een woorden-verzamel-schrift..

Onze jongste dochter is vijf en nogal bijdehand. Ze krijgt nou eenmaal veel mee van de meiden die boven haar zitten. Al heel vroeg sprak ze in volzinnen en ze kende alle letters van het alfabet voor ze naar school ging.
Haar juf had dan ook al voor de zomervakantie een paar keer een opmerking gemaakt over haar slimmigheid, en wij, haar vader en ik, dachten dat ze zou doorstromen naar groep 2. Maar nee, ze was nog iets te veel kind om al naar groep 2 te kunnen. Haar juf zei dat ze beter nog een jaartje groep 1 kon doen.
Ze was niet taakgericht..

Omdat wij al enige ervaring hebben met ADHD komt me dat niet heel raar voor. Al onze dochters hebben een korte concentratie en zijn nogal fladderig van aard. Ik denk zelf niet dat dat over gaat van een extra jaartje groep 1. Maar ach, we hebben alle tijd en als ze zich ontwikkelen wil zal ze dat sowieso wel doen, of ze nou in 1 of 2 zit.

Een half jaar verder blijkt dat ze echt niet van plan is te wachten op de rest. Ze leest inmiddels en schrijft ook al. Daar heb ik niets voor gedaan, ze doet het zelf.
Af en toe houd ik mijn hart vast: ze moet nog 2 jaar wachten voor ze écht "gaat leren lezen" en dan zal ze zich vreselijk vervelen denk ik. Maar komt tijd komt raad.

's Avonds als ik haar in bed leg heeft ze altijd het hoogste woord. Eerst avondgebedje, dan voorlezen en dán tadadadaaaa moet mamma een grapje doen. Tja, maar mijn fantasie is gewoon wel eens op. Bovendien heb ik lang niet altijd de energie of het humeur voor een grapje.
Maar nu heb ik iets nieuws bedacht in plaats van een grapje. Het Woorden-Verzamel-Schrift.
Ze heeft een schriftje uitgezocht en iedere avond mag zij er iets in schrijven wat mama dan moet voorlezen.

Het is een daverend succes. Ik weet van te voren niet wat ze gaat schrijven en ze vind het helemaal geweldig dat zij iets schrijft en dat mama dat dan ook nog kan lezen. zelf heb ik er maar even onder geschreven wat er staat, want misschien kan ik het later niet meer precies lezen, maar ik vind het super knap.

Bij 14 december was ze té ziek en heb ik dus maar opgeschreven wat ze zei. De dag er na hebben we overgeslagen, maar verder hebben we er dikke lol in samen.
Schrijfstertje in de dop.

Het scheelt me in elk geval een hoop grapjes om te verzinnen. na vijf jaar grapjes ben je daar ook wel eens klaar mee.
Geweldig he, die ongecontroleerde letters en die verzinsels van een vijfjarig brein?