musical van groep 8

Het is hoog tijd voor een nieuw berichtje van deze blogster. Kan me niet eens schelen wie het leest, maar de innerlijke drang is zowaar weer boven komen borrelen, en dus ratelen mijn vingers weer over het toetsenbord.
De afgelopen tijd was het een gekte hier. Niet door man en kinders, maar door mijzelf. Ik ben namelijk nogal impulsief en enthousiast van aard, waardoor ik soms wat te veel op me neem.
Ik had me laten verleiden de afscheidsmusical van groep 8 met hen in te studeren. Toen ik werd gevraagd hoefde ik niet eens na te denken en zei meteen (beetje te snel): "Ja, maar als ik het ga doen, ga ik me overal mee bemoeien, dat je dat even weet." Wat een zelfkennis he? haha.
Zo gezegd, zó gedaan, ik héb me óveral mee bemoeid, maar helaas liep ik af en toe behoorlijk mijzelf voorbij.
Ik werd weer eens met mijn gezicht tegen de spiegel gedrukt en keek ik naar mijn eigen zeer kritische blik. Alles wat goed is, kan beter! (o, o, je zou maar met zo'n mens getrouwd zijn! U begrijpt dat ik mijn man alleen al waardeer om het feit dat hij het volhoud met mij).
Heb je te maken met groep achters. 22 stuks. Allemaal in de waan dat ze volwassen zijn, ahumbaba. Opgevoed in een cultuur van "we doen het zó! Of vind jij van niet? Nee? Nou dan doen we het anders.." Dat houd in praktijk in dat bij alles wat je zegt, 22 stemmetjes hun mening daarover geven. Vinger opsteken? noooooit van gehoord! Nou ben ik gelukkig niet iemand die bang is voor een klas met kinderen. Helemaal niet zelfs. Ik zie namelijk nooit een klas met kinderen. Ik zie een groep prachtige individuen. Met talent en humor en dromen, en verlangens en behoefte aan liefde en bevestiging. Dát alleen al, maakt dat deze klus geweldig was. Okee, het kostte energie. Energie die ik niet heb. Dús ben ik nu een beetje boel oppelepop. Maar het was absoluut de moeite waard.
Afgelopen dinsdagavond zat er een zaal vol mensen te genieten van ons werk. En er was een podium vol kinderen die zichzelf lieten zien. Dat is het gekke: ze speelden iemand anders, en juist daardoor lieten ze veel meer van zichzelf zien dan we ooit hadden gedacht.
Achter de schermen stond ik te springen en te fluister-juichen! Deze prachtige mensen die hun halve jeugd erop hebben zitten, hebben zich samen in gezet om dit tot een groot succes te maken. Maar als ik er op terug kijk voel ik vooral bewondering voor Hém. De grote bedenker van al het talent wat er bestaat. Tjongejonge, wat is God groot. Hij kan gewoon iedereen op de juiste plaats krijgen en er dan een succes van maken. Hij gebruikt minkukels en perfectionisten zoals ik, zet er gestuctureerde oelewappers bij, met een scheut humor, en een dosis uithoudingsvermogen. Schud het net zo vaak tot dat er een resultaat is wat niemand had verwacht. Haha, geweldig zo'n avond!!
Of ik het nog een keer wil doen? Nee, dat niet. Het kost me een paar jaar van mijn leven zo moe als ik nu ben... Maar ik ben zeer zeer dankbaar voor de lessen die ik heb geleerd, en voor de kinderen waar ik mee mocht werken. Dit vergeet ik nooit meer.