deeldingen

ik wil jullie graag wijzen op mijn andere blog "deeldingen". Daar kun je dingen vinden die ik niet zelf heb buhdagt, maar die ik graag wil delen omdat ze wel belangrijk zijn.
Hier vind je het blog. Als je het mooi vind kun je er vaker op kijken, maar volgen kan alleen via dit blog.

groeten Loïs

mijn creatieve echtgenoot

Ik had beloofd een foto van onze nieuwe kast te plaatsen als ie af was. Waarschijnlijk wist niemand dat meer, maar ik wist het nog en bij deze even pronken met de creatieve gaven van mijn man.

 om te bewijzen dat het helemaal zelf gemaakt is even nog een foto van de kast toen er nog aan werd gewerkt. je ziet: Mijn serviesgedeelte had ik alvast in gebruik, hihi.

oog voor detail heeft hij. Door deze indeling passen al onze cd's netjes op een rijtje.

's avonds branden er lichtjes in..zo gezellig!

Maar mijn man kan nog veel meer:

Gister is hij bezig gegaan een volière te bouwen. Een kleintje, want we hebben niet zó'n grote tuin. Maar hij wilde zo graag vogels...

Er moet natuurlijk nog wel wat aan gebeuren, maar dit is even een indruk van hoe groot dat ding is.

Ik kan er wel van genieten, van zo'n man die graag knutselt. Hout is helemaal zijn ding, hij maakt de mooiste dingen. Ik ben super trots op hem, en dan moest even op het wereld-wijde-web geknikkerd worden.

hoe vind je je eigen talenten?

Er zijn veel mensen die zich afvragen wat hun talenten zijn. Ze springen naar hun eigen idee niet ergens in uit, en vinden de dingen die ze doen heel gewoon.

Daar zit nou juist een addertje onder het gras. Veel van de dingen die je logisch vind van jezelf, en die je heel makkelijk afgaan zijn in feite je talenten.
Als je kijkt naar wat een ander goed kan, en je bewonderd die gene daarom, zijn dat vaak dingen die jij niet zo goed kan. Je denkt: Ik zou dat ook willen kunnen, want dat is echt zo'n mooi talent.

Bijvoorbeeld zingen. Je kijkt naar een zoveelste talentenjacht op de tv en er komt een mooi meisje voorbij dat ook nog eens bescheiden is en prachtig kan zingen. Je kunt er dan echt van genieten, en ook een soort jaloersheid voelen. Wauw, wat gaaf om zoiets te kunnen.

Maar vergeet niet dat er een overvloed aan talent is en dat jij waarschijnlijk talenten hebt waarover een ander denkt: wauw!

Die dingen kunnen voor jou de gewoonste zaak van de wereld zijn. Zoals: een luisterend oor, een schoon en opgeruimd huis hebben, goed kunnen koken, kunnen organiseren, mooie blogs schrijven, naaien, mensen bemoedigen en coachen, knutselen, boekhouden, enzovoorts.

Misschien lees je iets in dit rijtje waarvan je denkt: tja, dat kan ik wel, maar...daar doe ik helemaal geen moeite voor, dus dat is logisch dat je dat kan.
Maar géén van de dingen hierboven beschreven zijn logisch. Niet iedereen luistert, niet iedereen kan zijn huis schoon en opgeruimd houden, niet iedereen vind koken makkelijk, niet iedereen kan plannen of organiseren, niet iedereen kan goede woorden vinden voor in een blog, niet iedereen kan naaien, knutselen, boekhouden enzovoorts.

Wat is de truc?

* Bedenk iets wat niet iedereen kan, maar jij wel.
* Vind je het logisch?
* Gaat het je gemakkelijk af?
* Gefeliciteerd! Dan heb je zojuist een talent ontdekt.

God heeft mensen verschillend geschapen. Wat zou er te genieten vallen van elkaar als iedereen hetzelfde kon? Bedenk dat een ander kan genieten van jouw gave, al vind jij die gave nog zo vanzelfsprekend.
En maak vandaag iemand blij met iets waar jij goed in bent.

in mijn midden

Geef mij uw liefde voor mensen Heer Jezus

uw ogen om mensen te zien als ze zijn

uw handen om zacht op een schouder te leggen

uw stem wanneer woorden zo moeilijk zijn

Geef mij uw liefde voor God Here Jezus

uw toewijding die alles anders maakt

uw wijsheid en trouw en uw eeuwige liefde

die steeds de kern van het leven raakt

Leer mij volharden standvastig, maar nederig

steeds weer opnieuw de minste te zijn

en zet een wacht voor mijn zondige lippen

want heer, wat daaruit komt, dat maakt mij onrein

Ik heb een Trooster en leidsman nodig

zelf loop ik steeds weer die andere weg

schrijf steeds uw wet in mijn hart en bevrijd mij

zodat ik mijn leven in Uw handen leg

Dat is mijn bede, ik blijf het u bidden

ik ben maar alleen hier, maar wees in mijn midden!

Loïs

creatief met haar (5)

 
 

 

 

een "nee-zeg-probleem"

Ik werd door Jedidja op een idee gebracht voor een volgend blog. Zij zei in een reactie dat ze misschien meer een "nee-zeg-probleem" had. En ik denk dat zij zeker niet de enige is.

Nee, ik heb geen oplossingen, want ik heb zelf ook een "zee-zeg-probleem". Op zich kan ik al aardig mijn grenzen aangeven als ik ergens voor wordt gevraagd. Bijvoorbeeld in een commissie, of voor een collecte.

Daar heb ik het afgelopen jaar namelijk heeeeel hard mee geoefend. Ik vroeg me dan af: 

1. wil ik het?

2. zo ja waarom wil ik het?

* om aardig gevonden te worden

* om me goed over mezelf te voelen?

* omdat ik vind dat ik het zou moeten willen?

* of omdat ik het écht leuk vind, er de energie en tijd voor heb/wil vrijmaken, en ik God en mijn naaste ermee kan dienen.

3. Zo nee, waarom wil ik het niet?

* omdat ik er geen zin in heb?

* omdat ik er niet geschikt voor ben?

* omdat ik bang ben om te falen?

* Omdat ik momenteel andere prioriteiten heb?

Het is moeilijk als je enthousiast bent voor bijna alles, om dan tóch grenzen te stellen aan wat je kunt en doet.

Dan is het heel belangrijk om te zoeken naar je eigen motieven om iets wel of niet te doen. Ik denk dat er in onze maatschappij een hele grote valkuil is ontstaan doordat mensen van mening zijn dat je eerst aan jezelf moet denken en dan pas aan een ander. Je hoort het zó vaak! Ik geloof daar niet in. Ik geloof dat je moet kijken naar wat God voor je klaar legt en wat niet. Dat vergt méér tijd, en méér bijbelstudie dan gelijk ja of nee zeggen. En bovenal: gebed.

Maar goed, deze kant van nee-zeggen begin ik een beetje te leren kennen, en dan nu de andere kant van nee-zeggen. namelijk: nee zeggen tegen mensen persoonlijk. Nee, ik wil niet dat je steeds door blijft praten, want ik wil nu iets anders gaan doen. Nee, ik wil niet dat je voor mij bepaalt wat haalbaar en draaglijk is. Nee, ik wil niet dat je in mijn huiskamer gaat zitten roddelen. Nee, ik wil niet dat je de naam van mijn God belasterd. Nee, ik wil je nu niet op visite want ik heb behoefte aan rust.

Ik merk nog al te vaak dat ik een enorme pleaser ben. Ik blijf gerust ja en nee knikken en lief glimlachen wanneer mensen eindeloos doorbabbelen in mijn kostbare tijd. Het gekke is ook: de mensen die je goed kennen voelen aan wanneer je geen tijd hebt. Maar je hebt er mensen bij die, zelfs al geef je voortdurend aan dat je eigenlijk geen tijd hebt, gewoon oeverloos blijven keuvelen over onbelangrijkheid. Alsof ze eigenlijk geen afscheid van het gesprekje kunnen nemen.

(Dat brengt mijn gedachtenkronkels dan weer bij het feit dat er té weinig mensen écht luisteren naar de verhalen van een ander. oprecht geïnteresseerd in wat een ander meemaakt, denkt en voelt, maar daarover maar weer een volgend blog.)

Hoe zeg je nee zonder te kwetsen? Hoe zeg je nee, zonder bot te zijn? Misschien moet ik wel kwetsen en bot zijn, maar het zit niet zo in mijn aard.

Hoe zeggen jullie nee?

de wonderlijk-warrige wereld van ADD

Maandagochtend. Ik heb me voorgenomen mijn huis weer eens door de stomen, want na een weekend is het hier een explosie van troeperigheid. Dus zodra ik de kinderen naar school heb gebracht kan het "feest" beginnen. Met een kloppend hart probeer ik de puinhopen te overzien, maar ik zie alles. En als je alles ziet, waar begin je dan? Eerst maar even op een stoel neerzinken om te bedenken waar ik begin. Gelukkig hoor ik de immer opbeurende stem van mijn hubbie in mijn hoofd weerklinken: "schat, als de was maar in orde is.."! okee, de was dus. Maar welke was? Er ligt een witte, een bonte, een natte..o, de natte dus. Hup in de machine. Boven op de machine liggen stapeltjes gevouwen wasgoed. Die heb ik zaterdag laten liggen omdat...eh...ik het niet meer overzag, denk ik. Dus die stapeltjes moeten in de kasten.Ik loop met mijn armen vol was de zoldertrap af en zie daar de rotzooi in de kamer van de jongste twee. Het stapeltje was beland op mijn bed, en ik ga eerst toch maar even de troep in die kamer opruimen, want dat moet nodig gebeuren. Halverwege mijn opruimpoging gaat de telefoon. Ik laat vallen wat ik in mijn handen heb en spoed me naar het toestel beneden. Te laat, en geen nummermelding of voicemailbericht. Maar tjonge, de bloemen moeten nodig water hebben zeg. gauw naar de keuken om de gieter te vullen en.....o boy de hele afwas staat er nog. dat móet eerst. Terwijl de kraan warm wordt kan ik precies de gieter vullen, zoooo goed bezig zeg!..
De volle gieter blijft op het aanrecht staan wanneer ik zie dat sommige pannen van gister nog staan te wachten met etensresten. Die moeten echt even in de vuilnisemmer. O wee, de zak moet verwisseld worden. gauw, gauw, anders loopt mijn afwasteiltje over. Ik ben precies op tijd klaar met het verwisselen als het teiltje vol is. Eerst maar wat op het afdruiprek zetten dan, dan kan dat vast even drogen als ik de pannen leegmaak...o...die had ik beter eerst leeg kunnen maken, zodat ik had kunnen voorspoelen... o tjee de gieter da's waar ook. Dus loop ik naar de kamer om de bloemen water te geven. En ja daar valt mijn oog op de stoffige vensterbank. Ik loop met de gieter terug naar de keuken om een doekje te halen voor de vensterbank. O nee, eerst de afwas. Ik doe een gedeelte van de afwas totdat het tot me doordringt dat ik echt geen zin heb in de afwas. En trouwens, ik was boven nog ergens mee bezig, da's waar ook. Ik gris gauw de natte thee- en handdoeken die op een stapeltje liggen te wachten mee, en schiet weer naar boven. Is de wasmachine al klaar? O help da's ook niet handig..dit zijn ook natte spullen, die had ik direct mee moeten wassen...
Besluiteloos sta ik naar alle was te kijken. Zucht, dat huishouden is zo'n vreselijk ding!!
Toen ik net terug was uit het ziekenhuis, kwamen een lieve buurvrouw en een goede vriendin mij even helpen. Ze gingen  ritsj-roetsj mijn huis door, en binnen de ochtend zag het eruit om door een ringetje te halen. Ik weet wel: ik heb andere talenten, maar ik word ook behoorlijk belemmerd door mijn warrige hoofd, die niet kan ordenen, niet kan plannen en niet kan afmaken waar het mee bezig is.
En zo komt het dat ik nu een blog zit te typen om even het gevoel te krijgen dat ik nog iets goed kan doen.
Mijn huis? Nog steeds een rotzooi! Tja, denk ik dan heel verantwoord, er zijn gewoon belangrijkere dingen dan een blinkend huis, en van bloggen word ik tenminste blij!