etiketkinderen??

Ik heb zojuist op uitzendig gemist deze reportage gezien. Over waarom er toch steeds meer kinderen bij komen die een etiket opgeplakt krijgen.

Helaas moet ik als moeder van zogenaamde "etiketkinderen" constateren dat de berichtgeving behoorlijk eenzijdig is. Na het kijken van de documentaire bekruipt mij het gevoel dat we niet meer aan de kampen kunnen ontkomen. Het ene kamp beweert dat er tegenwoordig veel te veel (zo niet álle) kinderen té snel een etiket opgedrukt krijgen, terwijl het andere kamp zich verdedigd en aangeeft dat hún kind écht aantoonbaar probleem gedrag vertoond.

Het doet mij denken aan de discussie van een aantal jaar geleden tussen werkende en thuisblijfmoeders.
Waarom kunnen we niet gewoon naar elkaar luisteren?

Hoe lang moet je aanzien dat je gezin volledig de soep in loopt, terwijl je angstvallig alle onderzoeken vermijd omdat je je kinderen niet wilt labelen?
Is het niet té complex om dat even in een klein uur uitéén te zetten met als eindconclusie: ouders willen hun kinderen een etiket opdrukken wanneer de cijfers kelderen, en dat terwijl er helemaal niets aan de hand is.
Kinderen zijn net zo druk als vroeger. jongens hebben een meester nodig, enzovoorts.

Alle clichés die mensen uit zich zelf al roepen, worden in de documentaire nog eens benadrukt.
Waar is het probleem van de ongezonde voeding, die behoorlijke invloed op het gedrag kan hebben?
Waar is het probleem van de vele televisie-programma's voor kinderen, terwijl ze beter buiten kunnen spelen?
Wie benoemd dat niet alle kinderen het erg vinden om eindelijk te begrijpen waarom het zo gefrustreerd raakt?

Waar zijn de ouders in de reportage die het eindeloos hebben aangezien, maar niet anders kunnen dan toe te geven: Mijn kind is anders, en dat is okee. Maar het is wel ánders, dus gaan wij het kind helpen om daarmee om te gaan.

Ik heb 4 dochters, drie met een etiket. Wij zijn een gezin met een stuk of 7 etiketten, maar géén pillen.
We zijn dol op elkaar, we proberen elkaar te helpen bij de zwakheden en ontdekken elkaar aan de gaven en talenten die er zijn.

Wie zijn wij om een ander te veroordelen die alleen het beste zoekt voor zijn/haar kind. Het voelt waarschijnlijk stoer om te zeggen dat iemand alleen maar etiketten wil plakken, maar geloof me: je maakt er meer mee kapot dan dat je ermee oplost.

Ik vind het triest dat ik de neiging voel om me te verdedigen. God weet dat ik oprecht het beste voor heb met dit gezin dat ik van Hem te leen heb.
maar zo'n reportage zorgt er juist voor dat ik mijn mond  houd over alle problemen die ik ervaar binnenskamers, en  weer net doe of wij het perfecte gezinnetje zijn. Schaamte en angst voor onterechte veroordeling heeft er al bij veel ouders voor gezorgd dat ze niet meer om hulp durven vragen.
Je wordt beklemd tussen alle oordelen : heb je een te druk of onhandelbaar kind? Schaam je! Plak je er een etiket op? Schaam je!

Sinds wanneer zijn we zo liefdeloos?

gezinsvorming, een kwetsbaar onderwerp..

Er is één onderwerp wat wel een soort taboe lijkt in mijn directe omgeving en dat is gezinsvorming.

Dat vind ik heel lastig, want ik zou graag met andere moeders (en vaders) hebben doorgepraat over het vormen van een gezin. Wat "regel"  je zelf, en wat laat je de schepper "regelen"?

Ik ben erg dankbaar voor de vier kinderen die we van God mochten ontvangen. Ik ben gek op kinderen! Ze hebben me daarnaast ook veel, heel veel, energie gekost, en doen dat nog. Maar wel op een verrijkende manier.

Toen onze dochters nog wat kleiner waren, en ik nog "in de luiers" zat, heb ik mezelf wel eens piekerend afgevraagd waarom vrouwen zo graag willen moederen? Het is de belangrijkste maar ook verreweg de moeilijkste taak die ik ooit heb gehad.

Maar ik denk dat onze Goede God, het in een vrouw heeft gelegd om naar kinderen te verlangen. Het ene mens kent dat verlangen meer dan het andere mens, maar bijna iedereen zal het wel ergens kunnen herkennen.

Met dat verlangen rekenend is het heel lastig om ook je verantwoordelijkheid voor de grootte van je gezin te nemen. 

Ik ben een vrouw die het prachtig vind om zwanger te zijn (ben het niet nu hoor), en te bevallen en dan die eerste jaren, waarin ze zo afhankelijk zijn... Ik vind het heerlijk!

Maar ze worden ook groot, en moeten letterlijk álles leren. En dan blijkt dat de zonde ook in hen zit. En wordt je dagelijks met je eigen tekorten geconfronteerd. 

Omdat ik lichamelijk niet bepaald sterk ben, hebben mijn man en ik na ons derde kindje besloten dat "dit het was". Wat ik toen niet wist was dat ik op dat moment al zwanger was van ons vierde kindje. Omdat ik het ook nogal een drastisch en pijnlijk besluit vond (ik was graag in elk opzicht zo sterk geweest, dat ik een groter gezin kon handelen), was het een grote verrassing dat we nóg een kindje kregen.

Hormonaal was het mijn redding, omdat door de hormonen van deze zwangerschap de laatste symptomen van een post-partum depressie verdwenen.

God was daarmee zo eindeloos genadig voor ons, dat we ons vierde kind écht als een geschenk hebben ervaren.

Maar daarmee was het gezin dus "compleet". Als ik mijn eigen egoïstische wil mocht volgen waren hierna nog meer kinderen geboren, maar mijn man is redelijker en verstandiger dan ik.

Toch blijft het verlangen zo af en toe weer de kop op steken. En dat terwijl ik gewoon al kinderen héb. Ik vraag me soms af hoe pijnlijk het moet zijn, wanneer je (nog) geen kinderen kúnt krijgen.

Inmiddels lopen er heel veel zwangere vrouwen rond in mijn omgeving, en dat beneemt me soms in eens de adem. De tranen springen in mijn ogen als ik mijn verlangens heel even de ruimte geef. Het blijft moeilijk om redelijk te zijn. Maar voor mijn dochters en mijn man is het het verstandigst om hen de liefde en aandacht te geven die ze nodig hebben. 

Het blijft een kwetsbaar onderwerp, maar toch wil ik vragen: Hoe is dit voor jullie?

Creatief met haar (4)

slangen-vlecht.

Hier weer eens de nieuwste creaties wat betreft de haar-uitspattingen, waar ik zo van houd.

De slangen-vlecht maak je met vier strengen haar. Als je al een heel eind hebt gevlochten, houd je de tweede streng van links vast en schuif je de andere strengen voorzichtig naar boven. Zo krijg je een bijzonder effect.

Als variatie kun je hier van alles mee verzinnen, zoals bijvoorbeeld de rest van het haar in een gewone vlecht vlechten.
Het geeft een koninklijk uiterlijk vind ik zelf.

-----------------------------------------------------------------------------------------






Bij dit kapsel heb ik eerst een scheiding gemaakt van oor tot oor, over het hoofd heen. het voorste gedeelte heb ik in staartjes gebonden. Die staartjes bind je weer samen, leuke klip erin en voila, simpel, maar sierlijk.

 -----------------------------------------------------------------------------------------------







Dit is een uitprobeersel. Je pakt een pluk links van het hoofd, verdeelt hem in tweeën, en twist hem. (om elkaar heen draaien).
Die zet je rechts vast met een schuifspeldje. Dan het zelfde van rechts naar links. Herhaal dit tot je geen plukken meer kunt pakken, en twist dan naar beneden. Een speels resultaat.








---------------------------------------------------------------------------------------------------------
                                                                                     Bij dit kapsel heb ik een stuk ingevlochten vanaf het midden naar buiten, waar bij ik steeds alleen van de buitenkant plukken heb ingebracht. Dit aan twee kanten van het hoofd. Dat bind je samen in een staart, en die staart haal je steeds door zichzelf heen, net zo lang tot het haar op is en er een knotje ontstaat.

   ------------------------------------------------------------------------------------------------------

 rasta vlechtjes. Onze oudste is er dol op. Tot groot verdriet van haar vader.;-)
Af en toe, nemen we uitgebreid de tijd om heel het haar in te vlechten. Het kan tot ongeveer 3 dagen blijven
zitten.

 en als je het er dan uit haalt, heb je nóg een paar dagen plezier van je alternatieve look.



---------------------------------------------------------------------------------------------------

een vlecht op een vlecht, niet moeilijk maar het ziet er super ingewikkeld uit.
Laat bij het vlechten van het haar steeds strengetjes vallen, die je later over de vlecht weer met elkaar vlecht.







-----------------------------------------------------------------------------------------------

Dit kapsel lijkt op het kapsel van de blonde dochter ergens hier boven, alleen in plaats van gevlochten is het een twist.

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

 Met pasen zag onze dochter er zo uit. Een hoofd vol vlechten die je vervolgens uit elkaar trekt. en vast zet met schuif speldjes. Dit is nou weer zo'n kapsel dat je niet zomaar uit kan leggen.
Maar het ziet er erg mooi uit vind ik zelf.



Nou, ik hoop dat ik jullie heb kunnen inspireren met dit blog. Heb je de andere blogs over dit onderwerp gemist klik dan hier en hier en hier. veel plezier!

tussen servet en tafellaken

O ik moet even wat kwijt..ik kan het niet laten.
Al ben ik bang dat wanneer "mevrouw" erachter komt, ze me zal dwingen dit blog te verwijderen.
Haha, ik heb het over onze oudste. Wát een lekkere puber wordt dat. En, omdat het de eerste puber is, die uit mijzelf voortkomt, sta ik af en toe best met mijn oren te klapperen.
Pubers op zich, daar ken ik er vele van. Ik vind het altijd zó'n leuke fase in een mensen leven. Nou ja, eerder boeiend, want het is natuurlijk voor hen zelf lang niet makkelijk.
Je voelt je al zo groot, terwijl iedereen nog dénkt dat je klein bent.

Onze dochter zat zonet aan tafel haar vakantie-plannen uit de doeken te doen. Ze wilde graag met twee vriendinnen zelfstandig gaan camperen. Whahaha, haar vader en ik zaten allebei ineens heel druk op onze wangen te kauwen, want in lachen uitbarsten is niet zo'n handige keuze.
"voorlopig", begon ik heel voorzichtig...
-"tggg, ik kan heus wel voor mezelf zorgen hoor!"barstte zij uit, zonder mijn vervolg af te wachten.
"vast wel, maar voorlopig, gaan we dat nog niet doen." probeerde ik nog een keer.
-"waarom niet, dat is leueueuk!! Ik mag ook nooit wat.."
Reken maar op een jaar of 6 schatje, daarna zien we wel weer. Hahaha.

Vervolgens is ze haar kralen-armbandjes aan het knopen en wil ze toch nog even met haar zusjes in de tuin spelen, lekker ding!

Het is echt een bijzondere fase. Tussen servet en tafellaken, zei mijn eigen moeder altijd. En wat is het nog maar kort geleden dat ik zelf in die fase zat. Echt alweer twintig jaar???
Nou, dat zal een hele troost zijn voor haar: Over twintig jaar, of zelfs nog méér, hoor je het jezelf tegen je eigen dochter zeggen!!

droogte

Ik heb zo'n zin in huilen

gewoon omdat het kan

een hele grote oceaan 

waarin ik zwemmen kan

maar ik houd droge ogen

er is iets met mij mis

ik voel me net als een woestijn

waar geen oase is

Mijn hele lijf wil schreeuwen

toch zing ik en ik lach

al zeg ik stil tegen mezelf

dat ik best schreeuwen mag

De zon komt niet naar binnen

mijn handen zijn zo koud

Ik heb alleen maar zinnen

omdat ik daarvan houd

Ik wou dat ik kon zwijgen

geen woorden..éven niet

alleen maar heel hard huilen

om wat geen mens nog ziet