getrouwd

Ik ben vandaag veertien jaar met Roop getrouwd. Veertien jaar, wat klinkt dat alweer lang, en wat is het omgevlogen.
We hebben vier prachtige dochtertjes gekregen. Die allemaal hun eigenheid meebrachten in ons huwelijk.
Daarnaast brachten wij allebei ook onze eigenheid mee, en zijn we nu een bonte mengelmoes van eigenaardigheid samen.

We hebben erg lang verkering gehad voor de begrippen van tegenwoordig. Bijna 5 jaar. Dat kwam omdat ik pas 15 jaar was toen we verkering kregen. Roop was 21. Een groot leeftijdsverschil als je nog pubert!
Ik had het erg moeilijk in die tijd. al mijn zekerheden leken weg te vallen. Mijn oma, met wie ik een sterke band voelde, overleed op 60 jarige leeftijd. Mijn vader raakte overspannen, en later ook mijn moeder. Ik kreeg de ziekte van pfeiffer. Mijn opa hertrouwde binnen het jaar... Allemaal dingen die je als jonge meid zeker niet in de koude kleren gaan zitten.
En al die onzekerheid, de pijn en het verdriet reageerde ik af op Roop. Dé stabiele factor. Hij kwam trouw elke twee weken 3 uur uit het hoge noorden gereden om bij me te zijn.
Het was geen leuke verkeringstijd! Niks romantisch aan..
Ik twijfelde enorm. Hield ik niet gewoon van hem, omdat hij van mij hield? Was dat wel eerlijk? Zou ik het niet beter uit kunnen maken? En dat soort vragen spookte jaar in jaar uit door mijn hoofd.
Toen ik 17 was begon hij langzamerhand na te denken over verloven. Maar ik kreeg het er spaans benauwd van.

In die tijd ontmoette ik iemand die me enorm heeft bemoedigd. Het was al een oude man, en op een dag raakte we in gesprek en stortte ik mijn hart bij hem uit over alles wat me bezighield.
Hij zei tegen me: "Wentel uw weg op de HERE, vertrouw op Hem en Hij zal het maken!" 

Twee jaar later zijn Roop en ik getrouwd en dit was onze trouwtekst! Nog élke dag van ons huwelijk is deze tekst onze steun. Híj, Gód,  geeft ons een goed huwelijk. Hij geeft ons liefde voor elkaar, en trouw aan elkaar.
Is ons huwelijk een sprookje? Nee. Net als ieder huwelijk heeft ook dat van ons behoorlijk wat stormen overleefd. En die stormen blijven komen denk ik. Maar ons geheim is dat we in elke storm samen op de knieën gaan en bidden om zegen.
Veertien jaar getrouwd, negentien jaar samen...en je merkt dat je steeds meer een éénheid vormt.

Soms, op lastige momenten, vraag ik mezelf af: "wat heeft ons bezield om met elkaar te trouwen?? We zijn veel te verschillend!" En op een datingsite zouden onze profielen noooooooit worden gematcht. Maar onze match-maker is onze Maker, en Hij weet veel beter dan wij zelf wat goed is voor ons.
Hij geeft altijd weer momenten dat ik het ineens kan zien, heel helder en duidelijk: "wat een wijsheid om ons aan elkaar te geven! Wat een dwaasheid voor mensen , maar wat een wijsheid van God."

Ik ben een dankbaar mens!