na weer een hele poos weer eens een blogje van mij.
Ik merk dat, hoe langer ik niet schrijf, hoe moeilijker het is om de draad op te pakken. In mijn aller somberste momenten denk ik zelfs dat niemand me mist, en ik toch niets nuttigs te schrijven heb. Maar dan weet ik het weer: ik voer mijn zwarte hondje...
Mijn zwarte hond is geen lievertje. Hij is groot en vals, en heeft altijd honger.
En...hij kan praten. Maar dat is niet fijn. Hij vertelt me voortdurend wat ik allemaal fout doe.
" stommeling dat je bent, niemand heeft zin om jouw blogs te lezen." " moet je zien, je zit altijd te zeuren: ooo, ik voel me zo moe, oooo ik heb zo'n pijn. Geen wonder dat al die mensen dan vinden dat je een zeurkous bent, duh!"
Ik heb ook nog een wit hondje. Heel klein en tenger...
Dat is echt een lieffie! Ze past op mij, en gromt regelmatig naar die dikke zwarte hond. maar ja ze heeft een groot probleem: ik ben niet al te lief voor haar. Ik geef haar veel te weinig eten. Ze is nu dus klein en mager en kan echt niet tegen mijn zwarte hond op.
Wat vraag je? Of ze kan praten? O ja dat wel, maar ja, ik geloof haar nooit. Dan zegt ze bijvoorbeeld: " o wat ben je toch een lieve moeder, en dat terwijl je steeds zo'n pijn hebt. Er zijn moeders die vergeten te luisteren naar hun kinderen, dat doe jij wel."
En dan gromt wijn zwarte hond; ' ja maar kijk eens hoe vaak ze haar geduld verliest, als de pijn te veel wordt. Lieve moeder? tggg t kan nog wel veel liever, ze is er nog lang niet."
en voor ik het weet krijgt mijn zwarte hondje een beloning! Ik voer hem brokjes, luister naar zijn woorden, en geloof ze.
Vandaar dat ik vandaag mijn witte hondje het voordeel van de twijfel gun. Okee, ik schrijf een blog. ik vertel gewoon over jullie en eens kijken wie het zwarte hondje van mij wil kopen, zodat ik wat meer gelegenheid krijg naar mijn witte hondje te luisteren.
hallo allemaal,
daar ben ik weer even voor de verandering. Die Lieneke van Vuuren is een slimme meid..Ze denkt: als ik Lois nou nomineer voor de
dan horen we nog es wat van haar..
Ik begreep dat ik nu antwoord moet geven op de vragen die ze mij stelt in haar eigen blog. En dat ik daarna zelf weer mensen moet nomineren.
1.waar ben je dankbaar voor?
hoeveel tijd heb je? als ik dat om de beurt moet opsommen zijn we nog wel even bezig.
maar in elk geval ben ik God dankbaar dat Hij me geboren liet worden in een gelovig gezin. Dat ik van jongs af aan vertrouwt mocht raken met de bijbel. Dat Hij me draagt als het te zwaar is om zelf te lopen, en dat ik mag weten dat niets mij zal scheiden van zijn liefde. verder ben ik dankbaar voor alle delen van mijn lijf die het doen. ik kan proeven, ruiken, zien, horen. Misschien vind je het gek dat ik die dingen noem, maar mijn lichaam is nogal eens lastig, dus de dingen die wel werken zie ik echt als zegen.
2.vertel eens over een van de dingen die God in je leven heeft gedaan?
Dat was bijvoorbeeld toen ons kleine peutertje een eetstoornis ontwikkelde en al het voedsel weigerde. Wat hebben we ons machteloos en angstig gevoeld. ons kleine meisje liep uitgemergeld rond in een welvarend land met liefhebbende ouders..
De nacht voor we in de gemeente voor haar zouden bidden at ze een halve boterham. we hebben dat als een belofte ervaren. Dat God tegen ons zei: het is ook mijn kind, ik zal voor haar zorgen. inmiddels is dat kleine meisje een gezonde tiener! 3.waar haal je inspiratie uit voor je blogs?
Uit de bijbel, en uit mijn dagelijks leven. Ik hoop dat God met mijn kromme stok rechte slagen wil slaan. 4.waar schrijf je het liefst over en waarom?
dat vind ik nou eens een moeilijke vraag. Het liefst schrijf ik over mooie en leuke dingen. Maar het vaakst schrijf ik over wat me zelf bezighoudt. Gewoon omdat blogs schrijven zo'n heerlijke uitlaatklep is. 5.welke 3 boeken zou je iedereen aan willen raden?
als ik nu eigenwijs deze vraag interpreteer zou ik zeggen: Johannes, Romeinen en opebaring...
Maar ik denk dat je gewone boeken bedoelt. het gat in ons evangelie, Chawa , en....eh....toch de bijbel!!! 6.wat is jouw toekomst beeld?
Het zal steeds erger en erger worden hier op aarde. En dan zal er iemand opstaan die iedereen sympathiek vindt, hij zal beloven dat er vrede komt..
maar onder zijn leiding zullen we vervolgd worden omdat we niet geloven in zijn visie. En terwijl hele wereld ons als lastpak ziet, zullen wij omhoog kijken en uitzien naar de Redder die zeker terug zal komen. en daarna...wordt alles goed. 7.hoe wordt je bemoedigd?
Door lieve reacties en gebed en mooie liederen. En door soms een glimp te mogen opvangen van Gods grote werk. 8. welke bijbeltekst draag je met je mee? ik vermag alle dingen in Hem die mij kracht geeft.
Het is soms heel moeilijk om met een chronische ziekte te leven. En ik ben altijd bang dat andere mensen mij vinden klagen. Dat levert strijd en onzekerheid op. Met deze bijbel tekst kan ik mijn gedachten dan weer de goede kant op sturen. Maar er zijn nog veel meer bijbel teksten die ik mee draag. goed idee om daar es over te gaan bloggen...
9.welk lied raakt je?
Er zijn zoveel liederen die me raken. Maar om er twee te noemen:
stil, mijn ziel wees stil. en Uw wil geschiede.
Deze liederen raken mij vanwege mijn ziekte. Als niemand mij begrijpt dan zing ik deze liederen in mijn eentje voor God en dat helpt om rustig te worden. Al moet ik wel altijd huilen. Dan voel ik dat god mij wil dragen door alles heen.
Verder heb ik de laatste tijd heel veel steun aan de liederen van Christa Wells. Houd je ervan om liederen te luisteren en ben je goed in engels, zoek ze dan eens op op Youtube!!
10. wat wil je de lezers van je blog meegeven?
Dat niets voor God onmogelijk is. Dat wil ik ook zelf steeds weer horen. Daar klamp ik me aan vast. En ook volgers en lezers die Jezus nog niet kennen zou ik willen zeggen: "niemand komt met Hém bedrogen uit! Probeer het gewoon uit. Bid (denk ik je hoofd een gesprek tegen hem) of Hij zich aan je wil laten kennen. Dan zal Hij dat ook doen."
11.heb je een gebedspunt voor jezelf waarvoor we kunnen bidden?
Dat ik genees!!! Dat zou ik zo graag willen. En ik denk steeds: God heeft aan een zucht genoeg om mij te genezen. Ik blijf hopen dat Hij dat doet.
Verder zou ik graag, op wat voor manier dan ook, een baan willen vinden waarin ik mijn talenten kwijt kan. Door mijn chronische ziekte kan ik gewoon werk niet doen. En ik heb natuurlijk een gezin, wat tijd en energie vraagt. God weet dat ik graag een eigen plekje zou willen hebben om mijn gaven te benutten, dus op zijn Tijd zal Hij mijn gebeden verhoren...
en nu..
is het mijn beurt om vragen te stellen, want zo werkt het...
Maar ja, wie is nog nooit aan de beurt geweest??
Mijn vragen zijn voor iedereen die ze in een blog wil beantwoorden:
1. Waarom een blog als er al zovele zijn?
2. hoe en wanneer lees jij de bijbel?
3. Ken jij een vrij onbekend lied en wil je dat delen?
4. waarvan kun je je gelukkig voelen?
5. Wie zou je willen waarschuwen?
Gekke vragen? k ben benieuwd naar de antwoorden. Als je van plan bent ze te beantwoorden zet dat dan even in een reactie hieronder, zodat ik je blog extra in de gaten kan houden.
Ik merk dat ik me af ga sluiten
niemand mag meer binnen
de muren worden hoger
de gordijnen gaan dichter
de pijn wordt dieper
de paniek wordt groter
de mensen worden kleiner
hun oordeel wordt harder
mijn gedachten gaan vlugger
mijn woorden worden minder
mijn tranen worden zouter
mijn wil wordt breekbaar
mijn moed verdwijnt
wat warm was wordt koud
wat enthousiast was wordt onverschillig
wat vragen had verbittert
wat mens was wordt ding...
Het is onrustig en stil tegelijk bij mij van binnen.
Ik krijg mijn gedachten zo moeilijk geordend. Wat moe word ik van mezelf op zulke dagen. Geen concentratie, niet voor bidden niet voor lezen.
Ik heb vanmorgen maar even heel hard mee gezongen met "opwekking" op youtube.
Mijn zorgen wil ik achterlaten..
..maar dan pak ik ze toch weer op.
Mijn twijfels wil ik de mond snoeren met Gods beloften...
..en even lijkt het te lukken..
Maar dan blijkt het een bal te zijn die ik probeer onder water te drukken. Hoe harder ik duw, hoe harder hij weer naar boven springt.
Het is een gevecht. Een groot gevecht. Ik moet heel wat harde vuisten incasseren. Ik zit al vol blauwe plekken...
Het doet me denken aan Pniël. De plaats waar Jacob worstelde met God.
Já, dat is het. Ik worstel met God.
Hij ontdekt me aan al mijn zwakheid en gebrokenheid. En ik wil het niet zien!! Ik wil zelf!
Maar zodra hij doet alsof hij me dan maar aan mijn lot gaat overlaten, klamp ik me uit alle macht aan Hem vast.
Niet gaan heer! Ik laat U niet gaan voor u mij zegent!
Heer, U bent mijn leven, de grond waarop ik sta Heer U bent de weg, de waarheid die mij leidt Uw woord is het pad, de weg waarop ik ga zolang U mij adem geeft,zolang als ik besta...
Het is een prachtig gevecht. Een gevecht waarvan ik later zal zeggen dat ik het niet had willen missen. Maar nu, op dit moment, voel ik de pijn van elke stoot die ik krijg.
Na dit gevecht zal ik mank gaan.
Mijn ego zal gebroken zijn. Ik zal mijn waarde gaan vinden buiten mijzelf.
Hoe? Dat weet ik niet. Maar mijn tegenstander, is eigenlijk mijn beschermer. Hij weet hoe het verder zal gaan.
Het zal allemaal zijn voor zijn grote Glorie.
In zwakheid en gebrokenheid geef ik wat ik heb houd niets apart open voor U mijn hart Als een liefdes lied is hier mijn leven een melodie van vreugde en pijn en ik bid U Heer dat heel mijn leven een symfonie voor U mag zijn
Als je mij vanmorgen vroeg had gevraagd of ik mezelf zie als een vijand van Christus, had ik je hoogst waarschijnlijk verontwaardigd aangestaard.
Ik? natuuuuuurlijk niet. Christus is mijn Verlosser en Zaligmaker, ik beschouw mijzelf als zijn dicipel, niet als zijn vijand!
Maar toen ik vanmorgen de bijbel las met onze oudste dochter lazen we Filipenzen 3. Gewoon omdat dat aan de beurt is.
En één zin sloeg me recht in het gezicht:
ik heb het jullie al vaak gezegd,
en nu zeg ik het zelfs met tranen in mijn ogen:
christenen die niet willen lijden,
zijn vijanden van christus!
Normaal gesproken lees ik over dit soort zinnen heen. Want ik weet mij verlost en geliefd. Ik probeer Jezus te volgen naar mijn beste kunnen. Dacht ik.
Alleen...de laatste tien weken heb ik het één en ander mee gemaakt. Mijn gezondheid is enorm achteruit gegaan en ik heb heel veel onderzoek in het ziekenhuis moeten ondergaan.
Ik heb regelmatig krom en huilend in bed gelegen met de wens om buiten bewust zijn te mogen raken omdat ik dacht dat ik niet méér aankon dan dit.
Ik heb geroepen tegen God: Ik wil niet lijden!! Ik wil dit niet! waarom doet u mij dit aan?!
En nu lees ik: christenen die niet willen lijden zijn vijanden van Christus! Voor hen komen eten en drinken op de eerste plaats. Ze zijn trots op dingen waarvoor ze zich zouden moeten schamen. Ze kiezen voor het aardse leven.
En voor dat iedereen over me heen buitelt om te zeggen dat ik de zinnen uit hun verband ruk: God heeft mij iets te zeggen, dát weet ik zeker. En dit was zijn boodschap vandaag. Maar daar liet hij het gelukkig niet bij.
Ik voelde me verslagen. En eigenlijk voel ik me nog steeds wel een beetje zo. Als ik niet bereid ben om te lijden, heb ik het kennelijk niet begrepen.
Ik keek terug: wat had ik in het bovenstaande gemist waardoor ik dit niet begreep. Ik las vers12:
christus heeft mij uitgekozen om hem van dichtbij
te leren kennen. Ik doe mijn uiterste best
om dat doel te bereiken.
En met een flits dacht ik: ik ben nog niet zo ver! en toen bleek dat de volgende zin te zijn:
Maar ik ben nog niet zo ver.
Wanneer je je zo door je dagelijkse leven heen worstelt is het mooi om te ontdekken dat de Heilige Geest je bij de hand neemt. En je de HELE waarheid laat zien. Hij bracht mij nog twee gedeelten te binnen die ik eerder al eens had opgeslagen.
christus heeft voor ons geleden toen wij nog vijanden waren!
Dat betekend dat als ik me herinner dat ik weer een vijand ben geworden, dat ook dan zijn genade en vergeving nog voor mij gelden! Gelukkig.
En toen ik dat wist kwam de volgende tekst mij te binnen:
de ogen des heren speuren de hele aarde af
om krachtig bij te staan wiens hart volkomen naar hem uitgaat.
En mijn verwarde en pijnlijke conclusie over mezelf wordt genadig in het Licht gezet.
Twijfel heeft mij weer te pakken.
Met grijpgrage klauwen trekt het eerst een beetje, maar hoe langer hoe meer.
En ik roep HELP!!
Maar hoe hoor je Gods zachte fluisterstem door de herrie van je eigen gedachten heen?
En dán hoor ik ineens een flard van mijn eigen gedachten wat harder dan de rest:
MANNA VERZAMELEN!!
Ik weet het weer: elke dag genoeg. Niet kijken of ik al wat voor morgen kan pakken, niet kijken of ik wat over heb van gister..
De zegeningen van deze dag zijn genoeg om de dag mee door te komen.
Ik zit zo vast in mijn eigen ongeduld. Ik wil dat NU de dingen gaan veranderen. Dat mijn worsteling met God NU over is. Dat ik NU weet hoe alles verder zal gaan en hoe lang ik nog moet wachten.
Maar van God krijg ik andere dingen NU. Alleen Manna voor vandaag. Precies voldoende om vandaag zijn kind te kunnen zijn.
Hij werpt het me niet in de schoot. Ik zal zelf mijn tent uit moeten komen om het te verzamelen.
Manna, het brood uit de hemel...
Jezus Christus het Levende brood uit de hemel, Uw genade is mij genoeg.
Even, voor mijn eigen afleiding iets heeeeeeel anders dan anders.
Binnenkort word ik weer tante, ik hoop het te worden in elk geval. En als alles goed gaat kan mijn zusje binnen nu en kort gaan bevallen van haar eerste kindje.
Ik ben nogal nieuwsgierig geschapen, en dit soort gebeurtenissen kunnen mij altijd enorm bezighouden. Want is mijn nieuwe familielid een jongen of een meid, en hoe zal het gaan heten?
Al vanaf dat ik enigszins bewust was, was er altijd wel een baby op komst in onze familie. Eerst kreeg ik nog 5 broertjes/zusjes en daarna waren er ooms en tantes die gezinsuitbreiding kregen. Omdat ik al op mijn 15e verkering had, en Roop ook uit een groot gezin komt, waren daarna dus de zwagers en schoonzussen het slachtoffer van mijn grote hobby: geslacht en naam raden.
En natuurlijk kwamen toen mijn eigen kuikens, maar dat was maar half zo spannend, want de naam bedachten we toen natuurlijk zelf.
Ik ben er goed in, kan ik met trots zeggen. Al menig keer heb ik het bij het juiste eind gehad.
Heel wat keren zat ik zelfs zo goed dat ik bijvoorbeeld dacht: "het wordt een jongetje en hij heet of Jeroen of Sander." Als dan het kind geboren werd bleek hij Jeroen Sander te heten.
Leuk leuk leuk...
Een eerste kind van iemand is altijd wat lastig, je kent dan namelijk de smaak van de ouders niet. Dus wat naam betreft zit ik dan meestal fout.
Maar nu is dus mijn zusje aan de beurt...
en ik denk dat het een jongetje is. Dat zet ik hier neer, en als het zo is, dan kan ik laten zien dat het werkt.
haha sta ik straks enorm voor schut als het tóch een meisje is. Maar ja, 50 procent kans dat ik het goed heb.
En hoe hij dan gaat heten? Tja dat is dus moeilijk in dit geval. Mijn zwager heeft nogal een andere smaak dan mijn zus. En het is hun eerste kind...
En, mijn zus leest dit blog en als ik dan iets schrijf wat zij heeft bedacht, bedenkt ze stiekem snel iets anders...
Eén van onze dochters vindt dat hij Kyrian moet gaan heten, en ik denk dat dat wel een naam is die mijn zus mooi vindt. Ze houdt wel van bijzondere namen, net als ik.
Nou, en nu moet ik mezelf bij de kladden pakken en vermanen: heb geduld!! nog even, dan weet je het. Nog even en dan ben je benieuwd hoe híj zijn kind zal noemen, want het zal wel nooooooit overgaan deze handicap..
Het is voor ons een moeilijke en spannende tijd geweest. En eigenlijk is het nog niet voorbij.
Maar in deze tijd komt er iets boven water wat ik veel te vaak negeer.
God heeft mij een troost gegeven die ik mag gebruiken in tijden die zwaar zijn. Hij geeft mij liedteksten in mijn hoofd. Soms Engels talig zelfs!! en ik ben echt niet enorm goed in Engels. Maar soms ook gewoon in het Nederlands.
Vandaag wil ik de nieuwste tekst met jullie delen. Gewoon omdat deze tekst denk ik meer zegt dan alle andere woorden die ik erbij kan verzinnen.
liefs Loïs
Het nieuwe jaar is weer begonnen. Ik van mijn kant wil jullie alle goeds toewensen. Dat je gezegend mag zijn, God mag zoeken, én vinden! Dat je vreugde mag ervaren dit jaar om alles wat God geeft, en dat je je gedragen en getroost mag weten in moeilijke tijden.
En dan nu de goede voornemens die me de afgelopen dagen behoorlijk hebben bezig gehouden. Goede voornemens. de meeste mensen gaan al zuchten bij het woord. En eerlijk gezegd kan ik me dat best voorstellen. Het zijn de dingen die we heel graag zouden willen veranderen, afleren of verbeteren, maar die eigenlijk al van te voren gedoemd zijn te mislukken. Nee niet heel positief gezegd, maar wel reëel.
Zo heeft mijn schoonvader ieder jaar het voornemen om te stoppen met roken. En..tegen 5 januari heeft hij meestal zijn eerste pakje sjek (of hoe schrijf je dat eigenlijk?) alweer opgerookt. Want hoe ga je jezelf overwinnen?
Met mijn eigen voornemens is het tot nu toe niet veel beter gesteld. Ieder jaar neem ik me voor om gezond en fit te worden, om meer aan bijbelstudie te doen, of geduld te oefenen, en zelfbeheersing.
Tot nu toe, mag ik dank zij Gods Geest, als een klein verschil ontdekken, met hoe het eerder was. Maar dat is helaas, of juist gelukkig, niet aan mijn eigen inspanningen en voornemens te danken.
Ik heb ontdekt dat een mens een heel eind kan komen op wilskracht, om dan te ontdekken dat zelfs de grootste wilskracht die er is je niet het geluk zal brengen waarop je hoopte met je voornemen.
Mensen FALEN!! Want wanneer ze op het ene gebied misschien succes boeken, op het andere gebied zullen ze achteruit gaan.
Tenminste...
Bij God zijn alle dingen mogelijk!!
Dat is GEEN succes-formule, maar een bijbeltekst.
Betekend dit dat ik nu kan stoppen met roken, minder tv ga kijken, vaker mijn huis openstel voor mensen in nood, puur omdat ik geloof dat het bij God mogelijk is?
Nee, dat niet. God is niet iemand om voor je eigen karretje te spannen. God is ook absoluut niet verantwoordelijk voor onze halfslachtige pogingen ZELF wat van ons leven te maken! En al helemaal niet voor ons falen daarin.
Maar God geeft zijn rijke ZEGEN en zijn prachtige BELOFTEN aan allen die Hem zoeken in hun leven. En daaruit volgt dan dat je andere prioriteiten krijgt. Een ander perspectief. Een andere kijk op je motivatie om te veranderen, en dat je goede voornemens een ander doel gaan dienen.
Zoekt eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, en al het andere zal u bovendien geschonken worden!
Dus heb je goede voornemens? Plaats ze in het licht van Gods betere beloften. Mensen FALEN!! Maar God niet. Hij is altijd dezelfde die doet wat Hij zegt, en zegt wat Hij doet.
In het licht van Gods woord zie je * dat je faalt, * waarom je faalt, * en waar je moet zijn als je faalt.
En dan worden het geen stoere woorden, die je niet na kunt komen. Dan worden het gebeden om genade voor iedere nieuwe dag. Vader, ook deze dag: éérst uw koninkrijk!
En God geeft zijn rijke genade aan ieder die hem daarom vraagt. Zo kan het gebeuren dat je ziet dat je geduldiger bent geworden. Zo kan het gebeuren dat je gezonder bent gaan leven. Dat je je laatste sigaret uitdrukt en weet:Mijn lichaam is een tempel van Gods Geest, die wil ik niet langer vervuilen! Mijn lichaam is bevrijd door Jezus bloed, ik hoef geen slaaf meer te zijn. Eerst zijn koninkrijk! en de rest zal God me schenken.
Zoek de dingen die boven zijn. Dat is geen zweverigheid, dat is een goed advies. Richt je blik op Jezus Christus, de leidsman en voleinder van ons geloof. en zeg tegen je spiegelbeeld: Ik vermag alle dingen door Christus die mij kracht geeft! En mocht ik falen: Gods genade is eindeloos, en ik mag weer opnieuw beginnen.
