lastige ik, leuke ik

stomme titel hè? Dat heb je als je mij bent. Dan vind je alles van jezelf al gauw stom. Ik ben in mijn hoofd altijd en eeuwig aan het concurreren met iedereen.
Ben ik wel okee?
Laatst zat ik op een nogal drukke verjaarsvisite. Allemaal leuke, vlotte vrouwen van om en nabij mijn eigen leeftijd. leuk gekleed, leuk opgemaakt, vlotte babbel...

Oei en dan begint zich altijd iets te roeren van binnen. Wat doe ik hier? "een ander kijkt zo, op die manier  naar jou, en voelt zich ook wel eens onzeker"  zegt mijzelf dan terug.
Hmm, ik vind mijzelf maar een lastig mens om mee te leven. Té gevoelig, té denkerig, té kritisch, té  dit en té dat.

Hoe leer je van je zelf te houden? O dat kan ik je zo vertellen..
Maar hoe dóe je het ook écht? hmm, daar kan ik beter mijn mond over houden. Ik wil liever lachen, en mijn vrolijke opgewekte, zekere zelf laten zien. Iedereen die mij ziet denkt dan: Tjonge.
Ik denk ook tjonge, maar op een meelijwekkende toon.

Ach lief zelfje, wordt toch eens wakker. Jij bent net zo leuk als ieder ander.
Leren accepteren dat je van God deze zelf hebt gekregen, en het daar mee moet doen voor zo lang je op deze aardkloot rond huppelt.
Maar dan "maart" het in mijn hoofd: mensen snappen mij niet. Die denken: waarom denk jij altijd zoveel? Of waarom ben je niet gewoon wat vrolijker van aard? Waarom zie je altijd leeuwen en beren die er niet zijn? waarom trek je je alles zo ontzettend aan?

Ik weet het antwoord op al die waaroms niet, en dat maakt me onzeker en alleen. Maar tegelijk zegt mijzelf dan in mijn hoofd: zo heeft God je gemaakt, en zo is het dus okee. Dan moet je maar leren kijken met de ogen van God.

Dus dat ben ik nu aan het leren. Kijken met de ogen van God. Niet alleen naar anderen, want dat vind ik niet moeilijk, maar ook naar mezelf.

Leuke titel he? Ja gewoon zoals het is...en zoals het wordt!