Dat vind ik heel lastig, want ik zou graag met andere moeders (en vaders) hebben doorgepraat over het vormen van een gezin. Wat "regel" je zelf, en wat laat je de schepper "regelen"?
Ik ben erg dankbaar voor de vier kinderen die we van God mochten ontvangen. Ik ben gek op kinderen! Ze hebben me daarnaast ook veel, heel veel, energie gekost, en doen dat nog. Maar wel op een verrijkende manier.
Toen onze dochters nog wat kleiner waren, en ik nog "in de luiers" zat, heb ik mezelf wel eens piekerend afgevraagd waarom vrouwen zo graag willen moederen? Het is de belangrijkste maar ook verreweg de moeilijkste taak die ik ooit heb gehad.
Maar ik denk dat onze Goede God, het in een vrouw heeft gelegd om naar kinderen te verlangen. Het ene mens kent dat verlangen meer dan het andere mens, maar bijna iedereen zal het wel ergens kunnen herkennen.
Met dat verlangen rekenend is het heel lastig om ook je verantwoordelijkheid voor de grootte van je gezin te nemen.
Ik ben een vrouw die het prachtig vind om zwanger te zijn (ben het niet nu hoor), en te bevallen en dan die eerste jaren, waarin ze zo afhankelijk zijn... Ik vind het heerlijk!
Maar ze worden ook groot, en moeten letterlijk álles leren. En dan blijkt dat de zonde ook in hen zit. En wordt je dagelijks met je eigen tekorten geconfronteerd.
Omdat ik lichamelijk niet bepaald sterk ben, hebben mijn man en ik na ons derde kindje besloten dat "dit het was". Wat ik toen niet wist was dat ik op dat moment al zwanger was van ons vierde kindje. Omdat ik het ook nogal een drastisch en pijnlijk besluit vond (ik was graag in elk opzicht zo sterk geweest, dat ik een groter gezin kon handelen), was het een grote verrassing dat we nóg een kindje kregen.
Hormonaal was het mijn redding, omdat door de hormonen van deze zwangerschap de laatste symptomen van een post-partum depressie verdwenen.
God was daarmee zo eindeloos genadig voor ons, dat we ons vierde kind écht als een geschenk hebben ervaren.
Maar daarmee was het gezin dus "compleet". Als ik mijn eigen egoïstische wil mocht volgen waren hierna nog meer kinderen geboren, maar mijn man is redelijker en verstandiger dan ik.
Toch blijft het verlangen zo af en toe weer de kop op steken. En dat terwijl ik gewoon al kinderen héb. Ik vraag me soms af hoe pijnlijk het moet zijn, wanneer je (nog) geen kinderen kúnt krijgen.
Inmiddels lopen er heel veel zwangere vrouwen rond in mijn omgeving, en dat beneemt me soms in eens de adem. De tranen springen in mijn ogen als ik mijn verlangens heel even de ruimte geef. Het blijft moeilijk om redelijk te zijn. Maar voor mijn dochters en mijn man is het het verstandigst om hen de liefde en aandacht te geven die ze nodig hebben.
Het blijft een kwetsbaar onderwerp, maar toch wil ik vragen: Hoe is dit voor jullie?
Wat mooi dat je dit durft te delen! Ik heb een tijdje geblogd, nu niet meer, maar ik lees wel hier en daar mee. Ook hier.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nog geen kinderen, maar verlang er erg naar! Praktisch gezien (studie, te klein huis, leven op 1 inkomen, onzekere toekomst) 'kan' het nog niet. Ik vind het pijnlijk om te moeten wachten, terwijl ik wel weet dat het beter is. Tegelijk weet ik ook dat áls er nu een kleintje komt, is het van harte welkom en zal God voorzien. Het is echt leven in een dilemma...
Hallo Annemieke,
Verwijderenwat moeilijk voor je/jullie. Je mag weten dat ook verlangens bij God welkom zijn. Je mag hem alles zeggen wat je op je hart ligt want je ligt Hem na aan het hart.
Ik hoop voor je dat de situatie spoedig zo zal veranderen, praktisch of juist in je visie op wat kan en niet kan, dat je vreugdevol kunt kiezen om de mogelijkheid open te laten voor wat God je geven wil.
Vaak denken we te klein over zijn zorg. Ook in die zin dat we denken: als wij het niet voorkomen, gaat het mis. Maar God kan zelf ook zorgen dat het komt wanneer het "kan".
Ik bid je vertrouwen toe en rust in welke beslissing je ook neemt. En hoop dat je ooit de rijkdom van het moederschap mag ervaren!
Mooi stukje wat je hier deelt. Ben het met je eens dat God ons dat verlangen gegeven heeft, kwam er juist een artikel van tegen deze week wat ik op m'n blog gezet heb (onderdrukken van moedergevoelens of ruimte geven). Ik vind het prachtig dat God ons zo geschapen heeft. En dat verlangen mag m.i. meer ge- uit worden.
BeantwoordenVerwijderenHoe daar invulling aan gegeven wordt is nummer 2: dat kan soms best zoeken zijn, als het maar met God is. Dan zijn er zoveel dingen die meewegen, zoals hierboven, studie, inkomen, maar ook psychische of lichamelijke gezondheid. De een zal biddend wel bevestiging krijgen en de ander niet... Ik zal daar niet over oordelen als je die weg biddend met God gaat.
Mooi om dit op deze manier te delen. Je stelt je kwetsbaar op en tegelijk opent dat voor anderen de mogelijkheid om er eens wat over te delen... en ik vind inderdaad dat dit een onderwerp moet zijn, waar je als vrouwen met elkaar over moet kunnen praten.
BeantwoordenVerwijderenheel herkenbaar stukje! Zelf vind ik dit ook erg moeilijk! En verdrietig. Ben heel blij met mijn 2 meiden, maar had graag gezien dat er nog meer kinderen geboren worden/ werden. Mijn man heeft een burnout en is depressief. Zwangeren/ geboorten baby's blijf lastig. Natuurlijk gun je het anderen wel, maar bij jezelf doet het zeer. En het is voor mij ook niet iets waar ik met anderen zomaar over kan praten. Onze jongste is nu 5 jaar maar het ledikantje etc op de babykamer staat er nog steeds. Ze slaapt nu op een andere kamer. Kan er niet toekomen om het op te ruimen, hoop toch dat er ooit weer een andere tijd komt. Bedankt dat je hier over schreef, merk nu dat ik daar niet alleen in bent.
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je hier over schrijft. Ik ben een ouder moeder hè? Maar snap je gevoelens helemaal.
BeantwoordenVerwijderenZou willen dat ik kinderen had...al was het er maar 1 geweest....
BeantwoordenVerwijderen