etiketkinderen??

Ik heb zojuist op uitzendig gemist deze reportage gezien. Over waarom er toch steeds meer kinderen bij komen die een etiket opgeplakt krijgen.

Helaas moet ik als moeder van zogenaamde "etiketkinderen" constateren dat de berichtgeving behoorlijk eenzijdig is. Na het kijken van de documentaire bekruipt mij het gevoel dat we niet meer aan de kampen kunnen ontkomen. Het ene kamp beweert dat er tegenwoordig veel te veel (zo niet álle) kinderen té snel een etiket opgedrukt krijgen, terwijl het andere kamp zich verdedigd en aangeeft dat hún kind écht aantoonbaar probleem gedrag vertoond.

Het doet mij denken aan de discussie van een aantal jaar geleden tussen werkende en thuisblijfmoeders.
Waarom kunnen we niet gewoon naar elkaar luisteren?

Hoe lang moet je aanzien dat je gezin volledig de soep in loopt, terwijl je angstvallig alle onderzoeken vermijd omdat je je kinderen niet wilt labelen?
Is het niet té complex om dat even in een klein uur uitéén te zetten met als eindconclusie: ouders willen hun kinderen een etiket opdrukken wanneer de cijfers kelderen, en dat terwijl er helemaal niets aan de hand is.
Kinderen zijn net zo druk als vroeger. jongens hebben een meester nodig, enzovoorts.

Alle clichés die mensen uit zich zelf al roepen, worden in de documentaire nog eens benadrukt.
Waar is het probleem van de ongezonde voeding, die behoorlijke invloed op het gedrag kan hebben?
Waar is het probleem van de vele televisie-programma's voor kinderen, terwijl ze beter buiten kunnen spelen?
Wie benoemd dat niet alle kinderen het erg vinden om eindelijk te begrijpen waarom het zo gefrustreerd raakt?

Waar zijn de ouders in de reportage die het eindeloos hebben aangezien, maar niet anders kunnen dan toe te geven: Mijn kind is anders, en dat is okee. Maar het is wel ánders, dus gaan wij het kind helpen om daarmee om te gaan.

Ik heb 4 dochters, drie met een etiket. Wij zijn een gezin met een stuk of 7 etiketten, maar géén pillen.
We zijn dol op elkaar, we proberen elkaar te helpen bij de zwakheden en ontdekken elkaar aan de gaven en talenten die er zijn.

Wie zijn wij om een ander te veroordelen die alleen het beste zoekt voor zijn/haar kind. Het voelt waarschijnlijk stoer om te zeggen dat iemand alleen maar etiketten wil plakken, maar geloof me: je maakt er meer mee kapot dan dat je ermee oplost.

Ik vind het triest dat ik de neiging voel om me te verdedigen. God weet dat ik oprecht het beste voor heb met dit gezin dat ik van Hem te leen heb.
maar zo'n reportage zorgt er juist voor dat ik mijn mond  houd over alle problemen die ik ervaar binnenskamers, en  weer net doe of wij het perfecte gezinnetje zijn. Schaamte en angst voor onterechte veroordeling heeft er al bij veel ouders voor gezorgd dat ze niet meer om hulp durven vragen.
Je wordt beklemd tussen alle oordelen : heb je een te druk of onhandelbaar kind? Schaam je! Plak je er een etiket op? Schaam je!

Sinds wanneer zijn we zo liefdeloos?