Vrouw zijn

Soms ben ik wel eens jaloers op mijn man. Hij is een heel evenwichtig, geduldig en nuchter iemand. Ik daarentegen ben vaak een speelbal van mijn eigen wisselende stemmingen, ik ben bepaald niet geduldig te noemen en zo gevoelig dat het wel eens té is.
Bovendien is hij nooit ongesteld en heeft hij een baan waarvan hij, ondanks lastige kwesties, enorm zijn ei in kwijt kan. Hij slaapt als hij zijn hoofd op zijn kussen legt en voelt totaal geen drang om een machtsstrijd met onze kinderen aan te gaan. Hij heeft geen last van wat een "ander wel niet zal vinden", en zit lekker in zijn vel. Hij is tevreden met zijn leven, met hoe hij eruit ziet, met wat hij heeft bereikt, met zijn talenten...

Ik denk dat ik vooral jaloers ben op die tevredenheid van hem. Ik ben er jaloers op, en tegelijk ergert het me ook. Want het lijkt zo gemakkelijk te gaan...té gemakkelijk.

Ik merk ook dat ik daarom de neiging heb om hem dingen te verwijten die zijn schuld niet eens zijn.
Dan hoor ik mezelf tegen hem zeggen: "jij bent niet op je negentiende getrouwd! Jij woont nog steeds dichtbij je eigen familie! Jij hebt geen last van PMS! Jij kunt je lekker ziek melden, wanneer je koorts heb, terwijl ik nog steeds bibberend op het schoolplein moet staan!" enz. enz.

Wat is er toch aan de hand met mij? Waarom kan ik niet gewoon blij zijn, en dankbaar, en vooral tevreden!
Het heeft allemaal te maken met het aangeven en stellen van je grenzen. Dat heb ik al zo lang niet gedaan dat ik niet eens weet of ik het ooit wél heb gedaan.
Helaas ken ik meer vrouwen die daar last van hebben. Vrouw-zijn is niet heel makkelijk. wij zijn van nature pleasers. Wij willen graag dat iedereen ons: knap, lief, zorgzaam, spontaan, creatief, hardwerkend, en ontspannen vind. Bovendien hebben we die eis niet alleen voor onszelf maar ook voor alle andere vrouwen om ons heen. Wij beoordelen elkaar voortdurend om onszelf in te kunnen schalen. "Zijn wij beter, of moeten we nóg meer ons best doen?"

De grote vraag is niet of je lief bent, of knap, of zorgzaam of spontaan...
De grote vraag is niet wat je hebt, wat je aantrekt, in welke auto je rijd en hoeveel kinderen je hebt....
De grote vraag is niet wat je op tafel zet, hoe schoon je wc is, en of je merkkleding koopt voor je kinderen....

Dit is de grote vraag:
WIE BEN JIJ ALS GOD NAAR JE KIJKT?

De gene die je heeft bedacht en gemaakt. Denk je dat Hij het leuk vind als Hij jou heeft uitgerust met een enorm groot talent dat kookkunst heet, dat jij dan persé wilt kunnen tuinieren? Omdat je buurvrouw dat kan en zij er veel lof voor krijgt...

Hij, die zó oneindig creatief is dat Hij miljarden mensen bedenkt die ieder verschillend zijn, ziet teleurgesteld dat al die mensen op elkaar willen lijken. Ooit is er bedacht dat je slank moet zijn, witte en rechte tanden moet hebben en blond lang haar, lange benen, en lange wimpers. En dat is alleen nog maar het uiterlijk.
Dus rennen er mensen met massa's naar de orthodontist en verven ze hun haar, doen ze er extentions in, sporten we dat het een lieve lust is...
Wie dan nog steeds niet aan de eis kan voldoen is dom.
Een opgelegd juk. zó is onze schepper niet. Hij wil niet 100 jantjes en 200 pietjes.
Hij ziet jou. Jij verbaasd hem niet. Er is niets waarmee je Hem zou verbazen.

Ik kan het allemaal bedenken, opschrijven, en doorgeven. Maar wat een strijd om het me eigen te maken.
Steeds zit er weer dat juk op mijn schouders wat ik er zelf op leg, of een ander op me laat leggen...

God houd van je zoals je bent, maar Hij houdt teveel van je om je zó te laten.

Heer U doorgrond en kent mij..zie of er bij mij een heilloze weg is en leidt mij op de eeuwige weg.

WIE BEN JIJ ALS GOD NAAR JE KIJKT?
Kun jij echt Jezus aantrekken als een jas en net als Hij je richten op God in plaats van op jezelf?

Dan wordt je een vrouw naar Gods hart.