Vanmorgen zat ik me te verbazen over het spel van onze jongste twee dochters (4 en 6). Ze waren samen met de barbies aan het spelen. "Ik was verdrietig, en jij zei: 'hee wat is er?" jongste heel gehoorzaam: "hee, wat is er ben je verdrietig?" Oudste knikt met har eigen hoofd en hupst haar barbie een paar stappen naar voren."ja want mijn moeder is dood. En toen zei jij: 'aaa, wat zielig, je mag wel bij mij wonen." Jongste: "aaa, wat zielig, je mag wel bij mij wonen...Ik werd je nieuwe moeder en ik maakte een kamer voor jou." Ze voegt de daad bij het woord. "Jij zei: mooie kamer mam." Oudste: "mooie kamer man!" -"mammmm!" Ze giechelen om die verspreking en spelen verder waarbij ze elkaar de woorden letterlijk in de mond leggen.
Dat zou ik ook wel willen besloot ik onder het afwassen.
Dan kom ik ergens en dan zeg ik ineens tegen degene die bij mij is: "Jij zei: Hee hoe gaat het met je?" de Ander heel gehoorzaam: "hee hoe gaat het met je?" Ik weer: "ik heb het druk, en ik ben moe van alles wat moet. En toen zei jij: Wat vervelend voor je." De ander: "wat vervelend voor je. kan ik iets voor je doen misschien? Toen zei jij: nee dat hoeft niet hoor."
Hoooo, dáár gaat het al mis. Als de ander dan ook gaat bepalen wat ik terug moet zeggen dan liever niet!
En toen schreven jullie: Leuk stukje Loïs!
Leuk stukje Lois!
BeantwoordenVerwijderenHaha, nee echt! :) Grappig dat het heel fijn lijkt de ander de woorden in de mond te leggen, tot dat dat zou betekenen dat een ander dat ook voor jou mag. Ik ben het met je eens: liever niet!