrein:
'het is oké om mij te zijn!"


Lois/

op Weg

Gedachteloos verdwaal ik in

de puinhoop van gedachten

die ik liever hier laat liggen

maar die zelf niet willen wachten

wat ik wil is niet belangrijk

en mijn stem die telt niet mee

zonder woorden word ik waaghals

en ik leef van lieverlee

zoekend naar de strooisels staar ik

naar de lege, lege grond

waar ik ooit zo dapper durfde

houd ik mijn vermoeide mond

de Weg is nog onder mijn voeten

misschien vreemd, maar niet meer kwijt

zuchtend zoek ik nieuwe zinnen

als een blinde tikt de tijd

en vindt de weg, zonder mijn ogen.

Stom en blind ben ik, niet doof

word ik naar het Woord gezogen

hoor ik waar ik in geloof

zachtjes zucht de laatste angst weg

dwalen is zo’n duivels ding

dromen wil ik, doen en dromen

leven als een volgeling

Loïs

gave en opgave

Ik zat vandaag weer eens te malen en dacht: ik ga erover schrijven! Heel vaak werkt het zo dat het mij zelf duidelijker wordt wanneer ik het opschrijf. Dus bij deze, wie wil kan mijn gedachtegang meelezen.

Ik dacht: wat is dat toch? Waarom ben ik zo kritisch? Kritisch op mezelf, maar ook kritisch op anderen? Waarom kan ik niet wat makkelijker zijn en alles okee vinden?
Wanneer mijn dochters tv kijken, kijk ik kritisch mee. Alles komt als het ware onder mamma's vergrootglas te liggen en ik hoor mezelf steeds commentaar leveren. Bij de reclames:"dat is niet waar hoor meiden, trap er maar niet in, die mensen willen gewoon graag dat je dat product koopt", of: "kijk dat is nou typisch iets van deze tijd, de vrouwen lijken allemaal de baas in huis en de mannen zijn domme sulletjes.." of: "zie je wel wat ze eigenlijk zeggen?"

Als de kinderen aan het spelen zijn staat mamma ook aan! "doe es lief, meiden, ik heb nog geen vriendelijk woord gehoord!" enzovoorts.
Vanmorgen dacht ik (voor de duizendste keer) waarom? Waarom ben ik kritisch en heb ik overal wat van te zeggen? En hoe leer ik mijn kinderen dat ze niet mogen veroordelen, wanneer ik zelf wel altijd wat te zeggen heb.
En toen had ik een aha-momentje. Aha...Ik denk dus dat kritiek en oordeel hetzelfde is, maarrrrrr is dat ook zo?
Daar kan ik dan een poos over mijmeren.
Die kritische blik heeft de Here God in mij gelegd, en hoe ik ermee omga, dat is mijn verantwoordelijkheid. Dus in plaats van mijzelf af te vragen: waarom ben ik nou zo kritisch? kan ik mezelf beter leren vragen: gebruik ik mijn kritische blik nu tot eer van Hém?
Ben ik nu kritiek aan het leveren om het beter te weten, of om op te voeden, of om mezelf goed te voelen, of omdat ik zelf nogal wettisch ben? of? of? of?

Maar het was al een hele eye-opener dat ik dus op zich best kritisch mag zijn. En op sommige momenten zelfs móet zijn. Dát kritisch zijn is het échte probleem niet. Maar hoe ik dat gereedschap gebruik, dát is wat anders. Gebruik ik het om iets mooier te maken, of om iets af te breken?

en eh... ik vind het dus best wel een hele opgave om dat gereedschap goed te gebruiken!
Voor je het weet zit je wel in de ver-oor-deel-modus. En is niets en niemand goed genoeg voor jouw kritische blik. Stiekem denk ik best wel vaak dat iets beter had gekund, of gemoeten..Of dat als ík het had mogen vertellen, het duidelijker was geweest. En dan ben ik met open ogen in de val getrapt.
Onderscheidings vermogen is een goede gave, maar veroordeling is niet aan mij.
de grens daartussen lijkt een stippellijntje aan mijn kant van het verhaal, en het is een lang proces om jezelf daar in te trainen. Maar gelukkig...Ik hoef het niet alleen te doen. God is er met zijn Geseth en agapè!

Milde God, maak mij mild.

een echo van genade

Kerst en oud en nieuw zijnvoorbij, maar in mijn hoofd zingen ze na. Vooral de dingen die ik deze dagen mocht leren echoën door.
Kerst, normaal gesproken voor ons gezin erg drukke dagen. Ik ben tweede kerstdag jarig, en daardoor is het altijd een dubbele toestand. Ook zingen we ieder jaar wel mee in een één of ander concert en dirigeer ik ook mijn eigen tienerkoor door een aantal uitvoeringen heen. Erg mooi, dat wel, maar ook veel en druk.
Afgelopen september kregen we een fantastiech voorstel, van mensen die we niet eens zo goed kennen. Het zijn vrienden van vrienden. Ze stelden ons voor om met kerst een paar dagen bij te komen in hun huis. Zij zouden zelf op vakantie, en aangezien wij, net als zij, vier dochters hebben, zou dat mooi in hun huis passen. We waren verrast en wat beduusd, maar hebben het dankbaar aanvaard.
Zo kwam het dat we met de kerst en met mijn verjaardag in een prachtig huis zaten. Heerlijk rustig, verweg van allerlei drukte...
Het voelde voor mij alsof ik na lange tijd onder water te zijn geweest mijn hoofd even boven het wateroppervlak kon krijgen en een hele diepe, schurende hap lucht kon nemen.
Wat bijzonder als mensen je zomaar in hun huis laten wonen. Hun spullen laten gebruiken, in hun bed laten slapen. En hoe bijzonder dat zij geen idee hadden hóe nodig het was...maar dat God het wel wist en Hij hen leidde om dit aan te bieden..
Wat leer ik daarvan? Daar leer ik van om stil te zijn, en beschikbaar voor God.. Hij zoekt geschikte hulp voor misschien wel iemand die ik niet zo goed ken...en misschien ben ik dan die hulp wel..
Dat maakt je toch nederig en dankbaar?
God kwam naar de aarde om zich aan ons te verbinden. Hij zocht ons op in onze onvolmaaktheid en ellende..Hij werd mens... Zodat wij nu in zijn huis kunnen wonen, en in zijn bed mogen slapen, en aan zijn tafel kunnen eten....wonderlijk...

Op nieuwjaarsdag preekte onze dominee over psalm 103. De Heer is trouw aan wie Hem vrezen, van eeuwigheid, tot eeuwigheid.
Die trouw, of goedertierenheid of vriendschap is het woordje Geseth. Het is diepe verbondenheid. Vriendschap door dik en dun. De Heer toont ons zijn liefde. Door dik en dun. Hij deelt het gratis uit. Zodat wij het ook mogen uitdelen.
Nieuw jaar. Nieuwe kansen. Nieuwe liefde..nee oer oude liefde, eeuwige liefde. God is met ons.

Hij hecht ons aan Hemzelf en niets kan ons van die liefde scheiden. Geseth en agapè..vriendschap en onvoorwaardelijke liefde...
Wonderlijk mooi.

Ik laat het hopelijk nog een lange tijd echoën in mijn hoofd.