Laat je vallen!

Wat een drukke en onoverzichtelijke tijd, waarin we leven. Dat komt niet alleen omdat ik nu meer moet dan toen ik kind was, maar ook omdat er door de sociale media en druk vanuit de samenleving zoveel prikkels op je af komen.
Ik ben altijd al erg gevoelig geweest voor alle soorten prikkels, en heb veel moeite met het vinden van rust.
Vorig jaar rond deze tijd, had ik écht het gevoel dat het erop aan kwam! Mijn rotsvaste geloof was aan het wankelen gebracht door allerlei verschillende dingen, en hoewel ik had uitgezien naar Pasen, was het één grote teleurstelling. Ik verzuchtte tegen Robert: "ik ben nog nooit zó ongelovig geweest als nu!"  Ik schrok van mezelf. Ik was trots geweest op mijn "onwankelbare" vertrouwen, en ineens was het allemaal gaan wankelen.
God luistert tóch niet als ik iets voor mezelf vraag, dacht ik. Hij heeft er misschien zelfs wel plezier in om mij steeds op mijn nummer te zetten. Al wist ik met mijn verstand dat dat niet waar was, mijn gevoel schreeuwde naar Hem. Ik voel me niet gehoord! De hemel lijkt wel van koper, vind u mij dan zó onbelangrijk? Ja natuurlijk vind u dat, ik ben maar een onzichtbaar mensenkind. Ik heb niets in te brengen. Nu weet ik dat de Duivel zélf mijn gevoel voedde. Mijn opstandigheid wakkerde aan. Gelukkig was Gods genade er al die tijd, en liet Hij me langzamerhand ervaren dat het om loslaten gaat.
Hij zegt steeds: Vertrouw je me? En ik roep heel hard: ja natuuurlijk Heer. Dan zegt Hij: laat je maar vallen, dan vang ik je op. Vallen? Grapje zeker? Nee, dat wil ik niet! Vertrouw je me? ja natuurlijk! Laat je vallen! Maar Heer, ik kan uw handen niet zien, en weet niet of u me zult vangen, misschien wilt u wel dat ik iets leer van héél hard vallen! Vertrouw je me? Nee Heer, eigenlijk niet...
Toen was het stil. En in de stilte hoorde ik mijn antwoord echoën. Ik vertrouw God niet. Ik kan de controle niet aan Hem geven. De controle over mijn spieren (ik heb fybromialgie), de controle over mijn kinderen, de controle over mijn huwelijk, de controle over mijn gaven die ik zo graag wil inzetten tot zijn eer. Een jaar kreeg ik om dat te beseffen. Om dat tot me door te laten dringen. Ik, die geen geduld heb, moet nu al een jaar beseffen dat mijn geloof niet om mij gaat. Dat ik mijn eigen Vader, die mij nog nooit heeft laten zitten, niet eens vertrouw! En ik schaam me diep.
Bijna een jaar later hoor ik weer heel zacht de fluistering opkomen:Laat je vallen, dan vang ik je op! Heer, geef mij vetrouwen. Leer mij kennen, Ik bén te vertrouwen. Laat je wortels uitschieten, diep in de aarde, waar niemand ze ziet, waar alleen ik het weet, en zuig Levend Water in je op. Dan zal ik je opbouwen, en bevestigen, en je veel vrucht laten dragen. Kom tot mij, je bent vermoeid en belast van al het moeten, van alle prikkels, van het dragen van je eigen last. Werp die last op mij. Geef je vuilnis uit handen. Ik heb je zo lief, dat ik mijn enige Zoon gegeven hebt, als je in hem gelooft zul je niet verloren gaan maar eeuwig leven!
Ja..Morgen is het goede vrijdag. Daar hing Jezus voor mij aan het kruis. Hij nam mijn opstandigheid, mijn eigenwijsheid, mijn trots, mijn egoïsme, mijn falen, mijn onvermogen, mee naar de hel. God strafte Hém.
Here Jezus, ik ben het niet waard om u te volgen...ik ben niet geschikt, kijk maar naar het afgelopen jaar..!
Ik vraag niet of je geschikt bent, maar...ben je beschikbaar?
Ja Heer. Laat je maar vallen, dan vang ik je op!