Ik weet het antwoord, maar ik zal eens niet al te belerend zijn deze blog, want de praktijk is weerbarstiger dan de theorie.
Jaloersheid, hoor ik je denken, wat, wat wat?
Vertel!!
Ik ben enorm jaloers op mensen die "het gemaakt hebben". In de zin van: een boek geschreven, een goede baan hebben en daarmee hun geld verdienen, mensen die gevraagd worden om te spreken op een conferentie, mensen die een band bij elkaar krijgen en zo hun zelfgemaakte liedjes kunnen zingen...
Ga zo maar door.
Ik wíl helemaal niet jaloers zijn. Ik wéét dat ik mijn zegeningen moet tellen. Ik ken het antwoord...
Maar ergens diep in mij, wíl het vasthouden aan ambities en niet loslaten en vertrouwen.
Ergens diep van binnen zit een mens dat bitter zit te zijn van al die gemiste kansen. Iemand die erkenning wil, en verlangt naar een zichtbaar plaatsje in de maatschappij.
En ik ben bang, dat wanneer ik dit niet opbiecht, die persoon altijd de kop op zal steken. Ontevreden, ondankbaar en vooral ongelovig!
Het komt door dat verlangen iets te doen met mijn gaven. Het komt door de angst dat ik er op een dag of afgerekend zal worden. (en lieve lezers: ik weet al dat dat niet zo is..ik weet al dat alles genade is...)
Het komt door van alles en nog wat...
Maar uiteindelijk is het ongeloof.
En terwijl ik dat weet, en bid om vergeving en geduld en blijdschap...gris ik het gauw weer mee vanwaar ik het net heb neergelegd.
Ik heb zo'n idee dat God met een meewarig glimlachje zijn hoofd zit te schudden als Hij me bezig ziet.
"Laat het nou eens aan mij over" zucht hij
Maar ik heb geen geduld en vertrouwen om zíjn ideeën af te wachten. Stel dat ze nou eens heel anders zijn dan de mijne? Stel nou dat God me wil leren dat ik gewoon de "gewone dingen" moet doen en dan tevreden moet zijn?? Dat wíl ik helemaal niet leren. Ik wil groot!
De eeuwige strijd van loslaten en écht vertrouwen dat er een God is die het beter weet, en dat dat uiteindelijk zal leiden tot mijn geluk.
Eén troost: God heeft niet zo veel met roem en succes. Zelfs niet met geestelijk succes ben ik bang.. Maar je verlangens zijn herkenbaar hoor. We willen allemaal meedoen, iets "neerzetten", niet? En toch; het gaat er niet om wat wij doen, maar wat we Christus toestaan door ons heen te doen. Dat kan voor de wereld niet 'opvallen', maar voor de hemel des te meer...
BeantwoordenVerwijderenWat een duidelijk stukje.. en wat mooi dat je dat zo durft te verwoorden.
BeantwoordenVerwijderenIk ben blij met de reactie van Hans... God meet met andere maatstaven
en dat maakt mijn leven aanvaardbaar, zelfs als het niet spectaculair is.
Maar ik begrijp die drive heel goed. Want wat zouden we wel niet allemaal kunnen. Het zit m denk ik niet zozeer in verlangen om meer je gaven te gebruiken, maar in het eergevoel, dat niet goed is.
Hebben we allemaal wel mee te dealen, ik in ieder geval wel.
Heel herkenbaar, dat heb je mooi verwoord!
BeantwoordenVerwijderen