een "nee-zeg-probleem"

Ik werd door Jedidja op een idee gebracht voor een volgend blog. Zij zei in een reactie dat ze misschien meer een "nee-zeg-probleem" had. En ik denk dat zij zeker niet de enige is.

Nee, ik heb geen oplossingen, want ik heb zelf ook een "zee-zeg-probleem". Op zich kan ik al aardig mijn grenzen aangeven als ik ergens voor wordt gevraagd. Bijvoorbeeld in een commissie, of voor een collecte.

Daar heb ik het afgelopen jaar namelijk heeeeel hard mee geoefend. Ik vroeg me dan af: 

1. wil ik het?

2. zo ja waarom wil ik het?

* om aardig gevonden te worden

* om me goed over mezelf te voelen?

* omdat ik vind dat ik het zou moeten willen?

* of omdat ik het écht leuk vind, er de energie en tijd voor heb/wil vrijmaken, en ik God en mijn naaste ermee kan dienen.

3. Zo nee, waarom wil ik het niet?

* omdat ik er geen zin in heb?

* omdat ik er niet geschikt voor ben?

* omdat ik bang ben om te falen?

* Omdat ik momenteel andere prioriteiten heb?

Het is moeilijk als je enthousiast bent voor bijna alles, om dan tóch grenzen te stellen aan wat je kunt en doet.

Dan is het heel belangrijk om te zoeken naar je eigen motieven om iets wel of niet te doen. Ik denk dat er in onze maatschappij een hele grote valkuil is ontstaan doordat mensen van mening zijn dat je eerst aan jezelf moet denken en dan pas aan een ander. Je hoort het zó vaak! Ik geloof daar niet in. Ik geloof dat je moet kijken naar wat God voor je klaar legt en wat niet. Dat vergt méér tijd, en méér bijbelstudie dan gelijk ja of nee zeggen. En bovenal: gebed.

Maar goed, deze kant van nee-zeggen begin ik een beetje te leren kennen, en dan nu de andere kant van nee-zeggen. namelijk: nee zeggen tegen mensen persoonlijk. Nee, ik wil niet dat je steeds door blijft praten, want ik wil nu iets anders gaan doen. Nee, ik wil niet dat je voor mij bepaalt wat haalbaar en draaglijk is. Nee, ik wil niet dat je in mijn huiskamer gaat zitten roddelen. Nee, ik wil niet dat je de naam van mijn God belasterd. Nee, ik wil je nu niet op visite want ik heb behoefte aan rust.

Ik merk nog al te vaak dat ik een enorme pleaser ben. Ik blijf gerust ja en nee knikken en lief glimlachen wanneer mensen eindeloos doorbabbelen in mijn kostbare tijd. Het gekke is ook: de mensen die je goed kennen voelen aan wanneer je geen tijd hebt. Maar je hebt er mensen bij die, zelfs al geef je voortdurend aan dat je eigenlijk geen tijd hebt, gewoon oeverloos blijven keuvelen over onbelangrijkheid. Alsof ze eigenlijk geen afscheid van het gesprekje kunnen nemen.

(Dat brengt mijn gedachtenkronkels dan weer bij het feit dat er té weinig mensen écht luisteren naar de verhalen van een ander. oprecht geïnteresseerd in wat een ander meemaakt, denkt en voelt, maar daarover maar weer een volgend blog.)

Hoe zeg je nee zonder te kwetsen? Hoe zeg je nee, zonder bot te zijn? Misschien moet ik wel kwetsen en bot zijn, maar het zit niet zo in mijn aard.

Hoe zeggen jullie nee?