psalm 139 volgens Loïs

Heer U kent mij, U doorgrond mij....

U kent en snapt mij beter dan ikzelf. Ik snap niet waarom ik soms ineens moet huilen, of juist een enorm overwinningsgevoel kan hebben. Ik snap niet waarom ik onredelijk kan doen tegen de kinderen en heel lang blijf vinden dat ik het recht heb om zo te doen...

U weet het als ik zit of sta...

En dat niet alleen, maar ook wat een moeite het kan zijn om op te staan wanneer ik pijn heb, en wat een moeite het kan zijn om te gaan zitten, wanneer ik mij zelf voorbij ren, en meen geen rust te kunnen nemen, omdat ik anders faal...

U doorziet van verre mijn gedachten...

Ook de gedachten die ik niet wíl hebben. Ik schaam mij soms zo voor al die gedachten van oordeel en kritiek op mensen om me heen. Dat ik de neiging heb te denken dat ik moet presteren voor ik uw liefde verdien...

Ga ik op weg, of rust ik uit, U merkt het op...

En ik me maar alleen voelen overdag, en denken dat niemand naar me omziet of me echt wil begrijpen...

Met al mijn wegen bent U vertrouwd...

Terwijl Uw wegen voor mij soms zo ondoorgrondelijk zijn. U doet niet zómaar iets...

Geen woord ligt op mijn tong, of U Heer kent het ten volle...

Hoe vaak weet U de woorden al die ik later zou willen terugdraaien. Had ik ze maar nooit gezegd!
Maar ook deze blogs die ik schrijf, de gedichten die ik van U krijg...

U omsluit mij van achteren en van voren, U legt Uw hand op mij...

Niet dreigend , maar liefdevol zegenend, en dát terwijl U mij zo goed kent. Wat een genade!

Wonderbaarlijk zoals U mij kent, het gaat mijn begrip te boven...

Help mij om te geloven in Uw grootheid en almacht en genade...

Hoe zou ik aan Uw aandacht ontsnappen, hoe aan Uw blikken ontkomen...

U ziet toch alles, U bent toch óveral bij? U ziet wat mijn ogen zien, U hoort wat mijn oren horen, en toch hoor ik en zie ik onreinheid en laat ik het toe omdat ik meen dat het wel mee valt...

Klom ik op naar de hemel- U tref ik daar aan,
lag ik neer in het dodenrijk- U bent daar...

Wat een troost en zegen dat alles me kan ontvallen behalve Uw aanwezigheid...

Al verhief ik mij op vleugels van de dageraad, al ging ik wonen voorbij de verste zee, ook daar zou uw hand mij leiden, zou uw rechterhand mij vasthouden...

Want zónder U zou ik niets kunnen doen..dus alles wat ik doe is in Uw plan vastgelegd, U weet al de keuzes die ik ga maken...

Al zei ik: laat het duister mij opslokken, het licht om mij heen veranderen in nacht...

En Heer hoe vaak heb ik dat al niet gedacht of gezegd..U weet hoe vaak...

Ook dan zou het duister voor U niet donker zijn- de nacht zou oplichten als de dag, het duister helder zijn als het licht...

Want waar U bent daar is het licht, want U bént het Licht der wereld...

U was het die mijn nieren vormde, die mij weefde in de schoot van  mijn moeder...

U hebt mij gewild. Zelf bedacht en gemaakt. Dat zou ik vaker moeten bedenken wanneer ik mijzelf weer een onmogelijk raadsel vind, en ik liever een ander zou zijn...

Ik loof U voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan, wonderbaarlijk is wat U gemaakt hebt, ik weet het tot in het diepst van mijn ziel...

Dank U Heer, dat U mij liefhebt. Mij talenten gaf om voor U te gebruiken...

Toen in in het verborgene werd gemaakt, kunstig geweven in de schoot van mijn moeder, was mijn wezen voor U geen geheim. Uw ogen zagen mijn vormeloos begin, alles werd in Uw boekrol opgetekend, aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één...

U besloot mij toe te vertrouwen aan de zorg van mijn ouders zodat zij  mij zouden vormen, maar tegelijk hield U in Uw hand wat zij niet kunnen: U kent al mijn dagen, dus ook mijn levensduur...

Hoe rijk zijn Uw gedachten God, hoe eindeloos in aantal...

Mijn  eigen gedachten zijn al zoveel, Hoeveel moeten die van U dan wel niet zijn? Het duizelt me..

ontelbaar veel, meer dan er zandkorrels zijn...

Als we dan toch een beeld willen hebben bij die hoeveelheid..dan de zandkorrels maar...

Ontwaak ik, dan nog ben ik bij U..

Ontwaak ik uit dit leven, dan heeft zelfs de dood mij niet van U kunnen scheiden...

God breng de zondaars om, -weg uit mijn ogen, jullie die bloed vergieten- Ze spreken kwaadaardig over U, uw vijanden misbruiken Uw naam...

Maar wees genadig Heer en vergeef het hun als ze niet weten wat ze doen, geef dat ik het oordelen aan U overlaat en voor hen bid om bekering...

Zou ik niet haten wie U haten Heer, niet verachten wie tegen U opstaan?...

..Ook al zijn het BN-ers of Celebs die populair zijn, en achter wie de wereld aan hobbelt in aanbidding. Ook al zijn het fotomodellen of buisness-mensen. Wanneer ze Uw werk te gronde richten en zich niet aan U willen storen...

Ik haat het zo fel als ik haten kan, ze zijn mijn vijand geworden...

Omdat ze Uw vijanden zijn, en in dienst staan van Satan. Omdat ze Uw heiligen verleiden en Uw tempel vertrappen...Omdat ze mij verleiden U te vergeten en me te richten op aardse dingen...

Doorgrond mij God, en ken mijn hart, peil me, weet wat me kwelt,
Zie of ik geen verkeerde weg ga, en leid me op de weg die Eeuwig is....

Ik ben niets beter dan zij, maar dankzij Uw zoon die de Eeuwige Weg is, kan ik de goede strijd strijden. Help mij met mezelf. Juist omdat U me kent weet U dat ik het niet zal redden uit mijzelf.
U bent God, U regeert.

Amen

uw woord

Ik dank U dat het licht wordt als ik lees

omdat ik alles anders kan bekijken

wanneer uw woorden echt mijn hart bereiken

ik langzaam van mijn ongeloof genees

Uw licht zorgt dat ik leugens nu herken

die ongemerkt ontmoedigen en dreigen

dat ik geen echte rust in U zal krijgen

maar ik weet dat ik uw geliefde ben

O nee, het is geen licht als overdag

maar elke nieuwe stap kan ik toch zetten

wanneer ik op uw herderstem blijf letten

en steeds een stukje verder komen mag

Ik dank u voor Uw woord, het levenslicht

vergeef mij al mijn onverschillig dromen

dank dat ik steeds weer dichterbij mag komen

en houdt mij altijd op het doel gericht

Loïs

het houdt je van de straat

Voor een projectje ben ik al mijn vriendinnen aan het tekenen. Dat houd in dat ik een foto neem en nateken.
Maar één van mijn vriendinnen heeft een man die fantastische foto's kan maken. Dus zelf een foto nemen was niet echt nodig. Ik kreeg van haar een hele mooie zwart-wit foto waar ik mee aan de slag kon.

maar dan..

Wanneer ik zelf een foto maak let ik op de lichtval en de houding van het gezicht, zodat ik het mezelf een beetje makkelijk maak. Maar met de foto van Tineke ging dat niet.
Dus heb ik inmiddels drie tekeningen en weet ik nog steeds niet of het goed lijkt.
Met tekenen is het namelijk zo dat je het op enig moment niet meer ziet. Dan moet je de tekening wegleggen en er een poosje niet meer naar kijken. En zo kan het gebeuren dat ik al tekenend vind dat iets heel goed lijkt, terwijl ik hem twee dagen later verscheur.

Hier zie je drie versies van dezelfde vriendin...en of ze nu wel lijkt??
Dat ontdek ik overmorgen...
ach het houdt je van de straat.

van links naar rechts in de volgorde waarin ik ze getekend heb. Rechts is dus het nieuwst.

welke tekening vind jij het mooist? Afgezien van of het gelijkend is, wat dat kun jij waarschijnlijk niet beoordelen..(en de sjaal telt ook niet want die is nog niet af.)

voor een broer

Ik heb van je gedroomd vannacht

bewonderde je teken

maar plotseling kwam de zwarte macht

en zag ik het verbleken

Nu zie ik niet meer wie je bent

je hebt je van mij afgewend

mij niet meer aangekeken

Mijn knieën zijn kapot gegaan

mijn stem is slechts gefluister

Ik smeek om Licht, om helder Licht

maar om mij blijft het duister

omdat de angst geen liefde kent

heb ik mij van je afgewend

zodat ik niet meer luister

Ik weet dat jij het teken draagt

en dus zijn we verbonden

je bent een broer die steeds weer vraagt:

wanneer wordt ik gevonden?

Ben ik niet net zo slecht als jij

kom ik mijn hoogmoed ooit voorbij

en los van al mijn zonden?

Ik heb je lief, zo innig lief

ach wil je toch niet komen?

Want Hij die voor de zonden stierf 

heeft het duister weggenomen

keer toch je eenzame gezicht

weer naar het echte levenslicht

dat je wil overstromen

Loïs

zo heeeeeerlijk opvoedkundig correct

O ik ben al weer een poosje aan het oefenen met opvoeden. Een hele uitdaging zoals de meeste ouders zullen beamen. Als je nagaat welke vrucht van de Geest nog niet al te rijp is in mijn leven (geduld bijvoorbeeld), is het steeds weer een overwinning wanneer ik merk dat mijn pogingen gestaag vorderen.
Nee, ik weiger het bijltje erbij neer te gooien, al is die neiging dikwijls groter dan mijn motivatie om wederom consequent te blijven.
Het dient een doel, dat houd ik voor ogen!
En dus blijven we dapper in ons "groene gebiedje" wanneer de stoom uit onze oren dreigt te komen.
 En ik hoor mezelf voor de 1.000.000.000.000.000ste keer zeggen: "ik wil het hier graag gezellig houden, wil jij daar niet aan meewerken dan mag je even ergens anders heen gaan, waar ik geen last van je heb",
vergezeld van een al te vriendelijk knikje naar de deur.
Wanneer het kind dan stampt en met een grom blijft staan, de armen voor het lijf gekruist en de spreekwoordelijke dodelijke blik, dan negeer ik dat en tel vriendelijk tot drie zonder oogcontact te maken en tadadadaaaa HET WERKT ook nog! Het kind rent boos naar boven en even later hoor ik een vrolijke blokfluit die mij verteld dat er geen vuiltje aan de lucht is. Is dit mijn huis??
Maar ik heb niet zo lang om van de schrik te bekomen, want gelukkig staan er alweer twee anderen voor mijn neus te ruziën. Pffff, wat een opluchting, ik was al bang dat het een keer gezellig zou worden in huis.
De pot staat de ketel heel duidelijk te maken dat ie zwart is en dat daar hoognodig iets aan moet gebeuren ware het niet dat degene die daar iets over te zeggen heeft dan daartussen moet komen, en daar niet de kans voor krijgt zelfs niet wanneer er herhaaldelijk vriendelijk om stilte wordt gevraagd, geroepen, geschreeuwd...
en eindelijk kijk ik in twee verbaasde snoeten die bol staan van verbaasdheid: HET MOEDERMENS KÁN HET NOG, SCHREEUWEN, DA'S LANG GELEDEN!
Maar het moedermens baalt  van zichzelf. oo, lief groen gebiedje, waar was je nou??
Heel rustig vertel ik het nog maar eens: "Ik wil het hier graag gezellig hou...." Gelukkig voor jullie, trouwe lezers, kun je het kabaal niet op papier typen, maar ze beginnen beiden hun betoog te houden op volume, en zijn beledigd dat ik partij kies (wat ik dan nog helemaal niet heb gedaan...) en dat zij altijd de schuld krijgen.
Ik denk dat dat gewoon gewoonte is.
Ik haal adem om aan mijn volgende zin te beginnen en daar staat in eens blokfluitend kind voor mijn neus op een enthousiaste toon te betogen dat ze "oude jan en jonge jan" met twee blokfluiten in haar mond tegelijk kan spelen, en of ik even wil luisteren. Atwoord? Daar hebben mijn kinderen nog nooit op gewacht.
Dus begint het concert tegelijk, terwijl de andere twee nog staan te argumenteren waarom zij gelijk hebben en de ander niet.
Wat staat mij te doen? Had ik ergens nog wat reserve geduld opgeslagen? "jij gaat even naar je kamer, jij gaat even naar je kamer, jij gaat even naar je kamer."  Drie kinderen staren me verbijsterd aan. Maar mijn blik is duidelijk. Ik wil het graag gezellig hebben hier beneden. Jullie kennelijk niet, maar dat is jullie probleem niet het mijne!
Gevolg? Rust is huis. Al is het dan omdat ik het heb gedáán!

Uiteindelijk zullen ze me dankbaar zijn, maar tot die tijd zal ik goed moeten wortelen, en levend water moeten opzuigen, want die vruchten groeien maar héél langzaam.

Redding

Heer wees mijn ark op aarde  (gen. 6: 14)
het onrecht is zó groot  (gen.6)
En laat mij dan uw Noach zijn  (gen.6: 8&9)
Uw zoon mijn reddingsboot

De mens is diep gezonken (gen 6, matth 24:36&39)
in trots en eigenwaan
toch heeft uw stem geklonken  (matth16:5, Marc9:7)
toch wilt u verder gaan  (Joh,3:16)

U geeft één naam, één waarheid
Eén die niet ondergaat  (Marc 6:49,50)
ik wil in Hém zijn als u toornt  (Joh. 15:3,6,9)
u bent mijn toeverlaat

Ik bén jouw ark op aarde
de rots van wie jij spreekt  (ps.90:1, ps91:1-7)
maar kind, realiseer je wel
dat daarin 't roer ontbreekt:

Je moet je overgeven
met heel je hart en ziel    (spr.3:5)
dan kun je overleven
met die kapotte hiel  ( gen.3:15)

Al ga je door het water
het overspoelt je niet  ( jes.43:2)
wanneer je in je Redder blijft
de redding die Ik bied

Loïs

tja en dan even over koken..

Ik ben hélemaaaaal geen keukenprinses. Dat is heel lastig wanneer je tot een familie behoort waar de meesten het koken geweldig vinden. Ik vind koken niet leuk. Waarom niet? Gewoon omdat ik er geen talent voor heb waarschijnlijk. Ik stond in de rij voor lange benen toen de kooktalenten elders werden uitgedeeld ;-)!
Maar goed, er moet toch gegeten worden, en na jaren utteren (da's een door mijn moeder bedacht woord trouwens) met saai eten, heb ik  een dochter van 12 die gek is op koken. Dat heeft allerlei generaties overgeslagen en is uiteindelijk toch weer in de genen opgedoken.
Zij haalt me steeds vaker over om eens wat te proberen.
Vanavond gaan we pasta uit de oven proberen zie hier.
Eerst moeten er dan boodschappen komen (ook al een van mijn hobby's ahumbaba), dus dan moet er nog eerder een lijstje komen, en dan moet je rekenen (want gerechten zijn noooooit voor 6 personen!). En rekenen kan ik ook al niet vanwege mijn dyscalculie.
In de winkel kan ik dan al die "bijzondere dingen" weer niet vinden, en dus doe ik er lang over om alles van het lijstje te verzamelen, waarna ik ook nog eens mijn "gewone" boodschappen vergeet. En véél duurder uit ben dan anders...(komt er nog een leuk deel? denk ik dan)

Eigenlijk zou ik zo langzamerhand moeten gaan beginnen met koken. Mijn dochter zit al steeds te vragen of we al bezig gaan...maar...ik zie er als een berg tegen op.
Mijn hele keuken onder de ingrediënten, en je zult zien dat ik toch iets verkeerd doe straks met mijn eeuwige warhoofd, of dat één van de andere dochters (of nóg erger: manlief) straks commentaar heeft op het recept.

Zet mij maar gewoon voor een zaal met luisteraars om mijn woordje te doen, véél makkelijker!

Nou ja, na al mijn geklaag zullen we toch maar eens gaan beginnen, hoe moeilijk kan het zijn?!

Lieve keuken prinsen en prinsessen, koester je talent en besef, hoe leuk en makkelijk je het ook vind, dat niet iedereen dat heeft.Dan zal ik dat van mezelf bedenken als ik weer eens ergens een praatje houd, hihi.

genade tijd

Dit is de nieuwe tijd, ik weet het 
steeds loop ik ertegen aan 
jij het jouwe ik het mijne 
en respectvol samengaan 

Ieder heeft een eigen waarheid 
val elkaar er niet op aan 
ik blijf liever veilig eenzaam 
dan dat ik moet openstaan 

Vind je eigen wiel uit, loop maar 
eenzaam in de kudde mee 
Doe vooral je ding ik snap het 
nergens klinkt meer stop en nee 

Je hebt het recht op dood, dus leef maar 
tot jóuw keus het eind bepaalt 
't is jouw geluk, het is jouw wijsheid 
éigenwijsheid duur betaald 

Geen betutteling, ze willen 
dat we ergens zijn begrenst 
maar wij willen kunnen nemen 
wat wij steeds hebben gewenst 

Wat jij doet, dat moet jij weten 
oorlog is de schuld van God 
die wij snel willen vergeten 
wat gebeurd bepaalt het lot 

ik weet wie lacht 
ik kan hem hóren 
ik zie zo scherp de leugens staan 
tussen alle regels lees je 
hoe het mensen zal vergaan 
die die leugen binnendrinken 
het vergif als voeding zien 
Jezus christus wees genadig 
er is nog even tijd misschien 

Loïs