zo heeeeeerlijk opvoedkundig correct

O ik ben al weer een poosje aan het oefenen met opvoeden. Een hele uitdaging zoals de meeste ouders zullen beamen. Als je nagaat welke vrucht van de Geest nog niet al te rijp is in mijn leven (geduld bijvoorbeeld), is het steeds weer een overwinning wanneer ik merk dat mijn pogingen gestaag vorderen.
Nee, ik weiger het bijltje erbij neer te gooien, al is die neiging dikwijls groter dan mijn motivatie om wederom consequent te blijven.
Het dient een doel, dat houd ik voor ogen!
En dus blijven we dapper in ons "groene gebiedje" wanneer de stoom uit onze oren dreigt te komen.
 En ik hoor mezelf voor de 1.000.000.000.000.000ste keer zeggen: "ik wil het hier graag gezellig houden, wil jij daar niet aan meewerken dan mag je even ergens anders heen gaan, waar ik geen last van je heb",
vergezeld van een al te vriendelijk knikje naar de deur.
Wanneer het kind dan stampt en met een grom blijft staan, de armen voor het lijf gekruist en de spreekwoordelijke dodelijke blik, dan negeer ik dat en tel vriendelijk tot drie zonder oogcontact te maken en tadadadaaaa HET WERKT ook nog! Het kind rent boos naar boven en even later hoor ik een vrolijke blokfluit die mij verteld dat er geen vuiltje aan de lucht is. Is dit mijn huis??
Maar ik heb niet zo lang om van de schrik te bekomen, want gelukkig staan er alweer twee anderen voor mijn neus te ruziën. Pffff, wat een opluchting, ik was al bang dat het een keer gezellig zou worden in huis.
De pot staat de ketel heel duidelijk te maken dat ie zwart is en dat daar hoognodig iets aan moet gebeuren ware het niet dat degene die daar iets over te zeggen heeft dan daartussen moet komen, en daar niet de kans voor krijgt zelfs niet wanneer er herhaaldelijk vriendelijk om stilte wordt gevraagd, geroepen, geschreeuwd...
en eindelijk kijk ik in twee verbaasde snoeten die bol staan van verbaasdheid: HET MOEDERMENS KÁN HET NOG, SCHREEUWEN, DA'S LANG GELEDEN!
Maar het moedermens baalt  van zichzelf. oo, lief groen gebiedje, waar was je nou??
Heel rustig vertel ik het nog maar eens: "Ik wil het hier graag gezellig hou...." Gelukkig voor jullie, trouwe lezers, kun je het kabaal niet op papier typen, maar ze beginnen beiden hun betoog te houden op volume, en zijn beledigd dat ik partij kies (wat ik dan nog helemaal niet heb gedaan...) en dat zij altijd de schuld krijgen.
Ik denk dat dat gewoon gewoonte is.
Ik haal adem om aan mijn volgende zin te beginnen en daar staat in eens blokfluitend kind voor mijn neus op een enthousiaste toon te betogen dat ze "oude jan en jonge jan" met twee blokfluiten in haar mond tegelijk kan spelen, en of ik even wil luisteren. Atwoord? Daar hebben mijn kinderen nog nooit op gewacht.
Dus begint het concert tegelijk, terwijl de andere twee nog staan te argumenteren waarom zij gelijk hebben en de ander niet.
Wat staat mij te doen? Had ik ergens nog wat reserve geduld opgeslagen? "jij gaat even naar je kamer, jij gaat even naar je kamer, jij gaat even naar je kamer."  Drie kinderen staren me verbijsterd aan. Maar mijn blik is duidelijk. Ik wil het graag gezellig hebben hier beneden. Jullie kennelijk niet, maar dat is jullie probleem niet het mijne!
Gevolg? Rust is huis. Al is het dan omdat ik het heb gedáán!

Uiteindelijk zullen ze me dankbaar zijn, maar tot die tijd zal ik goed moeten wortelen, en levend water moeten opzuigen, want die vruchten groeien maar héél langzaam.