alweer 10 jaar..

lief meiske,

Nu ben je alweer 10! Kun je nagaan. Voor mijn idee ben je er nog maar net. Voor jou idee ben je er al een heel leven. En het klopt allebei.
Wat hebben we al een boel meegemaakt samen. Van schattig, rustig baby'tje groeide je naar een schuw peutertje dat niet meer at. Wat een ellende. Je kind zien verhongeren voor je ogen is iets wat ik nooit meer zou willen meemaken! Wat een zorgen hebben we ons om je gemaakt. En steeds kwamen we er maar niet achter wat er met je aan de hand was.
Toen je 3 en een half was veranderde je opnieuw. Niet meer schuw, maar juist een allemans vriend. Maar luisteren?? Daar had je nog nooit van gehoord. En al die tijd bleven we tobben met je gewicht..
Hoe meer regels er kwamen, hoe meer jij liet zien dat dat té veel gevraagd was. Je ging naar school en al gauw ging het de juf ook opvallen: er was iets..maar wat!
Aan je cijfers hebben we nooit wat kunnen zien, die waren meer dan prima. Maar je gedrag in de klas en thuis was zo anders dan bij andere kinderen.
Toen je 6 was hebben we uiteindelijk weer hulp gezocht. We kwamen op de afdeling autisme spectrum stoornissen. Ik wist zo zeker dat we daar verkeerd zaten... Jij had géén autisme. Je kon toch gewoon heel goed spelen, keek mensen aan, voerde gesprekken met ons, speelde graag toneel.
Wat triest, want het had je veel jaren gescheeld, als ik wat beter had gekeken en wat meer kennis had gehad.
We kwamen op de afdeling gedrag stoornissen, en na veel onderzoek kregen we de diagnose ODD.
Wát viel er veel op zijn plek. We waren er van overtuigd dat deze diagnose klopte! Pappa en ik deden een oudertraining en leerden je beter begrijpen. (dachten we).
We deden allemaal zo verschrikkelijk ons best. Jij liep op je tenen, wij liepen over eieren..
Ruim twee jaar hebben we aangemodderd. Het zou uiteindelijk toch moeten gaan helpen, alle dingen die we leerden.
Totdat je een sova training ging doen. Je was zó alleen, en wilde zo graag vriendinnetjes. Ook eens een keer worden uitgenodigd enzovoorts.
Terwijl jij de sova training deed, zat ik in de wachtkamer met je zussen en keken we leuke boekjes. Je zus kwam met dit boekje aan en we lazen het samen: "alle hondjes hebben ADHD". Zij had net de diagnose gekregen en vond het een geweldig boek. Even later kwam ze ook nog met dit boekje aan. Omdat het in dezelfde stijl was leek het haar leuk om het ook te bekijken: "alle katten hebben asperger".
Plotseling vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Maar..Hoe kon dit zo zijn? Ik weet nog precies hoe ik me voelde: warm koud, opgelucht en bezorgd...
Jij kwam met je begeleider terug, en zij wilde graag een gesprek met mij hebben.
Op dat gesprek gaf ze aan dat jij geen vooruitgang maakte met de sova training. Ze begreep niet waarom niet. Ik had het boekje uit de wachtkamer mee genomen en liet het haar zien.
Helaas geloofde ze niet dat dat er aan de hand kon zijn, en hebben we nog een poosje doorgetobt.
Later ben je gelukkig opnieuw onderzocht en toen kwam het inderdaad wél boven tafel.
Nu ben je net klaar met een intensieve thuitherapie en wat zijn we trots op je.
Wat een talenten komen bovendrijven nu je lekkerder in je vel zit. En toen je eergister jarig was stonden er zomaar 5 klasgenootjes op de stoep om je te feliciteren. Vriendjes dus! Wie had dat gedacht!
Ik ben heel dankbaar dat we er samen goed uit zijn gekomen. Al zal het altijd een enorme uitdaging blijven om ons in elkaar en onszelf te verdiepen.
Jij bent absoluut een parel in Gods hand!
Gefeliciteerd schat.

 

Kusje van je mamma