zie ze groeien..

Gister heb ik een "oud" cassettebandje gevonden waarop ik het stemmetje van onze oudste dochter heb opgenomen. Inmiddels is dat 9 jaar geleden en ze was toen 3 jaar. Heel leuk om weer terug te horen. ik weet nog dat ze op een heel schattige manier het woord "mam" uitsprak, en dat vooral héél vaak deed, bij elke komma in een zin. Dat heb ik haar een paar weken geleden nog zitten vertellen, maar nu kon ze het zelf horen.
Maar niet alleen zij is gegroeit in die 9 jaar. Want, wat een ergernis om mijzelf terug te horen!! Ik deed zó ongeduldig tegen haar! Met de oren van nu ben ik stom verbaasd over mijn eigen onvermogen om vriendelijk te praten en te luisteren naar mijn dochter. Ergens hoor ik mezelf zeggen: "leg dat lepeltje maar even weer terug op tafel" even later hoor je het geluid van een lepeltje dat wordt terug gelegd...en ik zeg helemaal geen "goedzo" of "dank je wel"!! Bij het luisteren van zo'n bandje strijden verschillende emoties om de voorrang.
* Heimwee: wat gaat de tijd snel, het komt nooit meer terug!
* Spijt: had ik maar wat eerder geleerd dat positive reacties sneller werken dan negatieve
* Blijdschap: wat heerlijk dat ik het heb opgenomen, en dat er een klein stukje van toen bewaard is gebleven!
* genieten: Met terugwerkende kracht geniet ik enorm van mijn dochter.

Wat is ze een dochter om trots op te zijn. Wat een positieve instelling heeft ze. Ik heb haar zien groeien, en hopelijk mag ik ook de komende jaren groei ontdekken.
Maar alle moeders van wie de kinderen nu nog erg klein zijn wil ik op het hart binden: Zie ze groeien!! Koester ze, ook op die momenten dat ze vreselijk ongehoorzaam zijn en je ze achter het behang wil plakken.

Maak filmpjes, foto's en/ of geluidsopnamen, want de tijd is waardevol!