Dat is mooi om in verband te zien met de zaterdag dat Jezus in het graf was.
Het is volbracht, Hij mocht rusten van zijn werk om daarna glorieus op te staan.
Overwinnaar!!
zaterdag 30 maart 2013
sabbat-dag
en op de sabbat-dag rustte God van al zijn werk!
Dat is mooi om in verband te zien met de zaterdag dat Jezus in het graf was.
Het is volbracht, Hij mocht rusten van zijn werk om daarna glorieus op te staan.
Overwinnaar!!
Dat is mooi om in verband te zien met de zaterdag dat Jezus in het graf was.
Het is volbracht, Hij mocht rusten van zijn werk om daarna glorieus op te staan.
Overwinnaar!!
dinsdag 26 maart 2013
Is Jezus de beloofde?
Toen Johannes in de gevangenis over het optreden van Jezus hoorde, stuurde hij enkele van zijn leerlingen naar hem toe met de vraag: "bent u degene die komen zou? Of hebben we een ander te verwachten?"
Jezus antwoordde:"zeg tegen Johannes wat jullie horen en zien: blinden kunnen weer zien en verlamden weer lopen, mensen met huidvraat worden gereinigd en doven kunnen weer horen, doden worden opgewekt en aan armen wordt het goede nieuws bekend gemaakt. Gelukkig is de gene die aan mij geen aanstoot neemt."
Is Jezus de messias die God al van ouds heeft beloofd? Of moeten de joden nog wachten?
Nee, ze hoeven niet meer te wachten. Hij is er, hij staat voor hun neus. Alles wat de profeten hebben geprofeteerd wordt in hem vervuld.
maar niet alleen dat. God zelf laat voortdurend in de geschiedenis van zijn volk hints achter. Hints die wijzen naar de komst van zijn zoon de verlosser.
Met alle 'bekende' verhalen kun je zien dat het Jezus is.
De verlosser zal uit een vrouw geboren worden: gen.3:15, uit een maagd nog wel: jes.7:14. Hij zal zijn volk bevrijden uit de slavernij van zonden. Dat laat God al prachtig zien door het vol Israël te bevrijden uit de slavernij van egypte: exodus 12.
Maar ook in de zondvloed en de redding van Noach en zijn gezin: gen. 7&8 laat God een verwijzing achter. Bij Hem alleen ben je veilig. Zonder Hem zul je niet overleven.
In gen.22 vraagt God Abraham om zijn zoon, de beloofde zoon, te offeren. Offeren deden mensen om hun schuld te belijden en vergeving te vragen aan God die rechtvaardig is. Offer je zoon. Maar als Abraham laat zien dat Hij God vertrouwd hebr. 11:17, zorgt God voor een uitweg: een ram die vast zit in de struiken. Daarmee wil God al zeggen: Ik zorg voor het échte offer. Mijn Zoon, de beloofde!
God geeft steeds aan in welke familie zijn zoon geboren zal worden. De lijn van Abraham (gen 12), Isaak (gen 17), Jacob (num 24), Juda ( gen.49), Isaï (jes), David (jer 23). God geeft aan dat de "troon" van David een eeuwige troon zal zijn, en zijn koningschap een bestendig koningschap. (psalm 45/102)
Waar de messias geboren zal worden (micha 5:1), wanneer dat gebeurd (dan.9), dat hij aanbeden zal worden door herders (psalm 72:9). God waarschuwt voor de kindermoord in Bethlehem (jer.31:15).
Hij zegt dat zijn zoon zal vluchten naar egypte, maar da hij hem weer terug zal halen (hosea 11:1 vgl matt 2:14&15).
God zegt: blinden doven en lammen zullen worden genezen: jesaja 29: 18, en jesaja 35: 5,6
Ik kan alle teksten wel opnoemen, maar ik denk dat God zijn punt duidelijk heeft gemaakt. Zoiets is niet te verzinnen. Eeuwen en eeuwen werkt God al aan zijn verlossings plan. Hij roept je op om zijn werk te erkennen en je eigen schuld voor Hem te beleiden.
Jezus is de ark waarin je veilig bent voor het oordeel. want niemand van ons is rechtvaardig in Gods ogen. Alleen Jezus, de beloofde, die zijn volk wil bevrijden van zonde en oordeel. In Hem heb je redding.
Je bent slaaf van je verkeerde gewoonten, gedachten, daden en woorden. Hoe hard je ook probeert om het nooit meer verkeerd te doen, het zal je niet lukken.
Kijk de man aan die de straf voor je zonden droeg en je ketenen wil losmaken. Kijk in zijn ogen. Zie zijn liefde voor jou. Hij zegt: Ik ben het. Bij mij moet je zijn.
Jezus antwoordde:"zeg tegen Johannes wat jullie horen en zien: blinden kunnen weer zien en verlamden weer lopen, mensen met huidvraat worden gereinigd en doven kunnen weer horen, doden worden opgewekt en aan armen wordt het goede nieuws bekend gemaakt. Gelukkig is de gene die aan mij geen aanstoot neemt."
Is Jezus de messias die God al van ouds heeft beloofd? Of moeten de joden nog wachten?
Nee, ze hoeven niet meer te wachten. Hij is er, hij staat voor hun neus. Alles wat de profeten hebben geprofeteerd wordt in hem vervuld.
maar niet alleen dat. God zelf laat voortdurend in de geschiedenis van zijn volk hints achter. Hints die wijzen naar de komst van zijn zoon de verlosser.
Met alle 'bekende' verhalen kun je zien dat het Jezus is.
De verlosser zal uit een vrouw geboren worden: gen.3:15, uit een maagd nog wel: jes.7:14. Hij zal zijn volk bevrijden uit de slavernij van zonden. Dat laat God al prachtig zien door het vol Israël te bevrijden uit de slavernij van egypte: exodus 12.
Maar ook in de zondvloed en de redding van Noach en zijn gezin: gen. 7&8 laat God een verwijzing achter. Bij Hem alleen ben je veilig. Zonder Hem zul je niet overleven.
In gen.22 vraagt God Abraham om zijn zoon, de beloofde zoon, te offeren. Offeren deden mensen om hun schuld te belijden en vergeving te vragen aan God die rechtvaardig is. Offer je zoon. Maar als Abraham laat zien dat Hij God vertrouwd hebr. 11:17, zorgt God voor een uitweg: een ram die vast zit in de struiken. Daarmee wil God al zeggen: Ik zorg voor het échte offer. Mijn Zoon, de beloofde!
God geeft steeds aan in welke familie zijn zoon geboren zal worden. De lijn van Abraham (gen 12), Isaak (gen 17), Jacob (num 24), Juda ( gen.49), Isaï (jes), David (jer 23). God geeft aan dat de "troon" van David een eeuwige troon zal zijn, en zijn koningschap een bestendig koningschap. (psalm 45/102)
Waar de messias geboren zal worden (micha 5:1), wanneer dat gebeurd (dan.9), dat hij aanbeden zal worden door herders (psalm 72:9). God waarschuwt voor de kindermoord in Bethlehem (jer.31:15).
Hij zegt dat zijn zoon zal vluchten naar egypte, maar da hij hem weer terug zal halen (hosea 11:1 vgl matt 2:14&15).
God zegt: blinden doven en lammen zullen worden genezen: jesaja 29: 18, en jesaja 35: 5,6
Ik kan alle teksten wel opnoemen, maar ik denk dat God zijn punt duidelijk heeft gemaakt. Zoiets is niet te verzinnen. Eeuwen en eeuwen werkt God al aan zijn verlossings plan. Hij roept je op om zijn werk te erkennen en je eigen schuld voor Hem te beleiden.
Jezus is de ark waarin je veilig bent voor het oordeel. want niemand van ons is rechtvaardig in Gods ogen. Alleen Jezus, de beloofde, die zijn volk wil bevrijden van zonde en oordeel. In Hem heb je redding.
Je bent slaaf van je verkeerde gewoonten, gedachten, daden en woorden. Hoe hard je ook probeert om het nooit meer verkeerd te doen, het zal je niet lukken.
Kijk de man aan die de straf voor je zonden droeg en je ketenen wil losmaken. Kijk in zijn ogen. Zie zijn liefde voor jou. Hij zegt: Ik ben het. Bij mij moet je zijn.
maandag 25 maart 2013
als die moordenaar ben ik
Als die moordenaar ben ik
Het kruis wordt voor u opgericht
en vastgespijkerd lijdt u aan mijn zonden
voor mijn gebreken word u vastgebonden
tussen ons, die als grote criminelen
genade als een dubbeltje verspelen
en spugen in uw bloedend Godsgezicht
"kom van het kruis, o koning van de joden"
Is dat de Redder? hopeloos verloren?
Maar in mij wordt nu nieuwe hoop geboren
wanneer u Heer, genadig als u bent
in mij hier naast u toch een kind herkend
voor mij alleen wilt u zich laten doden
Ik weet dat u de Redder bent
die al mijn stille zonden kent
wilt u straks aan mij denken als u schittert in uw macht
en u zegt: kind, nog deze dag
ben jij met mij in't paradijs
ik heb het al volbracht
Loïs
donderdag 21 maart 2013
gezinsavond
Vanaf morgen gaan wij om de vrijdag een gezinsavond houden. De ene week gaan ze naar kidzklup , een bijbelclub waar ikzelf les geef, en de andere week gaan we dus gezinsavonden houden.
De kinderen hebben er helemaal zin in, en ik ook natuurlijk. Papa vindt het allemaal okee, als hij maar niet te veel hoeft voor te bereiden. die taak komt dus bij mij te liggen.
Ik heb van het internet natuurlijk al heel wat ideeën afgehaald.
* als gezin een kunstwerk maken'
* samen een familie brievenbus maken, die je kunt gebruiken als je iets wilt zeggen tegen één van de gezinsleden maar het niet durft. Of gewoon voor verrassings briefjes met een lieve boodschap
*spelletjes avond.
* foto's en filmpjes bekijken van toen ze klein waren
* speurtocht per fiets of wandelend
* picknicken in de huiskamer (of zomers buiten)
*doorgeef verhaal vertellen
*kaartjes maken voor mensen en dan naar de brievenbus met z'n allen
*zwemmen in een meer ('s zomers)
* avondwandeling (s winters met zaklampen door het donker)
*sjoel-comeptitie
enzovoorts..
Er zijn genoeg leuke dingen te verzinnen, maar ik houd me altijd aanbevolen voor jullie ideeën.
Natuurlijk wil ik ook bepaalde thema's ter sprake brengen, maar ik denk dat ik dat op andere momenten al genoeg doe. Ik ben nogal een prekerige moeder haha.
Laat je reactie achter als je leuke ervaringen hebt hiermee, want ik ben heel benieuwd.
Dan zal ik een keer weer laten weten hoe het bevalt.
De kinderen hebben er helemaal zin in, en ik ook natuurlijk. Papa vindt het allemaal okee, als hij maar niet te veel hoeft voor te bereiden. die taak komt dus bij mij te liggen.
Ik heb van het internet natuurlijk al heel wat ideeën afgehaald.
* als gezin een kunstwerk maken'
* samen een familie brievenbus maken, die je kunt gebruiken als je iets wilt zeggen tegen één van de gezinsleden maar het niet durft. Of gewoon voor verrassings briefjes met een lieve boodschap
*spelletjes avond.
* foto's en filmpjes bekijken van toen ze klein waren
* speurtocht per fiets of wandelend
* picknicken in de huiskamer (of zomers buiten)
*doorgeef verhaal vertellen
*kaartjes maken voor mensen en dan naar de brievenbus met z'n allen
*zwemmen in een meer ('s zomers)
* avondwandeling (s winters met zaklampen door het donker)
*sjoel-comeptitie
enzovoorts..
Er zijn genoeg leuke dingen te verzinnen, maar ik houd me altijd aanbevolen voor jullie ideeën.
Natuurlijk wil ik ook bepaalde thema's ter sprake brengen, maar ik denk dat ik dat op andere momenten al genoeg doe. Ik ben nogal een prekerige moeder haha.
Laat je reactie achter als je leuke ervaringen hebt hiermee, want ik ben heel benieuwd.
Dan zal ik een keer weer laten weten hoe het bevalt.
zaterdag 16 maart 2013
alweer 10 jaar..
lief meiske,
Nu ben je alweer 10! Kun je nagaan. Voor mijn idee ben je er nog maar net. Voor jou idee ben je er al een heel leven. En het klopt allebei.
Wat hebben we al een boel meegemaakt samen. Van schattig, rustig baby'tje groeide je naar een schuw peutertje dat niet meer at. Wat een ellende. Je kind zien verhongeren voor je ogen is iets wat ik nooit meer zou willen meemaken! Wat een zorgen hebben we ons om je gemaakt. En steeds kwamen we er maar niet achter wat er met je aan de hand was.
Toen je 3 en een half was veranderde je opnieuw. Niet meer schuw, maar juist een allemans vriend. Maar luisteren?? Daar had je nog nooit van gehoord. En al die tijd bleven we tobben met je gewicht..
Hoe meer regels er kwamen, hoe meer jij liet zien dat dat té veel gevraagd was. Je ging naar school en al gauw ging het de juf ook opvallen: er was iets..maar wat!
Aan je cijfers hebben we nooit wat kunnen zien, die waren meer dan prima. Maar je gedrag in de klas en thuis was zo anders dan bij andere kinderen.
Toen je 6 was hebben we uiteindelijk weer hulp gezocht. We kwamen op de afdeling autisme spectrum stoornissen. Ik wist zo zeker dat we daar verkeerd zaten... Jij had géén autisme. Je kon toch gewoon heel goed spelen, keek mensen aan, voerde gesprekken met ons, speelde graag toneel.
Wat triest, want het had je veel jaren gescheeld, als ik wat beter had gekeken en wat meer kennis had gehad.
We kwamen op de afdeling gedrag stoornissen, en na veel onderzoek kregen we de diagnose ODD.
Wát viel er veel op zijn plek. We waren er van overtuigd dat deze diagnose klopte! Pappa en ik deden een oudertraining en leerden je beter begrijpen. (dachten we).
We deden allemaal zo verschrikkelijk ons best. Jij liep op je tenen, wij liepen over eieren..
Ruim twee jaar hebben we aangemodderd. Het zou uiteindelijk toch moeten gaan helpen, alle dingen die we leerden.
Totdat je een sova training ging doen. Je was zó alleen, en wilde zo graag vriendinnetjes. Ook eens een keer worden uitgenodigd enzovoorts.
Terwijl jij de sova training deed, zat ik in de wachtkamer met je zussen en keken we leuke boekjes. Je zus kwam met dit boekje aan en we lazen het samen: "alle hondjes hebben ADHD". Zij had net de diagnose gekregen en vond het een geweldig boek. Even later kwam ze ook nog met dit boekje aan. Omdat het in dezelfde stijl was leek het haar leuk om het ook te bekijken: "alle katten hebben asperger".
Plotseling vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Maar..Hoe kon dit zo zijn? Ik weet nog precies hoe ik me voelde: warm koud, opgelucht en bezorgd...
Jij kwam met je begeleider terug, en zij wilde graag een gesprek met mij hebben.
Op dat gesprek gaf ze aan dat jij geen vooruitgang maakte met de sova training. Ze begreep niet waarom niet. Ik had het boekje uit de wachtkamer mee genomen en liet het haar zien.
Helaas geloofde ze niet dat dat er aan de hand kon zijn, en hebben we nog een poosje doorgetobt.
Later ben je gelukkig opnieuw onderzocht en toen kwam het inderdaad wél boven tafel.
Nu ben je net klaar met een intensieve thuitherapie en wat zijn we trots op je.
Wat een talenten komen bovendrijven nu je lekkerder in je vel zit. En toen je eergister jarig was stonden er zomaar 5 klasgenootjes op de stoep om je te feliciteren. Vriendjes dus! Wie had dat gedacht!
Ik ben heel dankbaar dat we er samen goed uit zijn gekomen. Al zal het altijd een enorme uitdaging blijven om ons in elkaar en onszelf te verdiepen.
Jij bent absoluut een parel in Gods hand!
Gefeliciteerd schat.
Kusje van je mamma
Nu ben je alweer 10! Kun je nagaan. Voor mijn idee ben je er nog maar net. Voor jou idee ben je er al een heel leven. En het klopt allebei.
Wat hebben we al een boel meegemaakt samen. Van schattig, rustig baby'tje groeide je naar een schuw peutertje dat niet meer at. Wat een ellende. Je kind zien verhongeren voor je ogen is iets wat ik nooit meer zou willen meemaken! Wat een zorgen hebben we ons om je gemaakt. En steeds kwamen we er maar niet achter wat er met je aan de hand was.
Toen je 3 en een half was veranderde je opnieuw. Niet meer schuw, maar juist een allemans vriend. Maar luisteren?? Daar had je nog nooit van gehoord. En al die tijd bleven we tobben met je gewicht..
Hoe meer regels er kwamen, hoe meer jij liet zien dat dat té veel gevraagd was. Je ging naar school en al gauw ging het de juf ook opvallen: er was iets..maar wat!
Aan je cijfers hebben we nooit wat kunnen zien, die waren meer dan prima. Maar je gedrag in de klas en thuis was zo anders dan bij andere kinderen.
Toen je 6 was hebben we uiteindelijk weer hulp gezocht. We kwamen op de afdeling autisme spectrum stoornissen. Ik wist zo zeker dat we daar verkeerd zaten... Jij had géén autisme. Je kon toch gewoon heel goed spelen, keek mensen aan, voerde gesprekken met ons, speelde graag toneel.
Wat triest, want het had je veel jaren gescheeld, als ik wat beter had gekeken en wat meer kennis had gehad.
We kwamen op de afdeling gedrag stoornissen, en na veel onderzoek kregen we de diagnose ODD.
Wát viel er veel op zijn plek. We waren er van overtuigd dat deze diagnose klopte! Pappa en ik deden een oudertraining en leerden je beter begrijpen. (dachten we).
We deden allemaal zo verschrikkelijk ons best. Jij liep op je tenen, wij liepen over eieren..
Ruim twee jaar hebben we aangemodderd. Het zou uiteindelijk toch moeten gaan helpen, alle dingen die we leerden.
Totdat je een sova training ging doen. Je was zó alleen, en wilde zo graag vriendinnetjes. Ook eens een keer worden uitgenodigd enzovoorts.
Terwijl jij de sova training deed, zat ik in de wachtkamer met je zussen en keken we leuke boekjes. Je zus kwam met dit boekje aan en we lazen het samen: "alle hondjes hebben ADHD". Zij had net de diagnose gekregen en vond het een geweldig boek. Even later kwam ze ook nog met dit boekje aan. Omdat het in dezelfde stijl was leek het haar leuk om het ook te bekijken: "alle katten hebben asperger".
Plotseling vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Maar..Hoe kon dit zo zijn? Ik weet nog precies hoe ik me voelde: warm koud, opgelucht en bezorgd...
Jij kwam met je begeleider terug, en zij wilde graag een gesprek met mij hebben.
Op dat gesprek gaf ze aan dat jij geen vooruitgang maakte met de sova training. Ze begreep niet waarom niet. Ik had het boekje uit de wachtkamer mee genomen en liet het haar zien.
Helaas geloofde ze niet dat dat er aan de hand kon zijn, en hebben we nog een poosje doorgetobt.
Later ben je gelukkig opnieuw onderzocht en toen kwam het inderdaad wél boven tafel.
Nu ben je net klaar met een intensieve thuitherapie en wat zijn we trots op je.
Wat een talenten komen bovendrijven nu je lekkerder in je vel zit. En toen je eergister jarig was stonden er zomaar 5 klasgenootjes op de stoep om je te feliciteren. Vriendjes dus! Wie had dat gedacht!
Ik ben heel dankbaar dat we er samen goed uit zijn gekomen. Al zal het altijd een enorme uitdaging blijven om ons in elkaar en onszelf te verdiepen.
Jij bent absoluut een parel in Gods hand!
Gefeliciteerd schat.
Kusje van je mamma
dinsdag 5 maart 2013
doordeweeksigheid of koeien en kalveren
hèhè, het is weer 7 uur 's avonds. nu hebben we de dikste drukte voor vandaag gehad, want de jongste twee liggen lekker vroeg op bed. (in het westen van het land leggen ze kinderen IN bed, maar in het noorden leggen ze kinderen OP bed ;-))
na alle hectiek van een mama die zómaar ineens in een ziekenhuis kan liggen, en waar je niet eens op schoot bij mag zitten als ze wél weer thuis is, hebben onze jongste meiden een fase van afreageren.
Natuurlijk doen ze dat elk op hun eigen manier, en is het best logisch, maar het kost ook de nodige energie en ik ben dan ook blij dat ze vroeg liggen.
Onze jongste is nogal een bijdehante tante. Ze is 5, maar af en toe kon je wel eens denken dat ze 20 jaar ouder is dan haar lijf doet vermoeden. Ze komt met uiterst gevatte opmerkingen, en trekt meestal logische conclusies uit verhalen die haar oren niet eens aangaan. Bij haar moet ik er echt om denken dat ze lekker kind mag zijn.
Laatst werd ze getoetst op school (cito groep 1) en ze bleek alles goed te hebben. A+ noemen ze dat. Dus werd ze door-getoetst (cito groep 2) en ook hier bleek ze erg goed te scoren. Verbaast me niet. Ze zat in groep 1, maar kan al schrijven en lezen, en begint met rekenen. Logisch gevolg is dat ze sinds vorige week in groep 2 zit en na de zomervakantie naar groep 3 gaat.
Al deed ze al veel werk op het niveau van groep 2, toch mag ze nu op woensdagen ook naar school om "letters te leren". Dat leek haar wel wat. Vorige week dinsdagavond zat ze bij ons aan de grote tafel en vroeg zich hard op af wat dat dan inhield."Mamma, wat is dat eigenlijk: letters leren?" Ik legde haar uit dat juf dan bijvoorbeeld een 'k' op het bord schrijft en dan zegt dat dat de 'k' is van Krokodil en Kikker en Komkommer...
Ze keek me verbijsterd aan? Was dát een letter leren? tgggg, belachelijk, dat kon ze al láng! Haha ik moest er wel om lachen, ze dacht dat groep 2 heel moeilijk zou zijn, maar dat viel tegen, haha. Tégen ja, want moeilijk is leuk in haar geval.
Wat kunnen kinderen toch verschillen onderling. Want terwijl haar zusje alle moeilijke dingen geweldig vind, heeft onze éénnajongste het maar zwaar. Op zich kan ze prima leren, maar o dat concentreren! Het gaat haar niet gemakkelijk af. Tegelijkertijd is het een enorm strebertje, en neemt ze geen genoegen met minder dan goed. Helaas voor haar gaat haar zelfvertrouwen al een poosje met sprongen achteruit. Dat rekenen valt niet mee zeg! Steeds heeft ze haar werk niet op tijd af en moet het mee naar huis. Dat was de eerste keer nog reuze interessant, maar inmiddels is het een blok aan haar been. Heb je al de hele dag zitten worstelen om je aandacht erbij te houden, moet je thuis ook nog eens die rot-sommen maken. En dat terwijl je langs het raam vriendjes en vriendinnetjes ziet skeeleren. Ach ach, het valt niet mee.
"meisje, kijk even hier naar je sommen, en niet naar buiten! kom op: wat is 37 -24? Dan doe je eerst?"
Het schatje kijkt naar buiten, en dan naar haar sommen en dan weer naar buiten en wéér naar haar sommen..."eh..eh...37-24? eh...eh 37.." weer naar buiten. Ik probeer het nog es: "wat is 30-20?".
"dertig-min-twintig-dertig-min-twintig-dertig.." "joehoe, schatje, let nou even op. Wat is 3-2?"
Dan flitst er eindelijk een blik van herkenning over haar gezicht."1, dus 30-20 is 10." Ze kijkt me trots aan en wil op haar papiertje gelijk een 10 invullen. -"Hó! Je bent nog niet klaar! Nu Nog 7-4.."
Haar bijdehante zusje hoeft niet lang na te denken, terwijl het getreuzel opnieuw begint roept ze triomfantelijk: "3! ik weet het goeder dan haar hè mama?"
Ach ja, zo gaat dat op een doordeweekse dag. Bij ieder kind zijn eigen genieterij en zorg. En dan heb ik het nog niet eens over de oudste twee gehad!!
Als moeder wring je jezelf in alle bochten die bestaan om ze een goede basis te geven. Ik houd van ze, van alle vier evenveel maar van alle vier anders.
na alle hectiek van een mama die zómaar ineens in een ziekenhuis kan liggen, en waar je niet eens op schoot bij mag zitten als ze wél weer thuis is, hebben onze jongste meiden een fase van afreageren.
Natuurlijk doen ze dat elk op hun eigen manier, en is het best logisch, maar het kost ook de nodige energie en ik ben dan ook blij dat ze vroeg liggen.
Onze jongste is nogal een bijdehante tante. Ze is 5, maar af en toe kon je wel eens denken dat ze 20 jaar ouder is dan haar lijf doet vermoeden. Ze komt met uiterst gevatte opmerkingen, en trekt meestal logische conclusies uit verhalen die haar oren niet eens aangaan. Bij haar moet ik er echt om denken dat ze lekker kind mag zijn.
Laatst werd ze getoetst op school (cito groep 1) en ze bleek alles goed te hebben. A+ noemen ze dat. Dus werd ze door-getoetst (cito groep 2) en ook hier bleek ze erg goed te scoren. Verbaast me niet. Ze zat in groep 1, maar kan al schrijven en lezen, en begint met rekenen. Logisch gevolg is dat ze sinds vorige week in groep 2 zit en na de zomervakantie naar groep 3 gaat.
Al deed ze al veel werk op het niveau van groep 2, toch mag ze nu op woensdagen ook naar school om "letters te leren". Dat leek haar wel wat. Vorige week dinsdagavond zat ze bij ons aan de grote tafel en vroeg zich hard op af wat dat dan inhield."Mamma, wat is dat eigenlijk: letters leren?" Ik legde haar uit dat juf dan bijvoorbeeld een 'k' op het bord schrijft en dan zegt dat dat de 'k' is van Krokodil en Kikker en Komkommer...
Ze keek me verbijsterd aan? Was dát een letter leren? tgggg, belachelijk, dat kon ze al láng! Haha ik moest er wel om lachen, ze dacht dat groep 2 heel moeilijk zou zijn, maar dat viel tegen, haha. Tégen ja, want moeilijk is leuk in haar geval.
Wat kunnen kinderen toch verschillen onderling. Want terwijl haar zusje alle moeilijke dingen geweldig vind, heeft onze éénnajongste het maar zwaar. Op zich kan ze prima leren, maar o dat concentreren! Het gaat haar niet gemakkelijk af. Tegelijkertijd is het een enorm strebertje, en neemt ze geen genoegen met minder dan goed. Helaas voor haar gaat haar zelfvertrouwen al een poosje met sprongen achteruit. Dat rekenen valt niet mee zeg! Steeds heeft ze haar werk niet op tijd af en moet het mee naar huis. Dat was de eerste keer nog reuze interessant, maar inmiddels is het een blok aan haar been. Heb je al de hele dag zitten worstelen om je aandacht erbij te houden, moet je thuis ook nog eens die rot-sommen maken. En dat terwijl je langs het raam vriendjes en vriendinnetjes ziet skeeleren. Ach ach, het valt niet mee.
"meisje, kijk even hier naar je sommen, en niet naar buiten! kom op: wat is 37 -24? Dan doe je eerst?"
Het schatje kijkt naar buiten, en dan naar haar sommen en dan weer naar buiten en wéér naar haar sommen..."eh..eh...37-24? eh...eh 37.." weer naar buiten. Ik probeer het nog es: "wat is 30-20?".
"dertig-min-twintig-dertig-min-twintig-dertig.." "joehoe, schatje, let nou even op. Wat is 3-2?"
Dan flitst er eindelijk een blik van herkenning over haar gezicht."1, dus 30-20 is 10." Ze kijkt me trots aan en wil op haar papiertje gelijk een 10 invullen. -"Hó! Je bent nog niet klaar! Nu Nog 7-4.."
Haar bijdehante zusje hoeft niet lang na te denken, terwijl het getreuzel opnieuw begint roept ze triomfantelijk: "3! ik weet het goeder dan haar hè mama?"
Ach ja, zo gaat dat op een doordeweekse dag. Bij ieder kind zijn eigen genieterij en zorg. En dan heb ik het nog niet eens over de oudste twee gehad!!
Als moeder wring je jezelf in alle bochten die bestaan om ze een goede basis te geven. Ik houd van ze, van alle vier evenveel maar van alle vier anders.
zondag 3 maart 2013
typisch gevalletje ongeloof..
Hoe komt een mens jaloersheid te boven?
Ik weet het antwoord, maar ik zal eens niet al te belerend zijn deze blog, want de praktijk is weerbarstiger dan de theorie.
Jaloersheid, hoor ik je denken, wat, wat wat?
Vertel!!
Ik ben enorm jaloers op mensen die "het gemaakt hebben". In de zin van: een boek geschreven, een goede baan hebben en daarmee hun geld verdienen, mensen die gevraagd worden om te spreken op een conferentie, mensen die een band bij elkaar krijgen en zo hun zelfgemaakte liedjes kunnen zingen...
Ga zo maar door.
Ik wíl helemaal niet jaloers zijn. Ik wéét dat ik mijn zegeningen moet tellen. Ik ken het antwoord...
Maar ergens diep in mij, wíl het vasthouden aan ambities en niet loslaten en vertrouwen.
Ergens diep van binnen zit een mens dat bitter zit te zijn van al die gemiste kansen. Iemand die erkenning wil, en verlangt naar een zichtbaar plaatsje in de maatschappij.
En ik ben bang, dat wanneer ik dit niet opbiecht, die persoon altijd de kop op zal steken. Ontevreden, ondankbaar en vooral ongelovig!
Het komt door dat verlangen iets te doen met mijn gaven. Het komt door de angst dat ik er op een dag of afgerekend zal worden. (en lieve lezers: ik weet al dat dat niet zo is..ik weet al dat alles genade is...)
Het komt door van alles en nog wat...
Maar uiteindelijk is het ongeloof.
En terwijl ik dat weet, en bid om vergeving en geduld en blijdschap...gris ik het gauw weer mee vanwaar ik het net heb neergelegd.
Ik heb zo'n idee dat God met een meewarig glimlachje zijn hoofd zit te schudden als Hij me bezig ziet.
"Laat het nou eens aan mij over" zucht hij
Maar ik heb geen geduld en vertrouwen om zíjn ideeën af te wachten. Stel dat ze nou eens heel anders zijn dan de mijne? Stel nou dat God me wil leren dat ik gewoon de "gewone dingen" moet doen en dan tevreden moet zijn?? Dat wíl ik helemaal niet leren. Ik wil groot!
De eeuwige strijd van loslaten en écht vertrouwen dat er een God is die het beter weet, en dat dat uiteindelijk zal leiden tot mijn geluk.
Jezus help mij, ik ben een hopeloos geval, en als ik het zélf ga proberen gaat die mens diep van binnen nooooit meer weg! Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!
Ik weet het antwoord, maar ik zal eens niet al te belerend zijn deze blog, want de praktijk is weerbarstiger dan de theorie.
Jaloersheid, hoor ik je denken, wat, wat wat?
Vertel!!
Ik ben enorm jaloers op mensen die "het gemaakt hebben". In de zin van: een boek geschreven, een goede baan hebben en daarmee hun geld verdienen, mensen die gevraagd worden om te spreken op een conferentie, mensen die een band bij elkaar krijgen en zo hun zelfgemaakte liedjes kunnen zingen...
Ga zo maar door.
Ik wíl helemaal niet jaloers zijn. Ik wéét dat ik mijn zegeningen moet tellen. Ik ken het antwoord...
Maar ergens diep in mij, wíl het vasthouden aan ambities en niet loslaten en vertrouwen.
Ergens diep van binnen zit een mens dat bitter zit te zijn van al die gemiste kansen. Iemand die erkenning wil, en verlangt naar een zichtbaar plaatsje in de maatschappij.
En ik ben bang, dat wanneer ik dit niet opbiecht, die persoon altijd de kop op zal steken. Ontevreden, ondankbaar en vooral ongelovig!
Het komt door dat verlangen iets te doen met mijn gaven. Het komt door de angst dat ik er op een dag of afgerekend zal worden. (en lieve lezers: ik weet al dat dat niet zo is..ik weet al dat alles genade is...)
Het komt door van alles en nog wat...
Maar uiteindelijk is het ongeloof.
En terwijl ik dat weet, en bid om vergeving en geduld en blijdschap...gris ik het gauw weer mee vanwaar ik het net heb neergelegd.
Ik heb zo'n idee dat God met een meewarig glimlachje zijn hoofd zit te schudden als Hij me bezig ziet.
"Laat het nou eens aan mij over" zucht hij
Maar ik heb geen geduld en vertrouwen om zíjn ideeën af te wachten. Stel dat ze nou eens heel anders zijn dan de mijne? Stel nou dat God me wil leren dat ik gewoon de "gewone dingen" moet doen en dan tevreden moet zijn?? Dat wíl ik helemaal niet leren. Ik wil groot!
De eeuwige strijd van loslaten en écht vertrouwen dat er een God is die het beter weet, en dat dat uiteindelijk zal leiden tot mijn geluk.
vrijdag 1 maart 2013
tussen blog
Hoog tijd voor een nieuw blog!
Alles in mij schrijft alweer een poosje, behalve mijn vingers. Want alhoewel ik duizend blogs per dag produceer in mijn hoofd, is de vertaling naar mijn handen een ander dingetje.
Hoe vertaal je al die ideeën naar een leesbaar getikt stukje op een computer die maar een kwartiertje werkt en daarna uitvalt? Hmm, hele kunst, maar het proberen waard.
Goed de kop is eraf, maar ik heb nog niks zinnigs gezegd. Er moet nog een onderwerp worden gekozen. Ik heb veel te veel onderwerpen in mijn hoofd om over te bloggen.
Zo meen ik wat te willen zeggen over de bedtijden van de kinderen, over dromen en wensen die nog niet in vervulling zijn gegaan, over de onrust van rust, en nog meer van dat soort vaagheden.
En met dat ik dan wil beginnen aan één van die onderwerpen komt dat eeuwige twijfel-stemmetje mij vragen of er mensen zijn die dat zouden willen lezen. Waarom wil een mens bloggen??
In mijn geval is het denk ik dat ik het voor mezelf beter op een rijtje krijg als ik het opschrijf. Okee, okee, dat kan ook in een dagboek, dat ik voor mezelf houd, maar ik ben nou eenmaal een mensen-mens, en ik deel graag.
De meesten van jullie kennen mijn stem niet, en mijn intonatie, maar nu ik dit stukje lees, hoor ik mezelf ratelen. Je weet wel: steeds door praten, zonder dat dat praten richting geeft aan wat je nog meer wilt zeggen.
Ik ratel een eind weg, om gewoon van me af te praten terwijl ik hier alleen de toetsen hoor en de klok, en de wasmachine ...
Nogmaals: waarom zou een mens willen bloggen?
Ik denk dat dit gewoon als "tussenblog" mag worden beschouwd, zodat ik niet geheel ontvreemd raak van het fenomeen. Zodat ik morgen, of wanneer dan ook, tenminste weer iets nuttigs durf te zeggen.
Dat dat dan niet ineens uit het niets komt...
nou ja..
hoe dan ook...
thanks for listening...
En als je voorkeur hebt voor één of ander onderwerp, dan houd ik me aanbevolen.
Denk ik.
Alles in mij schrijft alweer een poosje, behalve mijn vingers. Want alhoewel ik duizend blogs per dag produceer in mijn hoofd, is de vertaling naar mijn handen een ander dingetje.
Hoe vertaal je al die ideeën naar een leesbaar getikt stukje op een computer die maar een kwartiertje werkt en daarna uitvalt? Hmm, hele kunst, maar het proberen waard.
Goed de kop is eraf, maar ik heb nog niks zinnigs gezegd. Er moet nog een onderwerp worden gekozen. Ik heb veel te veel onderwerpen in mijn hoofd om over te bloggen.
Zo meen ik wat te willen zeggen over de bedtijden van de kinderen, over dromen en wensen die nog niet in vervulling zijn gegaan, over de onrust van rust, en nog meer van dat soort vaagheden.
En met dat ik dan wil beginnen aan één van die onderwerpen komt dat eeuwige twijfel-stemmetje mij vragen of er mensen zijn die dat zouden willen lezen. Waarom wil een mens bloggen??
In mijn geval is het denk ik dat ik het voor mezelf beter op een rijtje krijg als ik het opschrijf. Okee, okee, dat kan ook in een dagboek, dat ik voor mezelf houd, maar ik ben nou eenmaal een mensen-mens, en ik deel graag.
De meesten van jullie kennen mijn stem niet, en mijn intonatie, maar nu ik dit stukje lees, hoor ik mezelf ratelen. Je weet wel: steeds door praten, zonder dat dat praten richting geeft aan wat je nog meer wilt zeggen.
Ik ratel een eind weg, om gewoon van me af te praten terwijl ik hier alleen de toetsen hoor en de klok, en de wasmachine ...
Nogmaals: waarom zou een mens willen bloggen?
Ik denk dat dit gewoon als "tussenblog" mag worden beschouwd, zodat ik niet geheel ontvreemd raak van het fenomeen. Zodat ik morgen, of wanneer dan ook, tenminste weer iets nuttigs durf te zeggen.
Dat dat dan niet ineens uit het niets komt...
nou ja..
hoe dan ook...
thanks for listening...
En als je voorkeur hebt voor één of ander onderwerp, dan houd ik me aanbevolen.
Abonneren op:
Posts (Atom)