telefoongekte

Toen ik ging trouwen met mijn hubbie, woonde ik ineens 3 uur bij mijn moeder vandaan. Voor iemand die nooit uit huis is geweest is dat een schokkende ervaring. Ik kan me herinneren dat ik om de dag belde en soms zelfs wel twee keer op een dag. Om de gekste dingen hing ik aan de telefoon. "Mam, hoe lang moeten aardappelen eigenlijk koken? En waarom moeten rijst en pasta pas in de pan als het water kookt, en aardappelen niet?" Lieve mensen ik was negentien, en dus mogen die dingen dan nog.;-)
Mijn moeder heeft nooit laten merken dat ze me lastig vond als ik weer eens belde, en ik ga er maar vanuit dat dat dus klopt, waarvoor ik haar zeer dankbaar ben.
De telefoongesprekken lopen namelijk bijna altijd zeer uit. Al bel ik niet meer om de dag, maar ongeveer eens in de twee weken (soms wel vaker, ligt aan de situatie), onze telefoongesprekken beginnen met het ene onderwerp, en buitelen dan over elkaar heen tot alle onderwerpen die ons bezighouden ongeveer de revue hebben gepasseerd. Gisteravond weer zo'n gesprek.
Ze belde voor een uitslag van een medisch onderzoek en we eindigden met een gesprek over arme mensen die geholpen moeten worden. Nou ja, eindigen?? Onze telefoons waren het allebei zat. Ineens werden we keihard geconfronteerd met kiestoon. blehhh! Zij belde mij met haar mobiel terug, maar mijn huistelefoon weigerde dienst. Ik belde met mijn mobiel naar haar mobiel...(je moet fatsoenlijk dag zeggen toch?) maar kreeg haar stem te horen die vertelde dat ze niet zou opnemen (voicemail), grrrr. Net zat ik een berichtje te typen, toen ze met haar mobiel die van mij belde, haha, we kunnen echt niet zonder dag te zeggen ophangen.

Ik ben blij met mijn moeder. Ze is er altijd voor ons. Ik ben dankbaar dat ik haar nog heb, want dat kan niet iedereen zeggen. En ik hoop later met mijn eigen dochters in haar voetsporen te treden. Rode en warme oren krijgen, en niet uitgepraat raken omdat de onderwerpen zo belangrijk zijn. Veel van elkaar leren, en elkaar een spiegel voorhouden als dat nodig is. Dan is het net of ze naast me zit en dát is het fijnste wat er is. Dank je mam, voor onze telefoongekte!!

mooie praatjes of een oprecht hart

Na mijn blog van gisteren over 'een goede wet en slechte manieren' moet me nog iets anders van het hart.
Wat gaan we doen met alle mooie praatjes, die niet helpen? Wat gaan we doen met alle toezeggingen die we niet waarmaken? Wat gaan we doen met onze schone schijn?
Weet je wat we ermee doen? We gaan erkennen dat dat niet klopte. We gaan vergeving vragen aan de mensen die door ons hebben geleden. Hoe? Zo:

"Ik heb toen en toen tegen je gezegd dat ik langs zou komen en ik heb het nooit gedaan, dat spijt me. Ik vind het vervelend dat ik te snel heb gezegd dat ik zou komen. Ik wilde het écht wel, maar ik wíst dat het me waarschijnlijk niet ging lukken."

"Het spijt me dat ik toen en toen kritiek had op jouw manier van opvoeden. Ik denk dat je je misschien wel heel onnozel hebt gevoeld. Maar in werkelijkheid doe ik het niets beter dan jij, sterker nog, in ....(vul iets in wat oprecht is) bewonder ik je juist en kan ik van je leren. Sorry als het overkwam alsof ik het beter deed dan jij."

"Het spijt me dat ik je op dat moeilijke moment niet écht heb gehoord. Dat ik alleen maar met cliché's kwam en niet de tijd voor je heb genomen. Je niet de ruimte heb gegeven om je zó te voelen en direct met oplossingen aan kwam. Dat was niet okee, ik hoop dat je me wilt vergeven."

"Het spijt me dat ik je nooit uit laat praten. Ik ben steeds geneigd om over mijn eigen situatie te beginnen, terwijl jij waarschijnlijk meer hebt aan een luisterend oor. Als ik het weer doe, moet je me er maar op wijzen, dan zal ik direct weer luisteren."

"In feite heb ik vaak negatief over je gedacht. En al weet je het niet, waarschijnlijk heb je die negativiteit wel aangevoeld. Het had niets met jou te maken, ik was jaloers vanwege..., ik wil je daar nu vergeving voor vragen, mijn oordeel was onterecht."

Ik zou willen dat we dat gingen doen. Állemaal. We zijn allemaal gelijk, niemand is beter dan een ander. Ook ik niet.
Dus lieve lezers: "Het spijt me als het lijkt alsof ik alles weet, dat is namelijk helemaal niet zo. Ik mag mijn zekerheid niet uit mijn eigen hart halen. Mijn zekerheid ligt bij Hém. Dus vergeef me mijn hoogmoed, wanneer ik zeg hoe het moet, en spreek me er gerust op aan wanneer ik het weer doe."

een goede wet en slechte manieren

Stel dat iedereen zich zou houden aan de tien geboden.... stel dat.
Hoe zou onze wereld er dan uitzien? Perfect. Misschien denk je: niemand is perfect. Dat is bijna waar, maar niet helemaal. Er is één die precies heeft geleefd zoals het moest. Jezus. Hij was waarheid met een grote W.
Je kunt van Hem denken wat je wilt, maar vraag je af: wie was Hij écht.
Er zijn maar twee opties: Of Hij was een goed persoon, óf Hij was een bedrieger.
 Als je denkt dat Hij een goed persoon was, en dús geen bedrieger. Vraag je zelf dan het volgende af: áls Hij een goed persoon was, wat maakte Hem dan zo goed? En áls Hij dan geen bedrieger was, waarom zei Hij dan van zichzelf dat Hij gezonden was om mensen te redden? Hoe kan het kloppen dat al eeuwen eerder voorspeld werd dat Hij zou sterven en weer zou opstaan?
Als Hij een bedrieger was, waarom heeft hij dan nog steeds zoveel volgelingen die, wanneer ze werkelijk doen wat Hij hen leerde, zo begaan zijn met hun medemensen.
Hoe kan het zijn dat zijn volgelingen mensen zijn die geloven dat ze zelf nooit volmaakt zullen zijn, en er tóch geen last van hebben? Dat ze geloven compleet te falen, en toch rust ervaren in hun hart? Dat is toch niet iets wat je verzint?
Als ik mijn eigen geloof mocht bedenken zou ik hele andere dingen bedenken. Dan zou ik bedenken dat je door goed te leven steeds een stapje dichter bij het Hogere Doel kon komen.. Dan zou ik bedenken dat je van alle goede dingen die er waren een verzameling moest hebben in je zelf en die zo goed mogelijk in praktijk moest brengen. Als ik mijn eigen god moest bedenken zou ik zeggen dat hij nooit zou toestaan dat er onrecht is op aarde.
Maar wij hoeven god niet te verzinnen. Hij bestaat al. Hij heeft ons verzonnen, gemaakt en verzorgd ons elke dag. Hij laat het regenen over goede en slechte mensen. Niet omdat Hij oneerlijk is, maar juist omdat Hij genadig is.
Kijk dan eens naar de mensheid. God gaf ons handen om te helpen, om creatief te zijn, om ze te vouwen of op te heffen naar hem. Wij slaan en stelen er mee. God gaf ons ogen om te genieten van kleur en te kijken naar wat een ander nodig heeft. Wij kijken er afgunstig mee, of sluiten ze voor onrecht. God gaf ons een hart om te voelen hoe goed Hij is, en elkaar lief te hebben. Wij breken elkaars harten, door onze eigen belangen voor op te stellen. God gaf ons geld om in elkaars behoeften te kunnen voorzien, en samen te delen wat we hebben gekregen. Maar de ene helft van de wereld heeft veel en wil meer, terwijl de andere helft omkomt van de honger...
Goede mensen? Vergeet het maar. Wij zijn allemaal leugenaars, dieven, echtbrekers, en lasteraars. Goede wet? Ja zeker. Stel dat iedereen zich zou houden aan de tien geboden...
Wie bedenkt nou dat ie zelf slecht is? Niemand. Het móet de waarheid wel zijn.
Goddank is er een grote Redder. Iemand die volmaakt is. Die zijn Leven gaf, om ons te redden.
Loop niet voor Hem weg, al is dat je neiging vanaf het eerste begin. Hij zoekt je. Zijn vijand wil je laten geloven dat je het zelf wel kan, als je maar hard genoeg je best doet. En het maakt je moe. Zó moe. Nooit heb je échte vrede. Je bent geboeid door mensen die die vrede wel kennen. Zij kennen de Vrede met de grote V. De V van verlossing. Jezus zei: Kom bij mij als je vermoeid en belast bent (en wie is dat niet?) en Ik zal je rust geven. Omdat Hij Waarheid is. Eén waarheid te midden van alle leugens. Jij hebt Hem vandaag gevonden, laat Hem niet weer los.

(mocht je vragen hebben over dit stuk, schroom dan niet om te reageren.)

musical van groep 8

Het is hoog tijd voor een nieuw berichtje van deze blogster. Kan me niet eens schelen wie het leest, maar de innerlijke drang is zowaar weer boven komen borrelen, en dus ratelen mijn vingers weer over het toetsenbord.
De afgelopen tijd was het een gekte hier. Niet door man en kinders, maar door mijzelf. Ik ben namelijk nogal impulsief en enthousiast van aard, waardoor ik soms wat te veel op me neem.
Ik had me laten verleiden de afscheidsmusical van groep 8 met hen in te studeren. Toen ik werd gevraagd hoefde ik niet eens na te denken en zei meteen (beetje te snel): "Ja, maar als ik het ga doen, ga ik me overal mee bemoeien, dat je dat even weet." Wat een zelfkennis he? haha.
Zo gezegd, zó gedaan, ik héb me óveral mee bemoeid, maar helaas liep ik af en toe behoorlijk mijzelf voorbij.
Ik werd weer eens met mijn gezicht tegen de spiegel gedrukt en keek ik naar mijn eigen zeer kritische blik. Alles wat goed is, kan beter! (o, o, je zou maar met zo'n mens getrouwd zijn! U begrijpt dat ik mijn man alleen al waardeer om het feit dat hij het volhoud met mij).
Heb je te maken met groep achters. 22 stuks. Allemaal in de waan dat ze volwassen zijn, ahumbaba. Opgevoed in een cultuur van "we doen het zó! Of vind jij van niet? Nee? Nou dan doen we het anders.." Dat houd in praktijk in dat bij alles wat je zegt, 22 stemmetjes hun mening daarover geven. Vinger opsteken? noooooit van gehoord! Nou ben ik gelukkig niet iemand die bang is voor een klas met kinderen. Helemaal niet zelfs. Ik zie namelijk nooit een klas met kinderen. Ik zie een groep prachtige individuen. Met talent en humor en dromen, en verlangens en behoefte aan liefde en bevestiging. Dát alleen al, maakt dat deze klus geweldig was. Okee, het kostte energie. Energie die ik niet heb. Dús ben ik nu een beetje boel oppelepop. Maar het was absoluut de moeite waard.
Afgelopen dinsdagavond zat er een zaal vol mensen te genieten van ons werk. En er was een podium vol kinderen die zichzelf lieten zien. Dat is het gekke: ze speelden iemand anders, en juist daardoor lieten ze veel meer van zichzelf zien dan we ooit hadden gedacht.
Achter de schermen stond ik te springen en te fluister-juichen! Deze prachtige mensen die hun halve jeugd erop hebben zitten, hebben zich samen in gezet om dit tot een groot succes te maken. Maar als ik er op terug kijk voel ik vooral bewondering voor Hém. De grote bedenker van al het talent wat er bestaat. Tjongejonge, wat is God groot. Hij kan gewoon iedereen op de juiste plaats krijgen en er dan een succes van maken. Hij gebruikt minkukels en perfectionisten zoals ik, zet er gestuctureerde oelewappers bij, met een scheut humor, en een dosis uithoudingsvermogen. Schud het net zo vaak tot dat er een resultaat is wat niemand had verwacht. Haha, geweldig zo'n avond!!
Of ik het nog een keer wil doen? Nee, dat niet. Het kost me een paar jaar van mijn leven zo moe als ik nu ben... Maar ik ben zeer zeer dankbaar voor de lessen die ik heb geleerd, en voor de kinderen waar ik mee mocht werken. Dit vergeet ik nooit meer.