Dit stond op het geboorte kaartje van onze vierde dochter. Haar namen betekenen "Rein" en "hoopvol" , vandaar dat ik een gedichtje schreef waar dat in terug kwam.
Toen ze op de tweede nacht hals over kop met de ambulance naar het ziekenhuis moest, omdat ze niet meer ademde, bedacht ik in mijn paniek dat het gedichtje misschien ook wel op haar rouwkaartje zou komen. Het zou zo perfect passen dat ik er alleen maar angstiger van werd.
In het ziekenhuis, ze hadden haar inmiddels weer "aan de praat" bleek dat ze een veel te hoge bloeddruk had. Je kunt het zien op de foto's, wat een rode kleur ze had.
Ze deden allerlei onderzoeken en vertelden ons dat er wat met haar hartje of nieren zou zijn. Dat kwam best hard aan, maar ze leefde in elk geval, en we waren tóch dankbaar. In de gemeente baden we voor haar en thuis natuurlijk, en de familie en vrienden baden mee.
Na tien dagen mocht ze naar huis. Wat was ik blij!! Ze moest wel terug komen voor onderzoeken, maar ze deed het heel goed en daarom kon ze mee naar huis.
Na een aantal onderzoeken bleek dat de artsen niets meer konden vinden van de problemen die ze had. Ook had ze geen hoge bloeddruk meer, ze leek kern gezond.
En dat was ze ook want God had haar genezen!
Een week nadat ze thuis was gekomen werd ik ziek. Borstontsteking dacht ik. Ik belde een buurvrouw en die heeft de andere kinderen naar school gebracht en de één na jongste meegenomen.
Tussen de middag kwam ze even bij me kijken. Dat was maar goed ook want ik was zo doodziek dat ze direct de alarmlijn van de huisarts belde met het bevel dat hij nú moest komen.
Ik ging naar het ziekenhuis en bleek twee borst abcessen te hebben.
Dat werd een operatie en twee weken ziekenhuis. De baby mocht gelukkig mee, en ik ben zelfs borstvoeding blijven geven.
Wat waren we moe van alles toen we eindelijk weer thuis waren!!
Maar onze dochter werd verkouden. Al gauw was ik bang dat het weer op ziekenhuis zou uitlopen dus ik trok aan de bel bij de huisarts. Ik kon komen en hij bekeek haar. Ik kon gerust zijn, ze was alleen een beetje verkouden.
We zagen het één nacht aan, en nog een nacht. Een vreselijke nacht, want ik deed geen oog dicht. Mijn meisje kreeg haast geen lucht en ik zat steeds bij de kinderwagenbak waar ze in lag op het voeteneind van ons bed.
Ik zei de volgende dag tegen mijn man dat ik bang was en graag naar de huisartsenpost wilde. Dat was op 18 december.
Toen de huisarts haar zag schrok hij zich wild. Ze moest met spoed naar het ziekenhuis.
Het bleek het RS-virus te zijn, en de kinderarts zei dat ze het waarschijnlijk niet zou halen. Dit was de derde ziekenhuis opname in 6 weken tijd!
Ik moest melk kolven, dat ze door een sonde kreeg. (kolven uit mijn open borst, de wond moest zelf sluiten)
Ze werd in slaap gehouden en we mochten haar zelfs niet meer aanraken.
Wat was ze ziek!!
Met kerst was ik jarig en mijn ouders kwamen ook even bij haar kijken:
op 30 december was ze weer sterk genoeg om mee te gaan naar huis. We werden gewaarschuwd dat ze waarschijnlijk bronchitis of astma zou krijgen, maar dat is niet gebeurd.
Ze is een sterke, gezonde eigenwijze meid geworden van wie we allemaal heel veel houden.
Een zegen voor ons gezin.
Wat is God groot!
En vandaag vieren we haar zesde verjaardag.
al wat eerbaar is, al wat rechtvaardig is, al 
Wat zouden jullie doen?
