zomaar even delen

Ik ben dirigente van een kinder- en een tienerkoor. Dit doe ik al een jaar of 4 met veel plezier.  Het is heerlijk om twee hobby's te kunnen combineren, of eigenlijk zelfs drie hobby's.
1. zingen/muziek
2.omgaan met kinderen/jeugd
3.de baas spelen (haha, dit heet officieel leiding geven aan..)





Maar sinds de zomervakantie zit ik een beetje in de lappenmand. Dat zat ik natuurlijk al (moet je eens gaan dirigeren met fibromyalgie! Eén uur "zwaaien" is twee dagen geen huishoudelijk zwaar werk) maar in de zomervakantie kwam een heleboel vermoeidheid, frustratie en allerlei andere zaken los, waardoor ik ineens geen moed meer had. Alleen al als ik dacht aan alle dingen die moesten kreeg ik het letterlijk benauwd. En het kinderkoor, wat toch een beetje mijn kindje is, werd een groot monster.


Met lood in mijn schoenen heb ik het aangegeven bij het bestuur. Even géén koren voor mij. Even rustig aan, voordat ik écht opgebrand ben.

Vandaag bracht ik mijn dochters naar koor. Een andere dirigente staat er nu voor. Iemand die ik hélemaal niet ken. Iemand die conservatorium heeft gedaan (ik niet) en piano kan spelen (kan ik ook niet).
Ik had gedacht: doe ik even! Ik breng gewoon de kinderen heen, ik haal ze gewoon weer op...

Dat viel tegen.
Gelukkig kon ik uithuilen bij een lieve vriendin, en daar heb ik graag gebruik van gemaakt. Tjonge, wat doet dat ineens zeer! Zomaar loslaten waar je zoveel van houd, het uit handen geven en er maar op vertrouwen dat je het weer terug krijgt...

Nu is het dus hard werken om weer beter te worden. En hoe moet dat? Ik heb geen idee...
Er zullen nog wel heel wat tranen gaan vloeien voor het zover is denk ik.